BVG     Atrás

     Cando o meu completo amigo Perfecto Ramos viaxou a París no Concorde, tivo noticia dun personaxe homónimo ben relacionado nos altos círculos do Elisio. Nun hotel postineiro (viaxaba patrocinado pola Gillette, con outros profisionais do ramo de droguerías) entregáronlle unha nota de Danielle Mitterrand, convocándoo a unha recepción no Pazo Presidencial. Non acudiu por timidez, pola condenada elegancia espiritual que resume o seu carácter. Supuxo que talvez a señora da gauche divine o confundía cun guerrilleiro salvadoreño ou colombiano, con algunha alma cándida dos matos americanos, onde perviven cegas esperanzas. Temía enfrentar a desilusión de madame e dos comparsas simpatizantes do remol guevarista, caso de que se descubrise a fraude. Un honesto emprendedor vigués non podería enfeitizar a Régis Debray, por máis que o instruíse en cuestión de colonias e cremes hidratantes. Nin sequera a anfitriona se interesaría, pola boa razón de que preconcibía o perfil dun Ramos barbote e chapón de prospectos castristas. Certo é que, antes de forrarse negociando lociós e espumas de barbear, o meu amigo foi estudioso da economía política marxista e revolucionario tan discreto como útil. No grave transe parisino non se sentiu con forzas, sen embargo, pra manter a impostura de furibundo Kalashnikov. Cabía a posibilidade, por parte, de que nos salós da femme charmante se coñecese o físico do seu dobre de guerreira e tabaco. Pero anque así non fose, o Perfecto é demasiado serio pra suplantalo sobre as alfombras elisias. Como Ile dicimos os amigos, qué che custaba rememorar unha páxina de Marta Harnecker, qué problema había en incorporar o aceno de Sierra Maestra (versión histriónica, tipo Woody Allen en Bananas), en cantar o inteiro repertorio de Carlos Puebla se a cambio ingresaba no olimpo achispado do Moet-Chandon. En fin, Deus nos libre dun xa foi.
     Curiosamente, o guerrilleiro revelouse co tempo ubicuo e metido en cerellos moi distintos do esquerdismo de moqueta. A menos que prolifere por eses mundos unha nómina endiañada de Ramos perfectamente organizados pra enredar ó meu amigo nas meadas máis asombrosas. Vou ó conto de que, este mesmo ano, aínda ben non arribou a Veneza coa expectativa dunha semana feriada, entregáronlle na recepción do hotel Capri un ramo de flores amarelas con cartón de benvida e unha cita: Ás once no Florian. Bicos de Colombina.
     Deuse ó amado ritual de colgar casacas e camisas nas perchas do armario, de esconder os fachucos de liras que non ía gastar de inmediato, de bañarse en auga moi quente e cos variadísimos productos do seu neceser de viaxe. Despois, saíu a unha noite ventosa, percorreu os peiraos babados polo lentor dos canais e chegouse ó embarcadeiro do Piazzale di Roma. Abalando na proa do vaporetto, en medio dun impresionante cortexo de edificios e estilos artísticos a bombordo e estibordo, consumiu as revoltas do Grande Canal en tópica reminiscencia festiva. Situado diante dun palco de verbena, entre vizosas follateiras de amieiro, pasmaba coa vocalista, cos leotardos visibles por baixo da minisaia -chamativa indumentaria destacando sobre o uniforme da orquestrina (calzas brancas e casacas celestes)-, coa humidade visible na entreperna daquela femia de xáguar. A boca, tamén mollada, cantaba con moito sentimento un tema da época -Venecia sin ti-, en castellano seseante de erres franceses -Qué profunda emosión, guecordar el ayer-, nun preciso arremedo de Aznavour.
     Á altura da Ponte de Rialto, a visión dun affiche apegado no lenzo de parede dun palacete volveuno ó presente navegable. O cartel anunciaba un circo -máis infancia remanecida- e a súa atracción principal: unha domatrice que fustrigaba tigres formosos, nobelos de listras negras e amarelas, avultada suma de enxames de avespas. A bela, de nome Gina Morfei, golpeaba co látego e cun sorriso de nacarinas petolas.
     A praza de San Marcos estaba chea de mazadoras pombas e incordios xaponeses. Na terraza do Florian, un cuarteto de músicos entusiastas atacaba saudades do imperio austro-húngaro. Atravesou o aire morno das valsas vienesas e asomou pola xanela aberta do café. Xunto á pintura exótica do decorado (unha preta de bustos escasos fumando en cachimbo) avistou á dona enmascarada. A carauta azul e branca, coa figura de Colombina estampada entre o sobrecello e o labio superior, virou cara o exterior. Aí notou Perfecto unha corrente glacial tomándolle o lombo.
     -Ciao! carissimo -saudou a esfinxe, antes de retirar o disfarce carnavelesco.
     -Ola, Gina Morfei -correspondeu Perfecto.
     (A conversa prosegue nun italiano de sotaque morriñento, qualcosa de brasileiro, e nun galego do Baixo Miño, rico en sos aspirados; pero o narrador dispénsase de transcribir tales coloraturas).
     -Se queres que sexa Gina Morfei, non teño inconveniente.
     Non preguntou de ónde sacara a nomeada nin tampouco ¿quen es tu?, aínda que unha arañeira de dúbida nos seus iris certificaba que o noso Ramos non se semellaba ó misterioso convidado de Mitterrand nin ó destinatario do ramo de pétalas amarelas. Perfecto era un enigma sen necesidade de mascarita, mais foi aceptado como auténtico prescindindo de averiguaciós. A Domadora pensou talvez que unha cita longamente esperada (o esquivo PR tiña polo visto a cisma de non deixarse ver, de deixar que o representasen) merecía consumarse sen reserva nin melindre. Era loira, carnuda de rostro, farta de bustos e un primor no moldeado das canelas visibles ó término das calzas cremosas, así como no deseño dos pés, dúas noruegas de belísimos fiordos.
     Antes de abandonar a praza, xiraron a visita obrigada á basílica e afastaron por un momento os ollos da mutua descoberta, elevándoos cara as bóvedas áureas, a un firmamento luxoso, irreal, bañado de xúbilo extático: hosanna in excelsis.
     Ás portas do templo posaron en breve sesión fotográfica (un oriental sorrinte prestouse a sacar instantáneas da parella coa cámara de Perfecto), rematada cun curioso episodio de feiticismo: Colombina xuntou os pés, a penas constreñidos nas ligaduras das sandalias, focounos e tiroulles un retrato. Devolveulle a máquina ó acompañante cunha visaxe de picardía, convencida de que a imaxe desas lindosas extremidades viaxaría con el durante anos. Media hora máis tarde, mougando unha cea pouco memorable en trattoria inmediata ás ruínas chamoscadas do teatro La Fenice (decepcionante fritada de peixes adriáticos), a petrina do meu amigo converteuse en niño de pombo, un pé torcaz angazaba as súas intimidades e, anque o bretonismo non figura entre as súas especialidades, enviou un grolo de viño moscato pra sufocar exclamaciós de xúbilo rastreiro: hosanna in infimis.
     Percorreron o Grande Canal á inversa, xuntos, mesmo con desvergoñado exceso de galanteos, ata a parada de Ferrovía, onde Perfecto foi despedido abruptamente e emprazado pró día seguinte:
     -Estou aquí ó lado, no hotel Bellini -susurrou Gina Morfei-. Mañá ás dez espérote pra almorzar.
     Ficou a soas cun bálsamo que se evaporaba entre os miasmas do canal e que as súas ulideiras peritas calificaron como miscelánea de brétemas de laca, mascariña hidratante de caviar e xel tónico de ananás con fragancias de folla de mazaira.

     Palazzo Grassi, ás once e cuarto da mañá. Femme blande, sentimentale.
     A Domadora paseaba as salas do Pazo con extraordinaria leveza, aireando un folgado vestido de liño e refrescándose cunha pamela do mesmo ton cru a xeito de abano. Collera a Perfecto da mao e apertáballe os dedos cada tanto. Esa maociña era un corazón latexante, e ela inteira era a dama de corazós da baralla de cartomancia, a muller loira, doce e sentimental, adornada por severas cualidades morais (bondade, franqueza, sinceridade), que promete amor verdadeiro.
     Pasaban revista á mostra Mode et peinture (Le second empire et I'impressionisme), organizada por unha fundación gala e o museu de Belas Artes de Montréal. Os ritos vestimentarios empezaban no vestíbulo cun autoportrait de Eva Gonzalès diante do espello, envolta en tea branca de pintas vermellas, e continuaba no primeiro andar cun desfile de féminas representativas. Representaban o luxo sen ánima, o poder dos maridos, paixós feiticistas que substituían a pureza nua, as meiguices da pel viva, por vendas prohibitivas do tacto. Tras examinar as distintas secciós (A toilette considerada como arte, modas exóticas, vestimenta e modernidade), o meu amigo renegou da muller desencarnada, dos seres inmateriais que propuña a exposición, e prendouse do pelo recollido da súa compañeira, dun novo perfume que conxeniaba coa mañá luminosa, a base de magnolia e iris branco. O recendo ameazaba con transportalo ós xardís dos pazos galaicos, pero non sucumbíu a tales estampas de coquetice. Cómpre dicir que o Perfecto ama o ballet e as donas sofisticadas, que ben podería ceder á atmosfera dos solares fidalgos ou mesmo ós esplendores do Segundo Imperio que o tentaban desde as paredes (La salle a manger de la princesse Mathilde, 1854), ás cacerías de faisao, ós xantares na herba, ós paseos en bicicleta polo Bois de Boulogne, ás danzas travestidas na casa do barón Lycklama. Por auténtico milagre -acaso porque a inmensa maioría das beldades expostas eran morenas- non capitulou ante o reclamo das modas parisiennes e permaneceu fiel a Gina Morfei, ó ouro dos tigres e do cabelo que tiña ó alcance do aloumiño. Frente á obra que cerraba o percorrido, unha fotografía de modelo broncínea, delgada percha sostendo a caída dun vestido de tafetá limonado, a Domatrice evoco unha remota mocidade, un corpo esvelto que lamentaba non poder ofrecerlle xa.
     Perfecto díxolle o que quería oír e o que realmente pensaba:
     -As mulleres traxadas á moda teñen moito de actrices. As manequís, sexan de plástico ou de carne, danme arrepíos. Gústame o teu vestido, de pequeno durmín entre lenzos de liño. Chega un momento en que todo home debe dicidir entre o efebo e a nai. Son de terras de vide, pódese beneficiar o viño con augardente pero case é mellor encabezalo con tempo.
     Logo deste discurso sincopado como un bolero -moitas notas e poucos compasos-, entraron na cafetería do Palazzo. Era vietato fumar, o galán non pudo lucir a súa peculiar maniera no acendido do mecheiro - presión co dedo paidetodos, esnobismo desculpable-, pero a proverbial tolerancia da Italia meridional (o camareiro nacera en Calabria) permitiulle introducir a pouta baixo a basta do vestido de liño e recachar o suficiente como pra tornear unha coxa trémula; un lomedro quente, palpitante, que o devolvía entre cousas vivas, a salvo do inerte. Por algo lamben os cas, por algo definitivo.

     Campanile de San Giorgio Ma ggio re, ás tres da tarde. Femme Méchante.
     Portouse mal Colombina alá empoleirada na cima do campanario. Transformouse en dama de piques na sancristía onde acudiron pra mercar billetes postais do templo, por causa dun instrumento de teclado cunha lenda: Laudate eum in chordis et organo. Había un encargado do elevador que os levaría ó teito de Veneza, a unha espléndida panorámica do pazo do Dux, de San Marcos (campanile á competencia co do propio San Giorgio, dúas donicelas erguidas sobre as pernas traseiras, vixiantes), dos peiraos da outra banda do canal de augas caxougadas por diversa escuadra de vapores: ambulancias, autobuses, barcos de carabineiros flutuantes. Perfecto deleitábase coa ourivesaría das fachadas cor sábrego, pero a Domadora concentrábase en velar ó ascensorista, un rapazolo abouxado por auriculares e cun lote de manuais de autoaxuda pra ler mentres esperaba pacientemente no seu cubículo que os turistas se fartasen das vistas. Vendo distraído ó custodio, empurrou a Perfecto cara un ángulo cego, fóra do campo do montacargas, e baixoulle a cremalleira das calzas. Estaba resolvida a entoar laúdes in organo. Trafegou cun sexo sobreexcitado (cun ser tímido que se avergoñaba de presentar desexos inchables, de textura e cromatismo parecido a un filetto de boi), imprimíndolle coa mao un movemento de mioca reptante mentres mordicaba cos dentes atabacados e premía cos labios pintos de vivo vermello.
     A ansia remansada de véspera, habilmente diferida pola capricciosa que o despedira na boca da noite -co remol dun baile agarrado e a brasa dun beixo-, arrasou as defensas de Eros circunspecto, remiso de ordinario á arroutada dionisíaca. Perfecto soubo entón por qué o barallo portugués chama dama de espadas á figura do tarot que noutras partes denominan de piques. Esa cartomancia anuncia á muller malvada, avesa, demoníaca. Sentiuse traspasado por sabres que abrían feridas, que Ile inflixían esa clase de dor que non sacia. Alí, naquel campanario, xirou un anxo cataventos ata o ano 1993. Nesa altura, desceu unha centella pra carbonizar a madeira da talla e fundir a súa alma de metal. O meu amigo, rexo e valeroso como é, non ten así e todo a ánima metálica.

     En góndola, ás seis da tarde. Femme curieuse et cancaniere.
     Colleron a góndola no Campo de Moisés, integrando unha pequena frota de barcas que partillaban cantor e acordeonista. Músico e vocalista viaxaban na góndola capitana cun fato de austríacos colorados, de modo que a parella gozaba dunha intimidade relativa, unicamente estorbada pola presencica dun barqueiro en camiseta a raias brancas e azuis, tocado cun chapeu pallizo e cun floco de pelo loiro a xeito de penacho de cotrolío que rebordaba do sombreiro ladeado. Era, con efecto, un paxaro de coidado. Por parte de cobrarlle unha milleira de liras, atrevíase a espiar con malicia as súas aproximaciós amorosas. Estaba máis pendente dos bicos que Perfecto pousaba nas medras do pescozo compañeiro, perigosamente dentados ó estilo do ósculo dos Cárpatos, que de mergullar o baloco que os impulsaba. A carne emerxida do decote da blusa de liño sumira ó amador nun capricho delirante, porque era dura e perfumada madeira rubescente, un toro de sanguiño que desmentía calquera suxestión de pelica correúda no pescozo dos paxarolos e dos humanos de idade provecta. O sal e os tremores que absorbía da nuca exposta pola muller reclinada no seu peito, arredábano dos escuros presaxios inducidos polo feitío da góndola vernizada en negro, con asentos tapizados en vermello e adornos dourados, unha cita case literal das exequias rumbosas, da carroza fúnebre. Neses momentos de leve desilusión co tópico romántico, mostrou Colombina un aspecto inédito da súa personalidade (a propensión a entremeterse da dama de diamantes). No cadaleito navegante que levaban detrás viaxaba un trío -home corentón con dúas mulleres de desigual idade, señora e ninfette- riseiro e desinhibido á hora de prodigarse cariños. A estampa chamou quizais pola envexa, en todo caso pola murmuración:
     -Un ménage à trois. A leria do poliamor, ¡que estupidez! Dunha ocasión embrulláronme nesa trangallada. Unha amiga suxeriu que nos xuntásemos tres parellas a vivir en coro.
     Perfecto oíu e calou. Veulle á memoria a recente experiencia no campanario, as badaladas atronadoras que en mala hora (ás tres en punto) Ile coutaron o chafariz, deixándolle unha dolorosa reuma testicular.
     -Axiña se agregaron dúas tipas máis, divorciadas. E porque paramos o experimento que, se non, reuniríase un serrallo. Hai, non sei se o sabes, un excedente sentimental feminino, unha lexión de máquinas célibes que traballan no baleiro, mulleres de corenta pra riba que non compiten con hienas máis novas. Ós corentós ninguén os considera ferro vello, mesmo campan de brazo dado con raparigas do tempo das súas fillas. O caso foi que os nosos machos desfrutaban o demo co harén, e a parva da miña amiga argalleira amenizaba as orxías vestida cunha túnica azafrao, e proferindo burradas: "Deus todo o dá en abundancia". Trangalladas místicas pra reter ó seu home chimpando na casa. Pra que non abeirase. Patético.
     -Eu asistín unha única vez á xuntanza de certo clube (aquí pronunciou un nome rítmico, en ton demasiado alto pra imporse ó cantor da góndola capitana que voceaba Torna a Sorrento) e vinme rodeado de sesentós verdes. As súas donas nadaban na piscina, cos abondosos peitos facendo servicio de flutuadores, e despoixa entregábanse ós varós organizados en turmas de catro ou cinco. Non se contentaban co partido de tenis na modalidade de pares, tiraban máis pola canastra e a equipa de basquete. Pareceume que todo aquel lío era ocorrencia do anfitrión, un vellote saído e simpático que botaba canas ó aire cada fin de semana. A súa esposa a penas participaba na enchoiada das alcobas, quedaba na cociña amasando empanadas de millo moi sabedeiras.
     -¿Hai alguén na túa vida? -inquiriu a Dama de Diamantes, pasando da faladoría á curiosidade.
     -Monogamia sucesiva. Nada especial.
     -Solteiría masculina, coma quen di o País das Fadas.
     Perfecto ía explicarlle que era un romántico, que esperaba unha aparición sacra e, encanto e non, optaba pola lixeireza de cascos frente á pesantez. Pero o cantor terminaba Oh sole mio cun espantoso berro, as góndolas achegábanse ó embarcadeiro onde esperaba un individuo de faces inchadas, con traza de borrachuzas, que tiraba das barcas cun gancho, axudaba ós viaxeiros a botar pé a terra e estendía a mao das propinas. Nos peiraos había cafés-palafitos, sobre soficos chantados no canal, e turistas que lambían xelados de chantilly. Unha falanxe nipona agardaba en disciplinado silencio a súa quenda de embarque, e o meu amigo aproveitou pra desviar o curso da conversa un tantiño amarga cara a frivolidade do comento antropolóxico:
     -Ben fodido ten que ser o seu país pra que anden todos sobros polo mundo, sen paradura.

     Cuarto 102 do hotel Capri, ás cinco da madrugada. Femme honnete.
     Durmía o sono dos sublimes, dos superhomes que foron gratificados no seu ego e non somente na súa pilila. A Dama de Diamantes cedera na tentativa de remexer un pasado que non Ile concernía, deixárase enlevar por un concerto crepuscular na igrexa conventual dos Frari, con órgao do século XVIII e mezzosoprano do montón. O repertorio era moi a propósito pra estimular un duetto na cámara do hotel, sen máis público que os souvenirs mercados polo Perfecto: máscara de antroido en figura de gato, pallaso en vidro colorista de Murano. Regresaron ó Capri polos fondamenta desertizados nun ocaso que o morador da estrema occidental galaica achou prematuro. O silencio arrolado polos lapexos dos piccolos canais contiña un eco do Anónimo veneciano, dunha Rapsodia italiana, daquela peza de Mozart que principia Ave verum corpus... Nunha pizzería da rúa da Lacca compraron unha garrafa de viño doce do Véneto, falida réplica dun porto competente, e arribaron ó hotel con certo aparato eléctrico. Na recepción tropezaron con outro inquilino, mexicano a xulgar polo sotaque de élitros, de carricanta, que usou pra dirixirse ó meu heroi:
     -¡Hum! Cheira vostede a colonia. Só os españois cheiran a auga de colonia.
     O Perfecto saíra de mañá protexido por podente armadura odorífera, pero non agradeceu a observación do manito, acaso admirativa, que tamén podía interpretarse como censura dun excesivo coquetismo ou incluso como chulesca ranchera de mero machote contra figurino peninsular. Botoulle catro ó rabo a Cantinflas e a Hugo Sánchez, mentres a compañeira o empurraba cara o elevador.
     A durmevela retiña os sucesos das horas seguintes, unha rosmadela da muller a modo de baixo continuo e a canseira de pelexar con convulsiós de posuída polos diaños ou deuses da perlesía (E o recendo palustre da perrecha, gorida de caimaos nos pantanos da Florida). Interpretou esa escenificación como homenaxe agarimosa á sua virilidade. A experiencia galante dicíalle que tales esforzos, orientados a lisonxealo, esixirían futuras correspondencias en constancia e compaña fiel. Ainda así, acolleunos con gratitude e, lonxe de cegarse no combate virulento que Ile propuña, dedicou o máis do tempo a un sacrilexio: beixou toda a dilatada xeografía da pel que dicia verdosa á luz da pantalla da mesiña. Desde a cicatriz umbilical, metrópole tirrena, viaxou ó Ponto pra pacer os bucles de ouro do Velocino; e logo desandou a singradura dos argonautas derivando cara as terras da tarde e os coxeguentos fisterres. Esvarou mesmo polo lombo do Imperio, decruando regatas e lombas lardeiras deica caír, nos límites da barbarie, nun maelström do Mare Suebicum. Con cada beixo lengoreteiro, recitaba a salutación oída no concerto dos Frari: Ave verum corpus...
     Un ruído de pisadas furtivas arrincouno desta ensoñación. Prendeu a luz e viu a Gina Morfei vestida de Dama de Trevos (de paus, na nomenclatura lusitana), disposta pra marchar.
     -¿Que hora é?
     -As cinco. Téñome que ir -explicou a Muller Honesta- O meu marido chega hoxe cos nenos. Imos pasar unhos días aquí, en familia. Eu adianteime pra acudir a unha cita. A estas alturas xa podemos tirar as carautas. O meu amante non apareceu, pero como suplente póñoche un dez.
     -Espera, que me visto, non te despidas así.
     -Se vas ficar en Veneza e coincidimos, fai como que non me coñeces.
     Capito. Perfecto fardouse de calquera maneira, ferido polo desdén. O fragor da súa amadora na noite pasada non constituía un pedido de ulteriores relaciós, senón pruído erótico ou mesmo demostración desportiva. Baixo este novo aspecto, o vivido nas últimas horas resultaba afagador, era un trofeu que gardaría na vidraza das conquistas, en lugar destacado. Xa trepando os paseos, na insegura claridade, decatouse de que chegara á cidade pra botar unha semana, de que restaban días e días en compañía de tópicos, da arte, das pombas (pterodáctilos noxentos ós seus ollos desenganados), sen domadora nin tigres. Chegados a unha pontella sobre certo canaliño, ela parouno apoiándolle as palmas das maos no peito:
     -Ata aquí -deulle un beixo medido, suficiente pra atormentalo varios meses, e despediuse: -Arrivederci belissimo.
     El desviou a ollada en dirección ós predios que saían das sombras, estofados pola luz primeira, e retrucou:
     -Aznavour.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega