Visualizar obra

     O neno, reclamado pola forza da súa estrela, acababa de regresar ó asteroide B 612, despois dunha longa viaxe polas estradas do universo. Coñecera personaxes de diferente condición e rango: borrachos, vaidosos, reis... No seu corazón, agora fragmentado, portaba moreas de cousas invisibles que lle producían unha enorme mágoa.
     Dun peto sacou un papel no que un aviador, que coñecera no deserto africano, lle debuxara unha caixa. Observouna con ollar claro e agarimoso. Un sorriso tenro pousou nos seus beizos. Ben sabía que alí dentro estaba o año que lle pedira. Abriuna e asomaron dous faros preguntóns. Colleu o año no regazo e fíxolle cóxegas no pescozo e no lombo. Pasou a man repetidas veces por aquela la branca e crecha, e bicouno nunha aperta.
     —¿Ves, año? Este é o meu pequeno planeta —dixo.
     O año, famento, ollou unha fermosa flor que conversaba fachendosa coas bolboretas. Brincou do colo do cativo cara á ela.
     —¡Non, por favor! —pediulle o neno—. É a miña flor, a única. Non a intentes comer ou terei que che poñer o bozo.
     —Teño fame —protestou o año.
     —Hai baobabs.
     —¿Que é iso?
     —Son estes arbustos —sinalou—. Non podo deixalos medrar. Téñoos que arrincar tódolos días ou desfarán, coas súas malvadas raíces, o meu planeta. Non respectan os xermolos das plantas pequenas, non lles permiten alimentarse.
     —¡E que son feísimos! —volveu protestar o año—. E coa vista tamén se come.
     O neno retirou da fronte os seus cabelos dourados e faloulle con firmeza:
     —Terei que te domesticar, como ti me domesticaches a min.
     —¿Domestiqueite? —sorprendeuse o año.
     —Si... avermellouse o neno.
     —¿Como o sabes?
     —Precísote como amigo.
     —¡Ah!
     O neno pensou en argallar algunha andrómena para entreter o año e que desistise de comer a única flor do seu planeta.
     —¿Queres ver como deita o sol no colo laranxa do horizonte?
     —Non. Non me gusta o solpor. Prefiro comer flores ca durmir.
     —¿Gústache, entón, o amencer?
     —Vaia..., mellor.
     E o neno, deulle a volta ó seu arrandeadoiro cara ó leste, colleu o año no colo e contemplaron xuntos como o sol espreguizaba ledo, estarricando os seus brazos de rei poderoso.
     —¡Quero outro amencer! —esixiu o año.
     O neno foi arrastrando contra atrás o arrandeadoiro e volveron contemplar a chegada da alba. E así máis dunha ducia de veces.
     A flor, na crenza de que o neno non lle dedicaba as mesmas atencións ca antes da súa viaxe interplanetaria, sentiu celos do año. Descoidou tanto os seus pétalos que viraron en follas de outono.
     O neno quería á súa flor por riba de tódalas flores e ó seu año por riba de tódolos años. ¿Por que lle facían escoller? Sentiu impotencia. Non podía solucionar só tantos problemas. Se soltaba o año, comería a flor; a flor murchaba se vía o año no seu colo e, mentres, os baobabs ameazaban con se converter nas únicas plantas do planeta, estendendo con liberdade as egoístas raíces ata crear unha desfeita.
     Ó neno acordoulle o bozo que trouxera da Terra para lle poñer ó año. Colleuno. ¡Non tiña trenzas para o suxeitar! Sabía que se lle poñía unha carapucha á flor, morrería afogada e, se non arrincaba axiña os baobabs, desintegraríase o planeta. Mirou ó ceo. Unha choiva maina, coma bágoas de neno puro, comezou a caer. A flor, atrapada no seu feitizo, ergueu os pétalos recuperando a súa espléndida beleza. Ó año caeulle unha pinga de auga salgada no fociño e saboreouna. De seguida saltou do colo do neno e púxose a lamber as follas dos arbustos. Non se sabe se foi polo agarimo das cóxegas, pero certo é que os baobabs reaccionaron: algúns comezaron a minguar ata desaparecer convertidos en sementes secretas do solo, a outros a caricia das lambetadas cambiou as súas raíces por outras máis razoables e a algúns, que se resistían a variar de actitude, comeunos de inmediato. O año aprendeu de contado que lle alimentaba máis a contemplación da fermosura da flor ca engulir os seus pétalos. A choiva limpara os seus tentadores pensamentos.
     Sen embargo, o neno consumía o tempo sentado no arrandeadoiro, bambeando a súa tristura. Arrastrábao, cada pouco, cara adiante perseguindo na súa fuxida diaria a un sol que lle arroibaba a cara. As bolboretas pousaban na súa man e desaparecían entre os domesticados baobabs.
     O año bebía nas follas dos arbustos, engulindo unicamente os que seguían coa súa teima de se converteren en planta única con pretensións de destruír as diferentes. De cando en vez dialogaba coa flor.
     —O neno está triste.
     —Deixou o seu sorriso na Terra.
     —¡Que pena! —suspirou o año.
     —Está enfermo de melancolía.
     —Ten o corazón roto.
     Domesticados polo amor do neno, mostraban a súa preocupación.
     De súpeto, un novo manto gris volveu cubrir o ceo. O sol quixo asexar por unha fenda daquel nuboeiro e xurdiu a maxia: un arco de cores ledas ocupou o horizonte.
     —¡Unha ponte! —dixo o neno.
     E tivo unha idea. Aproveitou a migración dunhas andoriñas que debuxaban unha frecha cara á Terra. Viaxou nos seus lombos ata que, coma a unha cría no niño, pousárono no xardín dunha casa.
     —Gracias —despediuse o neno.
     Ó seu carón, sentada sobre unha alfombra verde, atopábase unha vella de pelo rizo, mouro coma o acibeche. A súa pel charonaba co agarimo fresco dunha lúa que se resistía a desaparecer malia á chegada do sol. Poñía cores nas ás da súa colección de bolboretas, debuxaba bicos de avoa, e imaxinaba o que hai dentro de cada estrela; borraba as bágoas dos cativos que choraban por non querer comer e as dos que choraban de fame... Entretida nas súas cousas, non se decatou da presencia do neno ata que escoitou a súa voz:
     —¡Ola! ¿Por que fas iso?
     —Práceme —contestou sen mirar.
     —A min gústanme as ás. É bonito esvarar polos tobogáns do vento.
     A vella ergueu a cabeza e mostrou un sorriso tan branco que parecía multiplicar os dentes na súa boca.
     —Tamén pinto arcos de cores no ceo —e aínda preguntou—. ¿Vives aquí?
     O neno dos cabelos da cor do trigo só moveu a cabeza para negar.
     —¡Vaia! —entendeu a vella. E seguiu a pintar.
     —¿Por que non pintas raposos?
     —Non sei.
     —¿E aviadores?
     —Tampouco.
     —Eu coñecín un raposo e un aviador que me domesticaron.
     —¿Son amigos teus?
     —Si... eran amigos —e púxose triste—. Perdinos. Non sei onde andan.
     —Os amigos verdadeiros non se perden. Están aí aínda que non os esteas vendo.
     —¿Onde? —iluminóuselle o sorriso da esperanza.
     —Onde os precisas.
     —Ah.
     O corazón do neno recompúxose coma boliñas de mercurio e comezou a latexar máis ledo. Cerrou as pálpebras e recuperou a imaxe do raposo, do faroleiro, do borracho... ¡e do aviador! Os seus beizos debuxaron unha intensa ledicia.
     Unha nube retorceuse de risa, baleirando parte da súa auga. O sol abriuse en gargalladas de raios. A vella aproveitou para debuxar no ceo un arco multicor. O neno subiu por el ata o curuto máis alto. Dende alí deixouse esvarar e deu no seu pequeno planeta. No corazón levaba todo o amor do mundo.
     A anciá, cos seus lapis de cores, escribiu unha condensada carta.
     Querido aviador:
                                   Son xa moitas as colleitas que presenciei. Confeso, pois, non ter folgos nin para viaxar no meu propio arco ata o deserto onde, un día, podería atopar co Principiño. Asegúroche que a estrela da que ti falas pode verse dende tódalas partes, mesmo coas pálpebras choídas. O Principiño pode agromar en calquera lugar. ¡Hoxe atopeino no meu xardín!
     Abonda con buscar entre as estrelas ou pintar soños para que apareza.
     Non esteas triste. Como ti desexabas, fun todo o amable que souben con el. Resultou doado querelo.
     Escríbocho en cumprimento da túa petición na derradeira páxina.
                                                                                     Bicos de cores desta vella.

P.D. ¡Ah! A súa flor permanece intacta, e a min só me queda desexar que o Principiño continúe a domesticar o mundo.

Querido aviador
	(Texto íntegro)