BVG     Atrás

_________a         dixéchesme que alguén te retratou e te converteu en mans, en silueta, en corpo espido baixo a luz inmóbil dun lentísimo outono         e eu acariñei a fiestra como se impunemente debuxase un esbozo sobre un tapiz imaxinario; buscando         buscando o perfil posible do teu rostro ou o tacto dos teus dedos recubertos de cereixas e de silencio         entre as acacias e as nostalxias         dixéchesme que só se trataba de algo puntual que facías porque che gustaba e que organizabas encontros de artistas e conversas e que o CAP. recollía propostas controvertidas porque a arte tiña que ser algo contundente e definitivo en cada TEMPO         e mencionabas a Barceló interpretando o ceo, o inferno e o purgatorio; a Chillida como un elemento propio único e primitivo de metais, de pedra e de madeira, que condensaba espíritos ceibes; a Rimbaud como un eterno adolescente ferido de estrema lucidez; a Edit Piaff cantando la vie en rose e inxectándose soños de heroína a través das medias en cada concerto         pero non falabas da ANTI_MEMORIA nin da NADA nin do SER. non falabas da semente putrefacta, nin do frío. non falabas        dun atardecer espléndido en calquera cidade á beira do mar con barcos de fondo como nunha postal sen caligrafías nin aderezos ou destinos. non falabas dos líquidos que percorren o sangue, sórdidos e lentos como unha eterna desesperanza. non falabas do corazón latexando         e sentindo         non falabas         desa posibilidade única         e unicamente afirmabas         que Da Vinci te observaba deitado sobre unha colcha multicolor e que (naquela viaxe) choraras ó ver os nenos e as luces e a xente e que a memoria de París era un cinemascope de soños e de nostalxias feito de remendos; algo como darlle a volta ó atardecer e atopar a La Maga chorando en Pont des. Arts         mirando a ningures         ou buscando         un merlo amarelo no suave aire         do crepúsculo                                                                    _________b         dicíasme dúas exposicións ó ano         e que en maio sempre         che regalan muguettes         pequenas e brancas         coma o esquecemento         que é pequeno         e branco ó igual         que as lembranzas cando te sentas         e empezas a perseguir un soño que se afunde         mentres os teus (o pai, a nai e os irmáns         se converten nunha gravidade constante         nas túas retinas         porque se sente, ás veces         esa soidade taciturna da distancia         ese oco baleiro         onde o aire se arrefría e centrifuga         como se fose doerche         unha tristura de repente      sólida         mentres o teu folgo busca algo distinto entre as sabas; tal vez outro corpo, outro tacto... para non recordar a derradeira evidencia do desastre, como se sempre esperases algún tipo de resposta         algo que fose diferente á dor         de saber que a todo se renuncia         á dor e á vontade         incluso, de non vencerte         cara ó lado         da dúbida         onde habita a memoria                                                                    _________c         mentres me seguías dicindo: casas grises, rúas, monumentos e un grandioso órgano catedralicio de traza renacentista. dicindo que o Garona se curvaba lentamente sostendo barcos inmóbiles no seu espello. dicindo algo sobre a Place du Parlament cos seus cafés de toldos brancos e edificios de escasa altura con enormes fiestras onde a luz se desmaia entre palmeiras finxidas e manteis rosas suxeitados con pinzas. dicindo algo sobre o Museo do Viño en Cors de Médoc 12 e do Museo de Arte Contemporánea en rue Ferrére 7. e, como non, dicíndome algo sobre o monolito en Explanade des Quinconces con dúas columnas dedicadas á República e á Concordia. algo sobre tantas e tantas calellas intrincadas para chegar á igrexa de Saint Michael e ó palacio Rohan, entre conventos e prazas cativas con sabor a medievo e a historia acumulada, camiñando con Da Vinci seguindo o ronsel da túa sombra. dicíndome que eso, que no verán regresarás como quen respira despois dun esforzo titánico e solitario         ás túas outras rúas         máis atlánticas e ó olor                                                                         dun mar         onde sempre te agarda         o que non esqueces.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega