BVG     Atrás

PAZ

É a man da paz a santa man que enxoita bágoas do dor en sangue da ferida, reconforto da alma esmorecida polos estragos da mundana loita. É a man da paz a santa man recoita que acolle a ovella no breñal perdida e pondo os lobos irtos en fuxida verte a mel do consolo encol da coita. Trouxo, ó baixar do ceo, unha roseira da que fixo ó silenzo xardineiro coa soedade por guión e freira. E a chantou, con acerto milagreiro, na terra máis doada e criandeira: o recatado craustro do mosteiro.

SOEDADE

A ricaz que garda os puros sentimentos da interior perfeución, porto seguro dos que fuxindo do trebón escuro buscan craror de sol e moles ventos. Fontela de diviños pensamentos, forte bastión, impenetrable muro contra o dardo carnal ardente e impuro e os tortos, mundanaes chamamentos. Canle aberta nos célicos verxeles de fresca, crara e lírica ágoa viva cantareira de místicos ronseles, a alma do máis outo amor cautiva soio na soedade gusta as meles da vida espritual contemprativa.

SILENZO

Cando o paxaro agáchase no niño, o vento dorme, o río vai calado e o esprito voa ó ceo, translevado, en cobiza de luz e de aloumiño, ergue o silenzo o cántico diviño: ¡A terra, o mar, o ámbito estrelado, todo, señor, se move ó teu mandado, que Ti es comenzo e fin, rumbo e camiño! Voz sin soído, milagreira fala que soio escoita o corazón que cala abrasado en amor de enternidade, é a espresión das aladas xerarquías tecida en silandeiras melodías ante o solio da Eterna Maxestade.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega