Afonso
chegaba un minuto tarde ao Museo. Ninguén ía decatarse, entre outras
cousas porque ninguén tiña interese en controlar se os traballadores
chegaban ou non á súa hora. Contra todo prognóstico aquela mañá non
entrou no Museo e seguiu camiñando. Non é o habitual. El é un
funcionario exemplar, respectuoso cos horarios e as formalidades. Se hai
que estar ás nove, aínda que o Museo abra ás dez, está ás nove.
Pero os seus pés seguiron camiñando e deixaron atrás o Museo. Afonso
decidiu (aínda que o verbo decidir implica un intre previo,
aínda que sexa mínimo, de reflexión, e non a houbo) pasear un pouco,
uns metros, quizais ata a fin da rúa. Logo daría volta e entraría no
Museo. Como consecuencia lóxica desa novidade, chegaría un pouco
tarde. O ceo quería delampar e ía algo de frío.
Camiñou e pasou o Museo, de feito ata case a
fin da rúa. Pousou os ollos nas costas dun individuo maduro, duns
corenta anos. Un tipo normal que Afonso non coñecía. Estaban separados
uns dez metros. Decidiu que camiñaría ata el e que despois entraría
no Museo. Era xa algo tarde e pasaban cinco minutos da hora de entrada.
Os pés encetaron o vieiro invisible pero
ríxido que o separaban do outro. Mais daquela el xirou sobre a dereita
virando a cabeza o suficiente como para bater coa ollada de Afonso.
Mirouno en fite e Afonso, descuberto, tivo que facer algo máis lentos
os pasos. Ficou atrapado naquela ollada que non era profunda, nin
fermosa, nin chamaba a atención por nada. O descoñecido volveu a
cabeza á posición orixinal, convertendo de novo en vertical a súa
figura. Ordenoulle ao seu corpo, e este obedeceu coma un robot
sorprendente (ou unha máquina prodixiosa e adestrada), un xiro completo
cara a esquerda, dándolle as costas a Afonso quen se desconcentrou con
aquel movemento súpeto e inesperado. O home botouse a camiñar. Afonso,
contra o decidido había uns minutos, non deu volta para entrar no
Museo, senón que comezou irlle detrás. O home apurou o paso. Afonso
tivo que facelo tamén. Os dous, distanciados por algo menos de tres
metros, subían cara a Porta do Sol. Como Afonso preveu, o outro entrou
no Casco Vello (esta intuición encheuno de orgullo). Parou de repente
para ollalo, deixando o seu corpo ríxido e a súa face algo pálida
fronte do corpo asombrado e a face algo lívida de Afonso. O ricto
inexpresivo, grave aínda que pouco profundo, non deixaba adiviñar
sensación ou pensamento. Con toda probabilidade, o de Afonso tampouco
dicía nada. O máis sorprendente é que non estaban nin impresionados
nin preocupados nin estrañados do que estaba pasando. Só estaba
acontecendo. Ocorría. Ocorríalles.
O home case o colle coas defensas baixas. Xirou
con violencia e botouse case a correr, aínda que non corría, polas
rúas mal empedradas do Casco Vello. Afonso aínda tardou en reaccionar,
atrapado por unha profunda anguria desesperante. Comprendeu que non
podía permitir que fuxira. Non, cando menos, desa maneira. Non aínda.
Os seus pés espertaron e puxéronse, tamén, case a correr.
Á altura da Biblioteca Municipal o outro parou
coa evidente intención de localizalo. E parou o aire e parou o tempo.
Sentíanse familiares, harmónicos e plenos, nese intre concreto das
súas vidas. Durou un instante. Mais foi un instante feliz.
Costa abaixo, as pernas do home reveláronse
poderosas, pero Afonso non foi menos. Xa sen disimulos, corrían
mergullados nunha persecución frenética e esaxerada. Entendeu que
tantos anos sen facer exercicio, aquel traballo sedentario do Museo, era
a causa de que se lle escapara. Cando o home principiou a correr en
serio, non foi capaz de seguilo (e pensou que quizais si agora xa
con máis de trinta minutos de demora, agora probablemente si
alguén comezaría a preguntar por el no Museo. Mais tanto tiña. Non
ía ir aínda, non podía ir aínda. Agora xa non). Parou para coller
folgos e descubriuno. Estaba parado, agardando na entrada da Estación
Marítima. Moi quieto. Deixándose ver. Afonso, mentres tentaba
recuperarse do esforzo, achegouse. O outro penetrou na Estación
Marítima, correndo de novo. O garda de seguridade ollouno mais non dixo
nada. Case cinco minutos despois, calmo e sen alteracións no ritmo ou
na cadencia dos pasos acougados, chegou Afonso. O cartel avisaba de que
só o Persoal Autorizado podía acceder a aquela zona restrinxida. Eles,
desde logo, non eran Persoal Autorizado. O garda de seguridade mirouno
sen interese e baixou os ollos ao xornal deportivo que estaba lendo.
Afonso non se dirixiu á entrada principal,
como sería lóxico. Sabía onde era a cita. Dirixiuse ao peirao de
Grandes Buques, onde o porto ten máis calado. Preto dun guindastre azul
enorme, como Afonso sabía, atopouno.
Decatouse de que entre a punta dos zapatos do
outro e o baleiro mortal do océano había algo menos de dous
centímetros. Quizais tres. O outro virouse. Afonso esperaba a uns dez
metros.
—Supoño que é inevitable.
Afonso aínda tardou uns segundos en responder.
—Supoño que si.
Ollou a punta dos zapatos e deixou caer o seu corpo ao mar.
Calmo, aletargado e sen apurar o paso (xa non había présas), Afonso
achegouse ao mesmo punto onde había só un intre o outro estaba de pé
fitándoo tan serio. Inclinouse para ver como ía desaparecendo no mar,
como ía afogando. O home, sen aparentar sobresalto nin dor nin anguria
nin xenreira, ollábao ríxido mentres o mar e a morte ían levándoo
cara as súas profundidades.
Ao día seguinte, e nos días posteriores, Afonso foi puntual coma
sempre. Ninguén o botou en falta, ninguén preguntou por el, ninguén o
estrañou aquel día que chegou contra as dez e media a pesares de que a
hora de entrada era ás nove. Os xornais do día seguinte, e os dos
días posteriores, non dixeron nada de ningunha desaparición. Ningún
cadáver apareceu aboiando no mar. Tampouco nas semanas nin nos meses
nin nos anos seguintes a aquel día. Afonso non chegou tarde nunca
máis. Xubilouse algúns anos despois e regaláronlle un alfinete de
ouro por ser tan cumpridor e funcionario exemplar no desempeño do seu
labor ao longo de tantos e tantos e tantos anos monótonos e
aborrecidos. |
BVG
Atrás
