BVG     Atrás

ALÁ NO FONDO NO FONDO estades vós, coma un tempo Gándaras (1971)   EL TIÑA UN SAQUETE e chan aberto: era ceibe coma ti. Pro no intre do camiño tivo fame e a Terra misturouno coa semente daqueles que un día xermolarán Terra e pan (1975)   -FARÁS UN LONGO VERSO DE PALLA QUE ARDA NUN FACHUCO con paso de can e besta polas congostras baleiras que afunden o pé no escuro -FAREI UN POEMA BRANCO, METRO AZUL E RIMA LIBRE con nolos dous acugulo O espertar tamén é noso (1977)   PARA QUEN ESCRIBO SENON É PARA O SILENCIO, para encher a noite con bastos gallardetes de papel, para a terapia contra o home parado que eu son, para espantar aos cínifes e convocar en asamblea a toda a fauna de amor sen nome, para ser un poseído da voz e da morfina /aquel anelo de fume que se escapa da boca e se desfai no aire coma un vello na memoria do tempo, máis e máis.../ Ofidios de diario (1984)   SE HABITASE EN TI POR UNHA NOITE COMA O MAR habita na rocha mentras sube, iríate facendo becho, samesuga, lontra ou lúa. Tardaría todo o tempo dos bois ata chegar ao linde e ti serías paso de cerva na sendistancia da voz e os labios doces esbarándo-nos das maus /fonemas brancos/ ata a ergueita plenitude do sintagma Na vertical da noite (1989)   E VELAÍ QUE CHEGAN Á CASA DA TRIBO OS RESTOS de homes supetamente tristes dende a selva que habitaron no singular espazo que vai de sol a sol entre ameneiros febles que sorrín á noite porque a noite aniña e nunca mata. Velaí que chegan os albardeiros coa pregunta nos labios, teimudos, confidentes alén da porta e reclaman para si coma un dereito aos homes da palabra aqueles que teñen a sombra no corazón mancado No corazón mancado (1989)     ...HOUBO UN TEMPO DE MISERÁBEL SILENCIO que adoraba as espadas: nel nacín e foi tanto en serio o paso da infancia que non souben do amor máis ca do instinto. E nesto ameite na ausencia, lexitimando os espazos ocultos, os lugares secos que espantan as raposas. Era de día e de noite cando vareaba o corpo contra a mística para non ser testemuña do meu sexo, dos primeiros centímetros que medraban na marabillosa distancia da mau coma un prodixio de ave. Daquela pechei os ollos e navegamos acaso tantas noites de consumo que mareleei da febre e a pouco vou cos tísicos na fervenza dos desaucios: limpo o corazón e a morte incauta e prematura. Pero dei en regresar para que hoxe poidas á fin facerma e que cha faga A VIAXE INTEMPORAL QUE SUMA VIDA Rotación violeta (1996)     AQUÍ AÍNDA HAI HOMES QUE DESVISTEN AS SOBREIRAS e esfolan as maus no corredor de moitas noites que non cesan de cadrar a mentira e a espera Aquí aínda hai mulleres que zurcen todo o río antigo da consolación e aman a esperanza cos andares fermosos da mañá de xaneiro toda friaxe e nova luz que conta as horas antes sen despois posible á reflexión por tanta perda E cante o carro o canto alegre da historia nosa na mañá de outono e inverno a canseira dos bois   CHÁMANLLE O RASTRO AO MUSEO DA CASA DO MEDIO, a da cima, a do fondo, a que se engruña con chepa a sen ombreiro, ósos ao aire de todos os días. No alfoz de Vigo, na rúa aquela d'A Coruña, subastan a máquina Singer e unha tesoira de ollos grandes que non ven a agonía, despois repiten os números e os cálculos co banco de sentar o cu que estaba canso de ver ceo cando era a sacha do pan, o millo e a seitura e viña derreado na procura da terra. Seguen as poxas coa cunca de madeira antiga, tan feitas e limpas de lamber o sempre caldo e seguen co alzadeiro e coa cabeceira vella da cama revestida en debuxos enigmáticos que profundaba a nai e o pai antes dos pais e outros... O home que repasa e chouta as cifras berra en voz que son pezas da antiga Babilonia, Caldea, Exipto de Ransés, Tebaida dos estilitas, leito dos profetas que cohabitaban o Ganges... ¡ouh, a nosa historia familiar, tanta vendima! Banzados (2001)   SALUTACIÓN TEÑEN QUE ESTAR AQUÍ Porque é na gándara o último relanzo do camiño daquela historia, porque van no instinto das aves que nos cruzan e polas cores da terra que muda fronte ao sol dende as policromías dos solsticios ou luz de invento en corazón que bate contra o silencio, a prol da tanta vida. Vós artistas, pintores e escultores do universo máis rico das esferas comigo sempre aquén Anuncian aves (2011)   NUNCA SERÁ MORTE CANDO A MEMORIA CESE, SE É QUE CEDE ao repenique das baiuras, nunca será morte para a Vida de nós, que somos músicos en pedra e groria coma no Pórtico de Mestre arghina: aquelas voces de organistrum e arpa a se pousar no claustro de oliveiras. Rexos corpos de fragancia e apelidos sodes cando abeiramos coma aquí aquela nosa casa das benvidas. Estamos dentro e todo é pan, sabor da Terra que vos garda en temperanza, coma soñar das aves, mía senhor, no mar alzadas:                            Amigas  e Amigos Os versos do zapateiro (2011)     BRIGANTIUM DEVÉN DE LONXE, DA MAROLA CHEGA a auga que salpica a luz e canta nos pasares. Arrieiro viaxa de aló do Miño en Baixo e sabe a herdanza da nobreza. Aquí é tamén a ponte que mira o mar alzado de furias e arroaces cando Artabria era o golfo dos agochos na invernada: sete naos levan sete historias de singrar na proa as marabillas do Medulio labrado de abellas coma torques. E hoxe ruben os balandros polo río aquel ata chegaren ao pé da parafita en danza na memoria de nós Os versos do zapateiro (2011)

© 2006 Biblioteca Virtual Galega