BVG     Atrás

     "Non podo seguir así”, repetiume quizais por enésima vez tras un longo sorbo á súa copa, "ninguén o cre e, seguramente, os do pisiquiátrico están xa a buscarme”. Non sabía para que podería servir, pero decidín estreitarlle a man e acariciala co polegar. El agradeceu o xesto coa mirada e, tras acender outro cigarrillo, continuou falando: "maldito o día que aparquei o coche á beira do río, pero estaba moi canso e non quería conducir. Ó principio, pensei que era un soño: aquela especie de torbelliño e logo, como nunha descarga, aquel burato no aire. Se chego a ir bébedo, tería pensado que se trataba dun pesadelo causado polo alcohol, pero resulta que o único que tomara era auga mineral”. De novo tremía e xa non facía nada para disimulalo. Aplastou o cigarrillo no cinceiro e colleu outro tras ofrecerme un pero, vendo a miña mirada desaprobatoria, non puido evitar disculparse antes de seguir: "normalmente, unha caxetilla chegábame para varios días pero, agora, teño que mercar dúas ou tres antes da noite e, como teño insomnio, tamén fumo pola noite. Todo desde ese maldito día, aquel maldito burato no aire... é para volverse tolo”. O meu aceno continuaba sendo de indiferencia, pero esforceime por amosar curiosidade: "¿E foi por aí por onde eles saíron?”, "sí, como se estivesen saltando un muro. Pisaban o chan e, ó pouco, quedaban envolvidos nunha especie de aura de electricidade. Eu non sabía que facer, se agocharme ou saírlles ó encontro. Simplemente, quedara paralisado. Eles víronme e non amosaron sorpresa. Máis ben ó contrario, achegáronse e botáronme un soriso de cortesía, como se tivesemos sido presentados formalmente”, "estás a brincar”, "vaites, xúroche que foi así: sorriron e abriron a porta. Un colleume polo ombreiro e sacoume do coche e outro meteuse nel e conduciuno ata uns árbores que había máis aló do camiño”. Aquilo continuaba a resultarlle incrible e soltándose a man, empezou esfregar con forza a cara, como se así puidese espanta-lo recordo. Temín que se fixese dano, debía levar xa tres ou catro noites sen durmir e malcomendo e o único que facía era tomar copas e mais copas de coñac e de xenebra. Estaba exposto a un ataque de calquera cousa, sen embargo, a súa acción convulsa debeu apacigualo algo porque continuou falando xa máis traquilo: "Si, sei que resulta incrible, pero un colleume polo ombreiro e outro conduciu o meu coche. É gracioso, nunca pensara se uns seres extraordinarios serían capaces de conducir un coche e resulta que si”, botou unha gargallada nerviosa e dúas bágoas rodaron polas súas meixelas, "eu estaba moi asustado, pero aqueles seres non parecían perigosos. Non sei cantos eran. Colocáranme de costas ó burato e coido que seguían saíndo. Ola, díxome o que me sacara do coche, e volveu percorrelo a aura de electricidade. Ola, dixen eu. Preguntoume se me parecía estraño o que acababa de ver e eu só puiden move-la cabeza arriba e abaixo. Logo dixo: perdoa que movesemo-lo teu coche, pero a derradeira vez que quedou algún aparello diante do pórtico queimouse por completo, e vós dicides que é mellor prevenir que lamentar, ¿non?. Xúroche que dixo todo iso. Lémbroo como se o tivese gravado”, "¿e tamén dixo o refrán?”, "exactamente así, de verdade. O outro xa saira do coche e volvía cara a nós. Eu quería correr, pero sentía os pes cravados ó chan, entón, un deles dixo: tranquilo, non imos facerche mal. Ademais, estarás desexando sabe-lo que pasa aquí. Eu volvín asentir coa cabeza, aínda morto de medo, e o outro continuou. Xuro polo máis santo que dixo isto: coido que vós, ás veces, chamades ó noso a Dimensión Descoñecida. Sodes uns esaxerados. Cago en... o home aquel ata bromeaba, botou unha gargallada e seguiu explicando como se nada: que se aquilo era unha parvada, que se tiñamos unha mente moi estreita...”, "vale”, interrumpino eu algo impaciente, "pero que che dixo”. Calou un intre antes de responderme e, polo seu ollar, souben que quería decir algo da categoría do abraiante. Engulín o que quedaba do meu café e fíxenlle un sinal coa man para que continuase. "O cincuenta por cento”, calou e aspirou unha gran bocanada de fume esperando polo efecto que me facía tal porcentaxe, "¿O cincuenta por cento?”, limiteime a repetir, "con aquel falar tranquilo explicoume que non eran máis có cincuenta por cento dalgunhas persoas. Unha vella teoría de dúas metades da que falaban os antigos, só que errada, segundo dixo. Eu non entendía nada”. Volveu calar. Xa rematara o seu coñac e, nervioso, buscaba coa mirada ó camareiro para pedirlle outro. "Non debes beber tanto, case non comiches”, atrevinme a obxectar, pero el non respondeu e cando por fin se achegaron para atendernos, limitouse a sinala-la copa co dedo. Parecía alleo a todo o balbordo do local. Entraron uns coñecidos e saudaronnos, e nós respondimos cun sorriso forzado que mantivemos ata que sentaron nunha mesa alonxada. Entón o silencio rodeounos de novo no medio da música a todo volume e as conversas distendidas da outra xente. Tirou o cigarrillo ó chan e pisouno con forza, logo agarrou outro e cando xa ía acendelo cambiou de idea e puxoo de novo na caixa. Mirei ás súas mans: tremían violentamente. Agarreillas suavemente e pouseillas na mesa. El suspirou profundamente e pechou os ollos. "¿Que querían dicir con iso das dúas metades?”, decidin preguntar por fin. Fitoume como se fose a primeira vez que me mirase antes de responder: "As dúas metades. Hai xente que nunca está completa. Pasan pola vida como se tiveran algo amputado, é porque só viven cunha metade do seu ser. Dixeron que se pasan por ese burato no aire e só para xunguirse con esas persoas. É algo extraordinario, unha especie de comunión. Por iso, cando se fai, o novo ser volta a ese sitio tra-lo burato no aire. Creo que foi así como o explicou, tiña moito interese en que o comprendera. Dixo que por iso hai xente que parece estar en dous sitios á vez e cousas así e que, por iso, en poucas ocasións, algúns desaparecen e, ó cabo, non resulta estraño. Os que saen do burato teñen que atopar á outra metade e convencela. A meirande parte das veces non é posible facelo e viven dúas vidas paralelas e simultáneas”, "¿de verdade que ese ser explicou todo así?”, interrumpino cun ton escéptico, "Si, estaba convencido de que ninguén ía crerme. Comentou tamén que, ás veces, teñen problemas coa chegada pola electricidade estática ou algo así e que por iso rodeáballes de cando en vez aquel aura de electricidade que ata tarda días en desaparecer”. O camareiro trouxera outra copa de coñac e el terminouna dun so trago. "Pero, home, é imposible iso que contas”, insistín. "Xa o sei, pero xúroche polo máis santo que foi así. Dixeron que non tentase explicalo porque me tomarían por tolo. Entón, o burato pechouse e eles marcharon a pe, ¡ata desexáronme as boas noites!, coido que entón desmaiei e acordei ó mencer. Entón, metinme no coche e regresei á cidade. Pensei que se trataba dun pesadelo pero, de cando en vez, creo ver xente con ese aura eléctrica dos do río e teño que aguantar un berro. Meu Deus, vou tolear”. Outras dúas bágoas esbararon polas súas meixelas. Eu saquei un pano do bolso e sequeinas. "¿Contaches isto a alguén máis?”, "tenteino con alguna xente, pero ti é-la única que me escoitou. Tiven que pedir uns días no traballo porque xa empezaba a causar problemas e ata tiven ameazas dos xefes”, "ben”, dixen eu, "imos dar unha volta e entre os dous pensaremos nalgunha solución. Hoxe asusteime moito coa túa chamada”. Volvía a fitarme en silencio. Agarroume unha man e empezou a acariciala. "Es moi comprensiva, de verdade. Hoxe podo comprobar por que sempre quixen sair contigo”, bicoume suavemente e eu notei como me ruborizaba, "veña, paga isto mentres eu vou ó servicio e lisquemos dunha vez”, dixen cunha voz disfrazada de optimismo. Por primeira vez, el sorriu mentres levantaba. Fun ós servicios e encerreime nun que tiña a luz fundida. A escuridade daqueles escasos metros cúbicos iluminouse pola nube de fluidos eléctricos que envolveu o meu corpo.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega