BVG     Atrás

Unha esquina do mundo,
Un puntiño na curva do mar
que se abre coma unha interrogante ¿
e no puntiño
eu,
invisible,
chantada nos cons como si realmente existise,
acenándolle ao vento que barre a Torre
eu,
cos átomos lixeiros e alporizados que piden voar,
pero antes
han de recoñecer o territorio que tripan
e preguntarlle ás penas cómo aturan as zoupadas do mar
e sentir con elas a dor do xiro das edades,
a teimosía dos soles que furan a inmensidade,
eu,
eiquí,
agarimando orcelos,
bagullando a beleza que me fire,
desacougassa diante de tanto incomprensible,
avincallada por este amor,
por esta cósmica gratitude
para todo o que vive neste arredor enorme,
nestas noites de estrelas...
Eiquí,
tan senlleira,
e tan chea de corazóns
que latexan abeirados coma min do infinito,
coma min abraiados,
tecendo teas e días,
sachando terras,
plantando hortos
e soñando,
firmes no amor que levan no peito
Por eso afirmo a miña lei
e xuro manterme eiquí,
con eles,
aínda que os meus átomos pidan fuxir no vento...
Así, recoñezo este espacio mandálico
e sitúo no centro o eixo do meu corazón,
el tamén torre solar esgueita sobre a testa de Xerión:
as tebras



II

Distancias imposibles,
noites:
sempre as mesmas estrelas noutro lado do ceo,
eu,
antena baixo o silencio pendurado,
lanzando un morse,
clavada contra os puntos cardinais,
atada a esta terra,
a este orballo que me humedece o ser,
a este relembro de fogares con fume de toxo
e ringleira de avós
coma sombras quentando os tentos,
xogando a vida á brisca,
chinescos grimoiros pasando polo fondo do cadro,
ou cecais augas vivas que aínda me alimentan
Pois sigo eiquí,
medio e medio do ceo,
pedindo espacio,
máis espacio
e perfumes que o enchan

Ou, cecais,
O espacio está dentro de min,
Coa seiva toda dos antergos,
e os países todos
e as humidades todas das augas fondas...
Pero agora son esta hora presente,
esta leira antiga,
este prado pequeño,
verde territorio fechado de salgueiros



III

Recupero a paisaxe:
o cadro de grisalla de humidades de fondo,
sobor dela os azuis,
o violeta lonxano con cortinas de choiva
e un manto de carqueixas:
o añil todo estendido entre o verde dos montes,
puntiños amarelos de chorimas e xestas,
os lombos dos penedos imitando ás ondaxes,
agochados casares nas brétemas cincentas

Este é un país de auga,
unha enorme acuarela de manchóns esluídos
nun papel enrugado;
é un país de horizontes
no que as nubes se apousan para ciscar as bágoas
que choran as estrelas
I, entón, chove a cotío
e os hidróxenos deixan unha pel esvarante
no corpo da paisaxe,
un blanquecino mofo no tronco dos carballos
e un continuo salouco no corazón das fragas
E si expremes os peitos tamén soan a chuvia
coma os foles das gaitas...



IV

Como unha parábola do infitnito
a casa dos avós estaba soa ollando o cordal,
onde os deuses primitivos trazaran signos de pedra
e rotas megalíticas...
Tamén as lexións romanas pasaran por alí
enfiando camiños e desfiando inxeles corazóns,
alí o cristiám chantara cruces
e cecais o mouro deixara o eco de Alá...

Pero só o espacio permanece,
o silencio do monte e as queiroas,
a raia do horizonte que bica o ceu,
¡i eu!
a enxergar a toxeira e as lúas que devalan
e o paso calmo das estacións

Alí, agora, mentras esculco o enigma
mergúllome nas horas que fuxen,
sosteño a casa para que perviva,
mundo testigo do que fun,
do que foron os antergos
que agora alimentan o Camposanto

Eiquí estou arromedando á eternidade,
eiquí, como as herbas, como as hedras
que non deixan de medrar:
canle do antigo sangue dos devanceiros,
memoria desfeita nos séculos
que agora ecoa en milleiros de linguas pequeniñas
polos regatiños do monte
e, como eles, sabe o que non di
e o que di leva un selo.

Eiquí -alegoría do ser-
ollo a mañá, o sol morno
que docemente quenta,
sinto nos ósos a humidade desta terra de auga,
apalpo os liquens ancestrais,
máis vellos que o mundo,
máis vellos que toda forma viva
e véxome no centro do arcano
sin máis misión que ollar,
ou cecais que cantar,
para que o malvís exista,
para que o piorno, o sabugo,
a abrótega, a xesta...
poidan ser nomeados;
para que a rela, a carqueixa, a silva...
poidan ser nomeadas;
para que o ameneiro, o carballo, o sanguiño...
poidan ser nomeados.
Para que poidan ser nomeados o cerne i o sámago:
aquelo que pervive
e todo o que se vai



V

Sempre enxergaba a noite
furaba na inmensa chaira de galaxias
e o abraio purraba por min,
aberto i engaiolante,
feríame as meniñas
e deixábame no peito unha delicada dor,
un sabor a ozono e a bágoas
Besbellaba verbas miúdas para defenderme da inmensidade,
mais a inmensidade entraba por tódalas fendas,
polas táboas da solaina,
polas regañas das fiestras
que non acadaban a deter o paso do vento,
o salaio do cordal e dos codesos
que cantaban aquela cantiga antigamente deprendida

Só o berce nai protexía contra tanto espacio
e o pan da boa avoa alimentábame
sin que eu soubese do milagre,
comíao como comía o medo dos anoiteceres húmidos.

"Saber é relembrar"
Pero Platon aínda non existía para min
e a miña xeografía remataba no mar de Mármara
ou nas terras boreais ¡tan ignotas!
onde a Raíña das Neves gobernaba pazos conxelados
e adubiábase con nenos brancos e xertos.
Tampouco escoitara a Mozart,
Pero a Raíña das Neves xa tiña estrañas semellanzas
coa Raíña da Noite.
E a noite tamén tiña, coma elas, ollos duros e fríos.

Nunca estivera alí -xa o dixen-
onde Dimitri Karamazov tripaba restrebas nevadas,
mais os seus laios pertenecíanme.

E non sabía eu que tiña no corazón
unha vara de abelaira para medir a profundidade,
que tiña un abismo tan grande como o ceo,
que o meu corpo novo levaba a memoria das edades,
o ADN do espacio dos códigos antigos.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega