BVG     Atrás

NON CHORES, MULLER                                                    Ev'rything's gonna be alright.                                                                  No woman, no cry.                                            No, no woman, no woman, no cry.                                               Bob Marley, "No woman, no cry" Non chores, muller. Eu viaxo dos ollos á túa dor azul. Non chores, muller. O teu pranto é o comezo do pánico. E eu só son sal para as túas augas. Non chores, muller. Eu son o ronsel que rega a túa cara afogando amor no pozo sen fondo das pingas celestes. Non chores, muller. Somos nada e ninguén despois de toda a vida xuntos nunha noite. Xa verás como todo irá ben. Xa verás como todo irá mal. Xa verás como todo irá ou non irá. Pero ti serás sempre o froito da flor das páxinas brancas. Non chores, muller. Teño medo de min ou de ser eu por ti.                       EU ANDO POLO LINDE                                                            I keep my eyes wide open all the time.                                                       I keep the ends out for the tie that binds.                                                                                  Because you're mine,                                                                                             I walk the line                                                                      Johnny Cash, "I walk the line" Eu ando polo linde dunha terra extrema de radiación amorosa. Ela tráeme recordos de lugares imposibles que xa son verdadeiros: o bosque vertical, a muralla sen muros, a biblioteca dos fulgores e das tebras, o porto da chuvia diluviando mares con galaxias na bufanda en vórtice, a espiral milagrosa das árbores da vida palpitando na palma da man de madrugada, a caricia infinita dos teus dedos maná esconxurando o mal, a mentira e a morte. E o abrazo das mimosas cos teus brazos, e o abrazo das mimosas dos teus brazos, e o abrazo das mimosas nos teus brazos. Porque non me pertences, eu ando polo linde desa túa transparencia que non separa o que hai do que se ve. Quince magnolias antes, un billón de rosas despois, camiño sen moverme de ningures ao pé dun salgueiro branco que licúa agullas de ferruxe cruel e chora torrentes de sulfato de cobre. Eu só ando polo linde dun deserto abeberando bálsamos nos teus lagos lunares con sexo de ánxelas en flor e alas de gardenia independente. Porque non es miña nin tampouco de ninguén, eu vixío o camiño, eu ando polo linde mentres vivo. Devoro margaridas siderais na poeira de estrelas que te segue como un león alado contra o vento. Lembro lugares onde nunca estivemos, visito tempos nos que non naceramos, viaxo contigo ao azul que hai no futuro. E, mentres, camiño polo linde, embriagado polo licor de ámbar que o amor me consubstancia inundándome ata nunca da túa luz.                     CANCIÓN Á SEREA                                                                              Hear me sing,                                                               'swim to me, swim to me,                                                                         let me enfold you:                                                                   Here I am, here I am,                                                                       waiting to hold you'                                                    Tim Buckley, "Song to the siren" Todos os silencios ficaron inaudibles ante os teus cantos, aqueles cos que tanto me chamabas, mais que nunca entoaches. Atraíchesme serenamente serea na vertixe das travesías e naveguei cara ti mesmo cando ía en dirección contraria do arrecife na túa ría sen rochas. Alongarme foi igualmente ficar máis preto. Todo no mar e no ceo é canto e toda travesía tiña cola de serea. Canto Homero, canto Andersen, cantas mil e unha noites, canto prerrafaelismo, canto abisal no océano ata varar en ti. Nunca poderei escribir o teu canto, melodioso como o teu rostro imposible, desgarrado como o teu corazón arrincado. "Nada cara min", calabas. "Déixate envolver", enmudecías. "Estou aquí, estou aquí, o meu abrazo espérate", supuxen que berraba o teu silencio. Sucábamos océanos de distinta era. Mais en ti toda escama era ala. E toda ala navegaba en min cara o teu niño verde e boreal, como un paxaro de mar ascendendo ao máis fondo.                      MOITÍSIMO AMOR                      (ALGO SALVAXE)                                                                   Wanna whole lotta love                                                      Led Zeppelin, "Whole lotta love"                                                            Shake it, shake it, wild thing                                                                 The Troggs, "Wild thing" Ámote como se fose o primeiro que ama neste mundo. Como unha besta salvaxe inventando a escritura do amor que non ten escritura. Ámote porque non teño como amarte nin sequera que amarte. Ámote con moitísimo amor. Berro dende o fondo do universo con profundo silencio, como un animal de luz caendo vertixinosamente por un burato negro. Dende un punto extinto no que xa non estou cando berro e escribo. Máis alá do real e do posible, explícame, inexplicable, ti que es imposiblemente verdadeira, explícame o inexplicable. Ámote en abismo de cometa irreversible, con tenrura feroz, sen entender xa nada desta luz en voráxine.                        EDERLEZI                                                               Sa me amala oro kelena,                                                                oro kelena, dive kerena,                                                                            sa o Roma daje,                                                                   sa o Roma babo babo,                                                                          sa o Roma o daje,                                                                   sa o Roma babo babo,                                                                          Ederlezi, Ederlezi,                                                                             sa o Roma daje.                                                                "Ederlezi", canto cíngaro                                                           de celebración da primavera A luz azul aluma fluxo a fluxo mundos paralelos ou lacustres, galaxias cuánticas nos glúteos, auga nacendo libre e sempre fluíndo manancial en catarata sen renacer de cinzas que nunca houbo nin hai, só mensaxeira de si mesma cal mercurio menstrual, fenómeno efluente de líquidos metais con cabeleira de ouro e pes de prata, herbas e arboredos con todas as cores do outono no seu corazón de bosques, definitivamente abisal e auténtico como bicos e bicos nas bocas, Ederlezi, tras aquel inverno superado nevando carbóns sobre a brancura xeada da válvula tricúspide que deixaba caer milleiros de estalactitas punxentes no centro do miocardio ata que subiu a miña dor insuperable estalagmita arriba uníndonos para sempre en única columna solidaria por sístole de vulva e diástole de útero na abrasión tenebrosa, na luz escura, na poesía nocturna, na utopía descuberta tras o túnel conducente á muller infinita, Ederlezi, e comezaron as viaxes ao centro dela mesma polos montes e polos mares, o verde cabalo do amor convertendo a galope páramos en pradairos, o tren iluminado partindo ata quedarse, o barco voador e o avión navegante sobre as augas proteicas de todo canto hai, a danza das diademas de flores bolboretas polos ríos máis nómades consagrando a primavera co reiseñor cantando sempre, Ederlezi, Ederlezi, o teu nome indicible, pois é o nome do sol cando a morte está morta e ti es a profunda transparencia do máis vivo, criatura en crescendo na explosión vital do vivido e por vivir sempre xuntos, laranxa luminosa como o meu amor a punto de estoupar no coluro de todas as estrelas que pululan nos teus ollos en permanente solsticio vernal, xusto como os nosos somnámbulos desexos, eternamente corpos, Ederlezi, Ederlezi, Ederlezi.                       CABALOS (MEXANDO NUN RÍO)                                                                              horses, horses, horses, horses                                                                                      coming in in all directions                                                                                             Patti Smith, "Horses"                                                                            pissing in a river, watching it rise                                                                               Patti Smith, "Pissing in a river" Estampida de equinos de mercurio en tempo estraño de recordo abisal, cando a poesía ten por fin que cada cal persista na súa natureza, cabalos, cabalos, cabalos, cabalos, eguas como furias felices a galope, bestas correndo núas en todas as direccións cara á unidade onde os sexos se confunden, eguas voadoras de vapor azul sobre fugaces hipocampos flotantes, primordiais cabaleiras hermafroditas montando a cicatriz aberta en vulva dos cabalos andróxinos, cuadrúpedes conxugando verbos indicibles máis alá do amor percorrido por un cabalo preso en quince mil eguas libres, por milleiros de poldras e de poldros saíndo en vórtice da cova do clítoris piafante en plenitude máis aló do couto, máis alén do curro, máis alá do castro, subindo monte arriba en liberado bronce derretido contra o baleiro celeste da desambiguación, coas colas fuxindo da poeira, coas crinas creando o vendaval, cos cascos percutindo canto a canto, coas patas ascendendo en inverso torrente dende a fonte do teu linde ancestral para entrar na vertixe imposible das rompentes contra os muros da túa mente vulnerable ás metáforas, cabalos pacendo no teu monte de venus, eguas rumiando todo o pube cabelo por cabelo, a boca aberta ao sen fin como un burato negro, équidos nas elásticas cuíñas dos teus glúteos internándose pola súa tubular dozura escura ata afogar nos mares dos enigmas sen bridas como entran entre os teus dedos descalzos as praias de area loura nos teus pés, cabalos e cabalos e cabalos monoicos mexando no río das metonimias como bestas en cío sobre a egua durmida da que nunca espertei.                      ALECRÍN                                                               Ai amor, amor,                                                          quen che dixo a ti                                                           que a flor do toxo                                                                   é o alecrín?                                                       Nana popular galega Alecrín, alecrín dourado que naceu no monte sen ser sementado: a túa loaira infinita compensa de que eu morra. Ai amor, amor, quen che dixo a ti que a flor do toxo entre os petróglifos transxénicos de sol se chamaba así? Eu teño un alecrín composto por cinco pétalos de ouro capilar medrando exuberante no lugar da caricia para poder amarte cóncava e convexa. Porque ti es un ciborg de arco iris rupestre e luz cosida nos meus ollos con finísimo bramante azul. E non teño nas mans máis que estes dedos que se confunden cos meus porque son teus.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega