BVG     Atrás

E daquela foi cando Anselmo lle fixo notar ao crego un lote de cousas ben doadas de ver. Por exemplo que eran chegadoiros, moi próximos xa e talvez inminentes, os cambios políticos; que as trazas viraron facareñas para os que hoxe mandan en España; que arestora, a estas alturas do século, hai que esquecer os métodos e mailas rigoridades de antes; que os tempos son outros e outras son as circunstancias; que estamos na década dos corenta, e non na dos trinta; que o franquismo está a morrer, dende logo que a piques de caer, totalmente periclitado (como lle gustaba a Anselmo esta estraña palabra, «periclitado», un termo do máis raro que de seguro aprendera el nas súas longas horas de radioescoita, e que usaba arreo tal coma outros usan agora outra verba para Antón non menos rara, «obsoleto»); que a guerra está a punto de acabar, e que non hai dúbida de que a gañan os aliados, con todo o que isto significa para un réxime coma este, declaradamente pronazi e abertamente colaborador coa Alemaña máis agresora e criminal...

Anselmo non deixaba de informar ao outro, aplicándose con ardoroso afán a facerlle entender cabalmente os datos que lle ofrecía, coma quen ensina ao que non sabe.

-Podes crerme que é así como cho estou dicindo, non vaias pensar outra cousa. As vangardas das forzas aliadas... Ou mellor dito, as avanzadas do exército ruso, xa estarán a tal hora achegándose a Berlín, ou pouco menos. Alí Hitler está a caer, e despois... Home, ti dirás. Xa que logo Franco ten os días contados.

Baixo tamaña chuvascada informativa, o crego non facía máis que mirar a Anselmo con atención e con calma. Era unha ollada longa, considerativa. Unha maneira de mirar cargada de tolerancia. Mirábao sen deixar de darlle á cabeza nun levísimo movemento como de paciente resignación forzosa, como doído ante a visión de tanto atrevemento xunto. Mais emporiso o crego liberal, con signos evidentes de condolencia, deixaba ver no seu aspecto unha desilusión, un certo desánimo, coma unha sentida mágoa... Talvez impresionado perante a inxeleza dunha ignorancia tan pura como abafante.

E finalmente falou para dicirlle, suspirando:

-Segues a dicir parvadas, Anselmo. Polo que vexo, en todos estes anos non te deches curado.

 

© 2006 Biblioteca Virtual Galega