Século XXI

 

(Texto íntegro)

 

v2loisdieguezseculoxxi.html

          «N
inguén pon en dúbida, hoxe, a limpeza dos B-52. Destruen, pero non matan. Van directamente aos obxectivos materiais previamente seleccionados. As guerras da nosa época son rápidas e apenas causan danos colaterais»
.
     O Quévin entendeu axiña e traduciu as últimas palabras da voz en off que saía da pantalla por "vítimas civis". Puxera o despertador para as tres da madrugada, pois intuía que aquela noite, os Estados Unidos, bombardearian Bagdad. Xa estaba ben de aturar o ditador, o asasino. Premera as teclas do mando polas distintas cadeas da TV: películas, concursos, futebol, flamenco, erotismo na cinco. Fixara a pantalla ali. Mentres miraba como o mozo ia espindo a rapaza, preparara a Coca-Cola con uísque, sentara no sofá (a cámara focou os dous corpos espidos, el por baixo, ela movendo o cu), botara a man á entreperna e acariñara-se. A cena era lenta. Os corpos rompian-se en detalles, primeiros planos a insinuar o sexo del (tan só apresentaban, na brancura da carne, o nacimento dos pelos rizados, negros, da pube). Despois saltaba ás tetas da rapaza, non moi grandes, como ao Quévin lle gostaban, duras, douradas, coa mamela escurecida. O Quévin movera a man e cerrara os ollos un intre. Estaba cómodo, só co pantalón do pixama. Era tan doado asi, baixar a man até ali, mesmo o pantalón para ver o seu membro teso como unha pedra. Resultaba doce, na soidade, el só, só... A nai dormia. Dera-lle dupla ración de pílulas para que non o amolase. Podia estar o Iónatan, que vivia perto do seu piso, na rua Castelao, pero non quixera. O amigo coidaba que os americanos ainda agardarian un dia ou dous para que Sadám saíse de Kuwait. E subitamente curtou-se a cena da parella roendo-se e formando unha morea desordenada de membros sobre a cama e apareceron os anúncios. O Quévin suspirou profundamente, deixou queda a man, xemeu. Bebeu Coca-Cola fresca e pasou o vaso frio polas meixelas. Cambiara de cadea e xa vira a pantalla escura e sentira a voz en off a anunciar a decisión do bombardeo. Brincara no sofá. Caira-lle, co impulso, o pantalón, e asi quedara fronte ao televisor, co sexo ainda apontando firme, os brazos ao alto e a exclamación de vitória a afogar os murmúrios xeneralizados da noite.
     Na rua, un grupo de mozos e mozas camiñaba con velas acesas e unha pancarta con letras que non distinguia desde a xanela. E non era a Mírian unha das da cabeceira?. Aquilo desconcertou-no.
     "Os misis Tomahaw voan rentes do chan e asi non se expoñen ás defensas antiaéreas dos iraquianos", continuaba a dicer a voz.. No escuro, sobre unha liña de luces, aparecia outra curtando a negrura e xa unha explosión estouraba súbita. Bagdad ardia en cacharelas como nunha noite de San Xoán. O ceo de Bagdad, estrelado, imenso, e as histórias quentes das "Mil e unha noites", os haréms das putas, as cúpulas numerosas das mezquitas, os baños turcos... todo iso vivera nunha viaxe coa Mírian e mais o Iónatan. Fora unha gozada. Bagdad ateigado de turistas. Os nenos iraquianos pedian-lles cartos, bolígrafos, as camisetas, calquer cousa envexada. Divertia-se el vendo como o amigo comia a Mírian cos ollos. Quixo-lla pasar unha noite, mais ela negou-se alporizada. Estaba toliña por el. A parva non se decataba de que só a chamaba cando se lle poñia tesa. Pasou da batalla á cinco. A parella aparecia agora na piscina. Tiraba-se el desde o trampolin. A cámara focaba-lle o corpo atlético desde abaixo e saía del o sexo en horizontal, grande. Aos tios deben-nos elixir segundo o tamaño da picha. Ela agardaba-o e metia-se baixo a auga, e agora a toma da parella facia-se desde o fondo. O Quévin daba-lle aceleradamente á man. Podia chamar á Mírian pero tamén só se goza caralludo. Un é máis libre e corre fantasias, controla o tempo, espácia o clímax e non ten que submeter-se á compañia. Ali mesmo fodian, metidos na auga. Que noite, Iónatan. Retrasou o momento do goce a mantenta e pasou outra vez á guerra. Unha batalla dunhas horas e xa se tiña conquistado un país de atrasados. Sentia o pracer da cinco vendo como aqueles pontiños dourados salpicaban a pantalla inteira. O sexo inchado como se fose estoupar, valeirar-se como un volcán botando a lava.
     "Os avións norteamericanos B-52 van acompañados polos F-15 Eagle dos británicos. Despegan dunha base aérea saudi e poñen-se en Bagdad nun momento. A baixa altura á que poden voar fai-nos praticamente invisíbeis". E sen matar unha soa persoa. Pero parece difícil non matar a alguén se se destruen edifícios militares e campamentos camuflados. O Quévin tiña este interrogante, pero tamén pensaba que a batalla seria máis atractiva con algo de sangue en primeiro plano. E cando estaba feito un barullo emocionado entre a cinco, a batalla, a Coca-Cola e o sexo que xa non resistia a tensión de non estoupar, tamén, como unha daquelas bombas, sentiu o berro:
     - Quévin! Quévin!
     Xa a nai se botara da cama e avanzaba polo corredor. Rapidamente fregou o membro coa friaxe do vaso e subiu o pantalón do pixama. Agardou a que aparecese. Soa non podia andar ben e camiñaba apoiando-se nas paredes. Empurrou-na para a sala do baño. Ela miraba-o con ollos amedrentados. Con dificuldade sentou sobre o retrete. Logo veu aquel cheiro a descomposto. Na fronte da vella apareceron unhas pingas de sudes. Tremaba-lle a voz cando pediu:
     - Limpa-me ti, anda.
     El apertou os lábios e rosmou algo. Subiu-lle as bragas e apurou-na para que se metese na cama. Rompera-lle o goce, o pracer. Seguia a pantalla chea de luces e estoupidos. Na cinco só un letreiro, "Fin". A Coca-Cola quecera. Debin-lle meter triple dose, que só o fai para foder. O sexo, flácido. Intentou poñé-lo outra vez en marcha. Non funcionou. Era tardísimo, pero dormiria até as duas. Se o deixaba ela. Tiña que meté-la nun asilo. Mais a pensión... de que ia viver el? A voz en off despedia-se. Iraq quedara tomado. Sen vítimas, seica.

          Lugo, agosto do 2000

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega