BVG     Atrás

Que non o saiba o vento namorado (Nos días do desastre do petroleiro Prestige) QUE NON 0 SAIBA 0 VENTO namorado que vai agarimando, unha a unha, as praias. Non é siroco, ningún vento seco o que nos ceifa a vida dos pequenos, o que arrasa as casoupas, o que rouba as forzas das mulleres entregadas ao diario labor, o que desgarra as carnes das nacións sacrificadas en aras do progreso da falacia. Non é o vento cruel, nin a arrogancia de tiranos gordechos e ignorantes sobre tribos humildes e selváticas cubertos de ouro e peles de animalias. Nin son nenos famentos, nin obreiros os que andan a estragar, a desangrarnos, a machucar as rosas e os ensoños, a macular a gloria da alborada. Non son horríbeis bocas de lamprea os que nos van mirrando aldeas, saiba. Nin son os mariñeiros os que manchan, os que chuchan o sangue e toda a alma. Sabemos de dragóns con moitas linguas, con moitos barcos cheos de cobiza, serpes con máis de sete testas malas, parlantes monifates con gravata,                 que ignoran sacrificios, que non saben                 o doce ollar calado e solidario,                 que venden todo o mundo ao negro inferno,                 que esquilman cada día, sempre en ansia,                 sen sombra e sen amor, pois nunca aman.                 (sen sombra e sen amor, pois nunca aman) Non é siroco, ningún vento negro que xoga a ser a morte con gadaña. Que non o saiba o vento namorado que vai agarimando unha a unha as praias.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega