BVG     Atrás

1 Un talismán

 

—Dende as pratas do nacente ós ouros do pordosol trazan ronseis as estrelas por riba de Libredón. Alí moran tres princesas máis fermosas ca unha flor custodiadas día e noite por un temible dragón.      As misteriosas palabras do canto do trobador coáranse no castelo do conde, noso señor. Armárase don Roldán con todo o seu esplendor; lene coiraza brunida encol de encaixe bretón, esporas de luz de lúa, helmo de roibén de sol, as serdas do seu cabalo acibeche encantador. Pasara as terras de Francia, de Navarra e de León ó lombo de Vixiante galgando coma un león. Cruzando montes e vales coma o máis veloz trebón foise deter nun santuario de labrado rosetón. Lousa brillante por tella, portada de áureo porlón, nas vidreiras historiadas escintilante fulgor e invisibles coros de anxos con cánticos no interior. Marabíllase Roldán con tan estraña visión, e chegada a medianoite coa nobre espada petou. Abríranse entón as portas con renxido atronador, e asomárase un fidalgo dos de lanza con pendón.      —Dime ti, bo cabaleiro, de místico resplandor, ¿que gardas neste santuario e quen é o teu señor?      —Galaaz é o meu nome, fiel e leal servidor ó pazo do rei Arturo e á nave de Salomón; neste monte eternamente fago escolta e oración por defende-lo Graal de magos e de ladróns.      —Chámanme a min don Roldán, Carlomagno é meu señor, a xigantes invencibles o meu puño derribou, e agora busco as princesas que o demo un día encantou na figura de tres pedras no Reino de Libredón.      —Longo camiño che agarda con encantos e dragóns; pon esta cuncha ó pescozo, que che sirva de temón.      Colga Roldán a vieira traspasado de emoción e queda ó pronto sumido nun sono reparador.

 

2 Un bebedizo

 

Adornara a merla o abrente, columbraba un novo día e don Roldán espertaba sen ningunha compañía se non era Vixiante, que ben lle correspondía.      —¿U-los anxos... e as candeas... e as divinas melodías?      —exclamou conde Roldán ante os muros que o choían. Un silencio sepulcral era todo o que el oía. Daquel soño tan real só a cuncha posuía. Entón, no seu corazón, chamárano as tres cativas e aprestouse a cabalgar en sela de pedrería. Baixara por fondas corgas, coroara agudas cimas, por estreitas corredoiras camiña con gallardía. Pasados tales trafegos, acha redonda campía bordada de chuchameles cáncaros e margaridas; no medio do prado verde unha choza que fascina; branco lique nas paredes, encol do teito, carriza, e un longo fío de fume que no ceo se espreguiza.      —¿Quen vive?                       —berrou o conde—. ¿Quen vive nesta casiña?      Ás palabras de Roldán vella voz lle respondía.      —Fadatrobisco me chaman nesta illa montesía; noutros tempos ricas casas todo o meu país cubrían; hoxe os matos e as silveiras muros e teitos derriban. ¿Quen sodes vós, cabaleiro de sen igual fidalguía?      —Son o conde don Roldán, vencedor en cen mil lidas.      —Cabaleiro que así loita merece xanta e bebida e sentar á miña mesa sete noites cos seus días.      Pasmárase don Roldán perante a mesa que había; botelo de Vilafranca, androlla de Pedrafita leite coallado da Ulloa, arandos, noces e guindas, e zumes de mil colores en moi prezadas vasillas. Xaropes prepara a meiga mentres o conde comía. Esmaga rata con moco e outras moi raras menciñas; desque os tivo preparados ó conde llos ofrecía; desque o conde os bebeu, a cabeza lle caía. Fadatrobisco de gozo ás garagalladas se ría.      —¡Cativo quedas por sempre nesta devesa florida e as tres pedras encantadas nunca cobrarán a vida!      Moito sofre o noso conde, moito pena sen medida sen saber cándo é de noite nin saber cándo é de día. E acordándose de pronto da cónchega que traía arrastrouse ata un regueiro que cerca de alí corría. Tan presto bebeu coa cuncha, do maleficio da harpía librouse moi de contado e seguiu contento a vía.

 

3 Un labirinto

 

Fadatrobisco do susto perde poderes e figas e nunha muller fermosa se transforma moi axiña, e a súa choza de lique, nun pazo de cantería.      —¡Adeus, meu señor, adeus! ¡Trae xente ás miñas cortiñas!      —con tenras bágoas nos ollos de Roldán se despedía dándolle un pano bordado de encaixe de Camariñas. Cruzara o conde montañas, sucara chairas de espigas e encontrara unha cidade sen portas nin galerías; na muralla, milenaria, dez torres tremelucían. Nun abrir e cerrar de ollos, dous xenios aparecían con lapis de moitas cores que mesmo a pintar convidan.      —¿Pasará o cabaleiro á cidade das mil vías?      —Se a Libredón me levaren, eu pasar ben pasaría. Loitería en cen batallas, rompería mil lorigas, con tal de quedaren ceibes as tres princesas cativas.      —¡Libredón, oh Libredón, entre enfeites escondida, con tres infantas de pedra que espertarán algún día! ¡Pasa, cabaleiro, pasa, por esta senda perdida!      Pintaran ventás e portas, arcos e mais galerías e un labirinto de rúas, onde os xenios se perdían. Don Roldán sobre o cabalo marcha con galantería; o cabalo sobre as lousas o silencio salfería. Entón, desde as altas torres chegan en redemuíña dez abouxadoras voces, que aterran co que dicían.      —Somos ouveo de lobo, unha bruxa destemida, un vampiro medoñento, unha meiga adoecida, un xigante, un dragón, unha pantasma maldita, unha banda de ladróns, unha fraga que intimida, onde metemos a xente que pasa por esta vía.      Moito medo ten Roldán coa fatal palabrería e tan só pensa en ladróns, en meigas, fadas e harpías. Mais cando dentro da praza a loitar se dispoñía, o gume da súa espada tan só o aire fendía. Ameazaran as voces de que nun lume ardería e o bo conde nun espeto en talladas xa se vía.      —¡Ai de min!                 —berra Roldán— ¿Que vai ser das princesiñas?      Apareceron os xenios coa súa policromía e pintaron un carballo que a don Roldán protexía; no carballo, dez mil landras que as dez mil voces prendían. O cabaleiro da cuncha por unha porta saía e os dous xenios cun sorriso unha landra lle ofrecían.

 

4 Un dragón

 

Quedaran atrás as voces e o señor conde Roldán galopa no seu corcel con desmesurado afán. Pasara montes esgrevios, cruzara terreos chans; no medio dunha logoa tres vultos ve realzar. Todos tres de dura pedra de porte nobre e lanzal.      —¡Son as miñas tres infantas que de lonxe vin buscar!      Ían repetindo os ecos con estraño crepitar.      —¡Miñas princesas fermosas, con cinto de cordobán, zapatos de augamariña, traxe de liño cendal, cabalgando desde lonxe véñovos esconxurar; o Reino de Libredón debedes recuperar!      Ían espallando os ecos as voces de don Roldán, que estaba diante as princesas igual que un paxe real. As tres pedras, impasibles, non se movían do chan, e o bo do conde esmorece ó non dexergar sinal.      ¡Princesas, miñas princesas!      —berra e berra don Roldán. Entón, nos brazos das augas, que gran remuíño fan, asoma un enorme monstro de dimensión colosal.      ¡Solta as princesas, malvado!      —exclamara moi triunfal, desenvaiñando a espada resplandecente a coral. Aquel cocón monstruoso de lombo descomunal, con bruídos que aterraran ó máis valente rival, acércase ó cabaleiro con mentes de o devorar.      —¡Cata a miña espada, monstro! ¡Endexamais vencerás! ¡Vas probar, dragón inmundo, o vigor da miña man!      Golpes lle dá nos fociños a tan sinistro gardián, que ten ferro por pelello e ten por boca un volcán. No ferro levanta chispas, labaredas, no volcán; con feos dentes de quenlla atrapara a don Roldán.      —¡Adeus, conde! ¡Adeus, princesas de cinto de cordobán!      —dicían voces en eco desde escondido lugar. O monstro enguliulle as pernas, as coxas e mailo van.      —¡Adeus, adeus para sempre ó noso paxe real!      Tamén lle tragaba o peito e o pescozo, ¡o moi rufián!      —¡Non te volveremos ver, conde bo, nobre e louzán!      Entón os dentes bateron na cónchega talismán e o dragón das augas voltas desatouse en furacán e estoupou sobre a lagoa liberando a don Roldán.

 

5 Un reino

 

Do chan se levanta o conde con cara descolorida, coa coiraza esnaquizada e a súa espada perdida. Cando mira para as augas, son leiras cheas de espigas; cando mira para as pedras, son tres lindas raparigas máis fermosas cás estrelas recreándose nas rías.      —¡Libredón, oh Libredón, patria nosa prometida!      —¡Gracias che damos, Roldán, pola túa valentía!      —¡Lembraremos para sempre que ti nos deches a vida!      —Reinaremos as tres xuntas nesta nación tan querida. ¡Ti serás embaixador polas Europas floridas!      Unha mandaba na serra, a segunda na mariña, dos vales e mais das chairas era a terceira raíña. A da serra viste de uz, a do mar de camariña, a dos vales e das chairas viste o ouro da chorima. Don Roldán dálle á primeira a cónchega peregrina, e dálle á segunda o pano cos bordados que cativan E á terceira os dez mil contos das Dez Voces escondidas para contar nas cidades nas aldeas e nas vilas. E así se acaba esta historia con trompas e chirimías; se ti tes outra mellor, eu con gusto a escoitaría.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega