BVG     Atrás

Autoestrada      Un neno vomitaba o xelado de morango na beira da autoestrada. Hai case un ano, nesta autoestrada, ou máis... Un labirinto lineal que bica o horizonte de ida e volta. Varios carrís, maior velocidade ou menor. A imaxe dun deserto sinalizado, enorme autoestrada case baleira. Eu nela un punto insignificante dun metro, dun kilómetro, dun infindo... O sorriso seco e angurioso do asfalto. O ceo plano e sen historia.      Xa sei que esta autoestrada só existe na miña mente, pero aí é onde existo eu, un punto insignificante dun metro, dun océano...      Lémbrome de certas películas, dalgunhas secuencias cinematográficas. Esta é unha autoestrada cen mil veces máis absurda ca a daquelas.      A noite reflicte a xeografía estéril de uniformidade. Sempre a mesma autoestrada, ela despois dela... Unha persoa non pode vivir así, non é digno que viva así.      Lémbrome da auga potente do mar e das montañas vestidas de secreta festa. É o meu acougo, pero non sei canto aguantarei así.      A muller da película —nova, fermosa— pegábase un tiro sen deter o automóbil, bonita danza de ferros. Na radio do coche soaba unha música entrecortada: "Can you see me?... Can you something?". Esperando a Exocet      Sentáronse con nerviosismo arredor da mesa e decontado voltaron todos ao chan. Mirábanse aos ollos uns aos outros na penumbra da noitiña. A cea estaba xa fría e case intacta nos pratos e nas fontes de porcelana. As sirenas levaban soando coma ruxidos de veludo envelenado en espiral máis de vinte minutos. Estaban, como cada serán dende había case dúas semanas, agardando o ataque con mísiles. Combustible ( Publicado na revista Bambán, nº 4, primavera 1995, Vigo)      O tráfico estaba embotellado. As rúas da vila estaban ateigadas de coches que avanzaban menos que os viandantes. Manuel conducía co cristal da ventá baixado. Un garda xesticulaba no medio dos automóbiles tratando de poñer algo de orde na confusión. Manuel sacou o brazo pola ventá e berroulle ao municipal:      —¿Onde?      O municipal, que estaba de costado, virouse cara nós e mirounos. Cruzáronse as nosas olladas en estraños e longos segundos de incerteza que semellaban un duelo de pistoleiros de western. Ese fugaz territorio confuso rachouse para inquirirnos:      —¿Branco ou tinto?      —¡Branco! —respondeu Manuel endereitando o volante.      O garda sinalou unha estreita rúa perpendicular a dez ou quince metros e dixo:      —Por alí, a man esquerda.      Era unha bonita vía con laxes na beirarrúa. Por alí había combustible líquido.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega