BVG     Atrás

Nimrod (Variacións Enigma, IX)                                       Edward Elgar podería dicirvos que vou namorada dela dicírvolo que é dela que levanta a terra como por encima dun universo e faise minúscula e come de min come de min con tal obediencia come de min que hei amarte para sempre, aínda que amar signifique a batalla e o gozo e altísima caída de ti aínda que a vida sexa isto, isto que reteño como por entre as mans isto nada máis e ti iso iso nada máis namentres ti me precipitas me abres namentres ti a barbarie             ti a furia ónde protexerme, pois que me vives dentro ónde fuxir, pois que en toda min estás i eu quero para sempre este eu son que se eterniza namentres ti adelgázaste como a crin dunha egua fértil aseméllaste como a miña man sobre a miña man soérgueste como a madeira e o vento estrela púlsar a delgada liña que separa estoutra vida de ti e a min venme trabando nas esquinas e non levo patróns venme pobrísima asindo pola man case como carencias de ti eu, que se fago isto é porque non son arpa, nin cello, nin tempo son nin electricidade nin pedal na miña fastosa pobreza namentres ti me amas podería dicir que vou namorada dela que non outra cousa hai namorada dela arco dela dolce dela milagre único milagre das creacións que nos foi dado crer segunda pel que me arrancas a tiras que me escoces aquí       que me alzas aquí para abandonarme consumida, suando, sen recoñecerme que vivo pendente de ti alimento caricia signo meu amor analfabeto meu grave amor e déixasme sen deixarme porque sábe-la arte de seres simultánea i eu eu tan só teño esta vida para terte amada armada miña señor consólame do teu consolo despóxame de canto son eu son ti son pero é que ademais canto te amei canto canto te amo canto canto canto canto canto ritmo algo púxote a andar era unha noite, non máis noite ca ningunha outra pode que fose noite dentro do día algo pequeno, unha noz de sensores cando a tocaches a noite se abriu como as granadas como as grandes augas o sentido do que sentes un dous- sei o que sentes tres catro- as nosas avoas recollían cereal no mesmo campo cinco seis- paxaros, cristais de xeo sete oito- bucear esta arteria desaparecida nove cero- lanzar esta sonda as bacterias poden vivir 250 millóns de anos nun trozo de sal elas coñecerante a ti, pero non eu as miñas bacterias provocarán a túa enfermidade qué facer con quen se aferra a esta vida e pon o oído coma nun tambor a cada pulsación estás máis lonxe da inmortalidade mais podes ser amado, lambido, libado succionado como un peito de venus propicia unha e outra vez, unha e outra vez e unha máis e outra todo o anterior é aplicable a calquera salvo ás estrelas que posúan unha masa de ata 40 veces a do sol escoita sente cómo me vou achegando cómo cascos de cabalos fabricados a sangue cómo aceleración un dous- sei o que sentes tres catro- as nosas avoas recollendo xuntas o cereal cinco seis- osaturas, cristais de neve sete oito- bucear esta arteria desaparecida nove cero- chegar a ti a célula é a unidade universal de vida e herdarás a terra para ser vehículo de unidades que te sobrevivirán herdarás a terra a cambio do equinoccio e da cópula pon o oído nesta marea, nesta sirio que arrastra inundacións, neste legume, neste monzón, neste ovo de ave, nesta palabra que abre unha porta, migratoria, círculo, besta en celo o sexo non era centro senón circunferencia este é o ritmo que pagamos como tributo á inmortalidade este é o infinito que transmitimos aos nosos fillos infinitos un dous un dous ámao sen título a música está en nós como a auga está no cántaro de barro no barro mesmo do cántaro, pese a que o cántaro estea baleiro   sen título II algo que camiña dentro de min algo que anda dentro dentro un dous un dous as miñas pisadas formarán unha partitura que a alguén, mesmo a ti, será dado ler   Fantasía para chelo e orquestra (allegro espressivo)                Héitor Villa-Lobos se hai que morrer será contigo entre os brazos porque existimos porque o coágulo de ti é como a noite cello que eu suxeito entre as pernas cando levo medo.O medo lévase forte entre as pernas porque existimos porque esiximos estar de contravolta e non saber expresar pero ti se a morte existe como existes ti, como eu existo entón a mor te non existe máis nun ca máis só ti entre brazos que son meus pernas que son as miñas miñas como existencias e é música todo canto resta todo canto resta o é reseña do libro vermello O libro vermello vive proscrito nalgún pregue da anatomía da autora. Sae de cando en vez do seu mudo asombro. Da súa mancha. Perenne. No panorama literario da ilustre autora sobresae eterna, inmutable... Quen do torrente sanguíneo fai a súa letra, quen escribe invisibles para o ti ninguén, presentimento que se sente antes de terte concibido. Quen quixera tocar a stella splendens coa súa voz, aínda manchada do primeiro corte. Aínda. ...para converter nun portentoso relato dos movementos do corazón humano... Cómo prefigurar unha existencia e seguir mirando aos ollos dos homes. Cómo poñer diante o adverbio diante. Se a combinatoria coa vida deixa poucas regandixas. A entrada ao Paraíso está descrita marabillosamente... Pero sabes que de chegar a ti non será precisa unha soa letra máis nesta vida. Sábelo. Que eras serás ti o único libro vermello posible. Ti. O innumerable. A materia da que están os soños feitos. O que me decidirá. Ou non. I eu decídote.   clons amor meu ou é que non se pode dicir nun poema amor meu ou é o sol por repetido menos sol ou é a folla por sempre igual menos crible as cousas que di primeiro hai un caos. as belezas son insoportables. arráncannos a mordiscos desta terra. non hai que facer nada por evitalo e os obxectos son pequenos. a tinta que gotea na auga é igual ao pensamento. todo o leite que se sae por fóra é máis ca unha reacción química. un sortilexio unha pantomima. eu levo no ventre o que levou maría arden. por detrás de cada palabra eu sempre vou ser eu. paolo ucello canta. as mulleres chinesas corren polo segredo da escritura. pois o home fíxose home devorando outros homes. todo estaba na devoración. pintaime. cantos campos de cereal polos que puiden ter rodado! e nunca, nunca verás o crepúsculo de hoxe, igual eu perdinme a destrucción de sodoma. de nada serve rezar. máis para quen non sabe escribir máis que oracións. quen está horas e horas ante un espello ou ante un libro constrúe os mesmos predicados no insomnio. mentres todo isto, o científico hindú Jayant Narlikar suxire que o universo que observamos podería ser un máis dos moitos universos en expansión ousa facer analoxías coa auga que ferve na que unha burbulla equivalería a un universo mentres todo isto, ti inmensamente a muller maia predíxome o cazador do urso branco soñoume antes na primeira intención do átomo xa había algo da miña forma de ollar tamén xonás no ventre da balea imaxinouse no universo deixar sen coñecer tanto xograr fabuloso o que eu daría porque ti me informases puntualmente ti, que verás cousas que eu non crería estou ben nesa foto agora levo unhas trenzas para escoitar a A. Copland algunha vez andei namorada de ismael no pequod e creo que do pequeno jim o mundo ábrese na noite, dime, ¿non o pensaches algunha vez, queridísimo estragón? agarda, lesme porque queres ser analfabeto, por desandar, por desler, por desencontrar o que daría porque ti me quixeras, mesmo que fose unha pisca sempre sairía a bailar contigo as caixiñas. a cor branca. un libro todo branco, todo branco. un libro branco. un libro branco para isidore. para ismael. arthur. ¿e inés, e sandra, e samuel? ¿e guillermo? ¿e emilia, e susana? pois non amo tanto a literatura. non se debe pensar nestas cousas. non se debe. dáme a man, sexas quen sexas, amado branco, e vén comigo. teño todas as palabras que hai no mundo para ti. instruccións achégate. non fagas moito ruído. durmo. sostén o medicamento coa man esquerda mentres a dereita o abre lentamente. recolle a miña cabeza co dorso da túa man. se pos os teus beizos na miña fronte comprobarás que subiu a febre. no teu peito apoias a miña cabeza inflamada delirios. fóra vai un vento especial. un vento requirido. coas mans libres termas dunha diminuta culler branca e o preparado que se verte sobre ela. murmuro cun fío de voz que este poema está equivocado. dime que cale (cala, estás delirando) e ponme a menciña nos labios. asegúrate de que a trago ben e volve deixarme con coidado sobre a almofada. cóntame cousas no oído, moi baixiño, só para min, para que me durma. e pecha as cortiñas. non nos vaian ver. salmo teño vedado polas leis da física ser un harpa. aínda que sei a arte de fabricar coitelos na neve coa voz. pero en días coma hoxe de nada me serve. coma quen quixera ser parte dun puma ou ave. unha soa palabra soa que aparece en simbad. pero en días coma hoxe sobre todo ser unha música enteira. serme simultánea. intentar unha definición dela desde dentro. meter un dedo no ritmo sacalo manchado. Selah. Ao mestre de coro. Á corda. Sobre a oitava. se ti puideses escoitalo un instante! o único magnífico que fai o tempo é apilar para nós toda esta música. envéxote porque entrarás en tempo. o único útil que fixeron as musas por min foi isto. poñerme a claude nos brazos a amamantarme con boca de mer. quén pinta os mapas estelares e di sol sostido quén vai unindo as nosas vidas por detrás dos pentagramas e susúrrame melodías tan marabillosas que quero morrerme, non hai min, nada doe, nin tempestade, só lux aeterna prendida a un fósil descarnado, só doce poesía pagá a intrusión esta é a única intrusión posible meter un dedo no salmo sacalo manchado de posibilidades pero agora hai unha luz i eu ofrézome ofrézome para ser carne deste motivo non debo moverme. todo se move ao meu redor como nunha orquestra de autómatas. quen vai no centro acusa e comprende todo entón. sente todo entón. as súas mans xa non son mans por máis tempo. a desfiguración como un novo nacemento. no ventre dunha branca, como un feto despoboándose de todo recordo anterior. ata aquí non había nada. Rangpur ( Bangladesh)- Cidade (155 964 hab.) xunto ao río Tista, 160 km. ao noroeste de Mymensingh. Mercado de arroz, iute e tabaco. Industrias téxtiles e alimentarias. Hai unha muller nunha escola de Rangpur. A muller colle un atlas do mundo e no glosario final de cidades detén o seu dedo manchado de arroz sobre a que ti vives. Imaxina a alguén consultando un atlas detido sobre a cidade de Rangpur. Maneira que teñen as almas de saudarse sen que os pesados corpos se decaten.       diálogo entre pandora i eco Para poñer boca ás miñas bocas escollo á ninfa Eco, que é como a derivada do acto mesmo de dicir. Entón eu elixirei a Pandora, capaz de gardarse a si mesma nunha caixa bárbara ECO:...dóenme, dóenme terriblemente AUTORA: O que? O que che doe? ECO: estou cansa. Vivo nunha estación que se me repite. AUTORA: falabas dunha dor. ECO: dunha dor. Dóenme como se fosen ascuas vivindo unha vida de entraña. Tampouco é exactamente iso. Ás imaxes tamén lles sucede o mesmo. PANDORA: aos tropos, aos ola que tal. ECO: todo invadido, todo inzado. Eu retórzome. PANDORA: asistir a todo iso cunha paciencia infinita. ECO: dóenme os verbos de tanto usalos, dóenme as cicatrices de tanto deixalas cicatrizar a ver que pasa. AUTORA: que acontece coa información? ECO: pésame, pésame terriblemente e non serve para nada. Eu son a repetición cara o infinito, o exceso de comunicación é un factor que distorsiona. PANDORA: eu gardo pandemias comunicativas semellantes a estas baixo chave. ECO: confusión entre falar e sobrepasar, entre descubrir e estropear. Os meus ósos. PANDORA: todo está mal dende o principio, sen embargo, Eco, non me podes negar a marabillosa maraña que é esta. AUTORA: os científicos din que non somos máis que a carcasa, o vehículo das verdadeiras inmortais: as células sexuais. ECO: os científicos son poetas condenados. PANDORA: a ciencia é un xogo de espellos encontrados. AUTORA: xa coñezo esa imaxe, non é nova. PANDORA: as imaxes son espellos encontrados tamén. ECO: eu son o espello encontrado máis fermoso do mundo. AUTORA: e sen embargo queixábaste ECO: dóenme terriblemente. Ninguén sabe nada. Esta babilonia é como un froito, non se pode devorar así. AUTORA: non son apocalíptica. PANDORA: a apocalipse é o espello encontrado máis chameante do mundo. ECO: a puta de babilonia tiña razón en todo. AUTORA: onde podo atopala? PANDORA: agora que os seus seos colgan coma xardíns? ECO: agarda, todos amamos algo que non ten nome e que non debe telo. A comunicación é un acto atroz, invisible. Só no silencio se pode escoitar o eco que me perdura. PANDORA: pero toda exuberancia condúcenos á beleza. Houbo un home que gravou algo así nalgures. AUTORA: se encho todas as paredes de min, onde quedo eu? PANDORA: cuestión de raíña de xadrez: se me movo cara todas partes, onde vai o meu reino? AUTORA: os homes buscan a inmortalidade. ECO: buscan o graal. PANDORA: buscd. AUTORA: algunha vez houberon de se perder todas esas cousas. ECO: xa non sei de qué estamos falando. E de que serviu? O sol segue a xirar, as ratas seguen a amamantar catro mil fillos, o óxido segue mordendo tanto utensilio. A lingua é como un tumor sobreexcitado. AUTORA: os tumores son un afán desbocado de inmortalidade. PANDORA: outra vez co mesmo. Vou meter na caixa. ECO: o único verdadeiramente terrible é non poder volver a ver babilonia. Ou narciso. Pois é unha tan fráxil cuestión. AUTORA: ás veces a lingua sábeme mal dentro da boca. PANDORA: os homes estades enfermos de linguaxe. Pero non temas: toda a beleza do mundo é froito da enfermidade. Da mutación. Dos actos impuros. ECO: deberías calar. PANDORA: deberías repetir canto eu digo. ECO: xa está todo dito.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega