Terramán, bicolama, heliofroita e bibliofiestra (Historia algo traxicómica para un poeta algo patéticotriste)

 

 

v2franciscocastroterraman.html



Para Heitor Mera.
E para todos os alumnos
do Colexio Don Bosco.


     Traballo é miseria. Reloxo é dabondo. Tristura é exceso. Melancolía é fervenza. Rutina é círculo. Preguiza é normalidade. Astenia.
     Onte inaugurei a miña soidade. Marchaches. E ben que me avisaron: non serás capaz de retela contigo só con palabras e palabras, terás que darlle algo máis, de feito, moito máis. É unha muller grande. É un amor poderoso. Palabras non abondan. Mais non o entendo. Antes gustábanche. Moito. As miñas palabras. Dicíasme gusto de como falas, chégame coas túas verbas. Mais xa non. E onte marchaches para sempre.
     Recordo é tortura. Recendo é estrume. Lembranzas dunha paixón que sei que non ha volver.
     Marchaches e dixeches poeta aí te quedas. Colliches a porta ao berro libertario de cómete as palabras con patacas se che presta. Saíches escaleiras abaixo recendendo a liberdade e a primavera e a diccionario, para sempre, pechado.
     Palabras son patrimonio. Pensamentos son hábito. Non sei quererte doutro xeito, só sei cuspir vocábulos sílabas fonemas semántica confusa e prescindible.
     Desde a fiestra vin como subías nun taxi que me pareceu gris, azul esbrancuxado e acromático (¿ves que palabras máis bonitas se me ocorren pensando en ti?), un taxi triste coma todo o que eu era para ti, unha pena tópica disfrazada de poeta. Dixeches para que che serve falar tan ben se sabes amar tan mal, para que tes as palabras se non consegues ter á vida da túa parte, para que, para que.
     Para que é pregunta sen resposta. Explícame é pregaria fracasada. Enténdeme é proxecto malogrado antes de nacer.
     Eras a miña musa. Ti sentabas a tocar o piano na terraza e eu prendía o ordenador portátil e escribía, escribíache palabras que eran dabondo para ti, dicías daquela, pero xa non, agora xa non. Xa non queres ser a miña musa. Informaches mañá virán os da mudanza a polo piano, o resto, queda con todo, cos mobles, coa hipoteca e coas facturas. E engadiches, letal: e sobre todo queda coa poesía. Todiña para ti.
     Pentagramas é anacronía, diapasón é debilitamento, canción é vergonza. Teclado é silencio. Piano é mudez.
     Entendín que marchabas para sempre, e foi por iso que fixen o que fixen, cando entrei naquel bar e comecei a declamar. Pensaron está borracho, dixeron pobre home, berraron cala imbécil que non nos deixas oír o partido, e eu comecei a largar, eu son o inventor das palabras, o señor das semánticas, o rei da luz dos termos máis ocultos, e recito isto para ti, amadísima. Escondíaste detrás daquela amiga tan loura e tan estúpida, aquela que che dixo, non te enlees cun poeta, non te mestures cun vate. Abrín os brazos e subín nunha mesa, e berrei, eu invento palabras para ti, mira esta, terramán, man de terra, man de verdade, coma ti cando me inspiras, cando pos o disfrace de musa para min, e levantácheste e dixéchesme cala parvo cala, cala que estás facendo o ridículo, e seguín co meu espectáculo inmenso e feliz, mira que palabras inventei para ti, miña señor, terramán e bicolama, refírese aos teus beizos enlamados de auga e desespero húmido, cando me tocas no piano cancións de amor que non son capaz de maxinar máis fermosas, dixeches cala charramangueiro cala, e eu díxenche, non marches, espera, e a xente berraba cala imbécil que está xogando o Celta e queremos oír o partido, e eu retruqueilles, ignorantes, escuros, calade, ingratos, e deixádeme inventar palabras para ela, para quen, preguntou un home mentres se erguía coa face leonina asasina homicida, para quen inventas ti palabras, para aquela, escoite, escoita, escoitade, terramán, bicolama, heliofroita, é dicir, as mazás dos teus ollos, quentes coma o sol, doces coma as pavías no verán, mira, como non cales, dixo outro que tamén se ergueu coa face leonina asasina homicida farta cansa impaciente, como non cales heiche facer comer todas esas palabras pero antes comes os dentes, e eu non lle atendía, e ti xa saías pola porta coa amiga aquela tan loura e tan doméstica e tan civilizada que che recomendara non enlearte cun poeta inventor de palabras, e eu aínda puiden berrar a derradeira, desde o chan, porque aqueles dous (xa ninguén atendía ao partido, a pesares de que o Celta viña de marcar outro gol), botáronseme enriba con puños leoninos asasinos homicidas fartos cansos impacientes durísimos, percutindo contra os meus dentes mentres eu berraba a palabra derradeira para ti, terramán, bicolama, heliofroita e bibliofiestra, porque iso eras ti, pero xa non me oías, xa subiras nun taxi, escandalizada e vermella, iso eras ti, unha ventá máxica, unha fiestra transparente e límpida un corazón de cristal a través do cal se me aparecían as palabras todas para escribir fermosos libros de poemas, que hei facer sen ti, musa, que hei facer.
Hospital é asepsia. Analxésicos é alivio. Sutura é reparación. Poema é Éverest sen osíxeno. A vida sen ti non é vida. Que forte me deron aqueles dous.

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega