BVG     Atrás

Aí tes, poeta, o asunto que debes cantar.                                         Ovidio, Ars Amandi, Libro I, elexía I. Amote con dous amores: un amor de paixón, e ese outro que verdadeiramente ti mereces. O amor de paixón consiste en recordarte, a ti, e a ninguén máis. O outro, que verdadeiramente ti mereces, é quitarche os veos, para verte.                                    Rabia Al-Adawiyya

VEXÁMONOS NA ALBA POLA HUMIDADE NOVA COMO CUSPE DIVINO. PERMANENTES NAVÍOS DAS ESCUMAS, GOCÉMONOS NOS CORPOS DE COLORES, PROFECÍA DA TÚA CARACOLA. PASÁNDOME OS TEUS DEDOS, AS TÚAS MANS FIXÉRONME XARDÍN ESIXENTE DE TODOS OS DEVEZOS ENTRE NUBES DE INCENSO. BAFOS DE FENO MORNO ATEIGÁRONME AS VENTAS E ALUSGO ESE TEU CORPO DE TRÓQUELES E ABRÓTEGAS LENDO LONGOS POEMAS NO LIBRO DAS VIRILLAS E COMO CERVA NOVA SOÑO COAS ALBAS. IGUAL QUE AS ÁS DO VENTO, CANDO NON ME PERFUMA O TEU ALMÍSCAR TOCO ESTA SOIDADE TAN AMANTE, CELEBRO O NOSO RITO E NEL ESTRULLO AS UVAS DA BOCA SOLITARIA. E VÉXOME NO ESPELLO COMO UNHA DEUSA SOBRE FALOS DE ORQUÍDEA. PERO NADA É IGUAL NA TÚA AUSENCIA.

PROCURA

Decías decíamos amor como quien dice mar y las olas lo inundan.                                         Javier Villán ...E o riso trasparente pra que veñas mañá e apreixes o meu corpo.                                         Margarita Ledo

 

Vexámonos na alba. Trobaranos o merlo con cantiga de amor e eu serei unha cerva.

POLA HUMIDADE NOVA

Adiviñeite, Amado, baixo o preludio temperán que as lilas tocan na primavera pola humidade nova que rosadas e orballos deixaron no meu corpo. Descubrín o escintilo da profética estrela que falaba de ti, percibín arrecendos distintos no universo e cofeime ós bochiños da roseira, procurando os teus labios con ceibanza e tenrura. Non esperei que o ceo te enviase sobre as alas do Céfiro. Baixeite da distancia pola escada melódica dos sonidos da noite. Perfumara o meu corpo con laranxas, tecera diademas coa amenta dos ribazos, sementara nas veas gallopes de corcel e atestara o meu tarro de arxila fresca con todos os incensos. Achegueite ó meu niño, colgado na atalaia das noites brancas —onde perden as rosas os seus labios sen cataren os beixos— tapizado de infancia, de blondas, de estameñas. E abríronse os telóns para amosarche a satinada pel dos meus pexegos, inxenuos como a música dun só de clarinete. E igual que a bolboreta que tremese na corda dun piano improvisado no perfil da noite, apouseite no ventre vagarosa.

COMO UN CUSPE DIVINO

Agardábate a boca querendo abrirse grande como o océano para ofrecerche escuras turbulencias no seu cuspe divino e para serche búcaro da rosa colorada. Agardábante as mans para amasar pan novo na túa artesa, para fiar a seda do teu nobre capullo e tañerche instrumentos para o éxtase. Agardábante os ollos para te espir de espidos, para abrirche portadas por onde entrares a percorrer camiños encarnados, ceibe e apaixoado como un poldro. Agardábate a pel para agabearte como a hedra tréfega, para sorberte e respirarte, para tanxer o badal da campá túa. E ata as palabras todas te agardaban, acochadas na voz, sublimando o discurso para se licuaren en himno enfebrecido de vocais sonorosas.

PERMANENTES NAVÍOS DAS ESCUMAS

Sulcando as horas de veludo azul canda o amor dos paxaros abrilegos rechouchiando na paisaxe interna e coa esfollada rosa das montañas marcándome o horizonte, cheguei a aquel edén onde agardabas. Alí o vento maino cos bochiños da rosa e a neve dos azahares, invitaba a gozarmos, riba do leito antigo, da papoula da noite e a firmarmos cos beizos a escritura da doación eterna. Os merlos entoaban na amencida as cálidas cancións —Mendelssohn, Mahler, Prokófiev e Schumann—, un canto de colleita, dos arados do amor fendendo a terra nas tenzas apouladas do meu corpo. Abaixo, o mar bradante que nos fixo turbulentos navíos pola escuma da olorosa venera, serviu de testemuña.

GOCÉMONOS NOS CORPOS DE COLORES

O mar estende as sabas nos rochedos para o amor da tardiña. Dino as gaivotas. Ven. Téce a deusa do amor nunha almofada que ha de enchernos con plumas e tépalos de rosa para mulir a cama que o sol nos ha poñer como galano no colo do horizonte. Ven. Gocémonos nos corpos, nas colores que esvaran polas nádegas cumpridas, polas mans, pola boca, como leite sagrado, lilas, azuis, marelas, violetas... Ven. Ven que relouco porque á pel espida, tensada como a corda dun violín, a toquen os meus arcos. Ven que ansío larparte nos sales oceánicos agromados das bocas, confundidas escumas con illargas. Ven. Emborcallados canda os sons da augas na horizontalidade, seremos grandes como o mar no amor.

PROFECÍA DA TÚA CARACOLA

Para soñarte e para ter comigo o sinal do teu mastro, necesitaba o mar, profecía da túa caracola. Co cabelo estendido pola color do aire despois de te buscar nas flores da cabaza, nos trigais e no río, procureite na area e debuxeite. Arrombada na escuma, baixo o motete azul co que oficiaban litúrxicas gaivotas, argallaba castelos de atalaias ergueitas e acariciaba as torres de area húmida como lilas molladas, como dedos. Nalgures a túa torre era o gladiolo inapreixable dunha estrela errante, faiscando nos fogos de artificio como seme dos ceos.

PLENITUDE

Visu, colloquio, contactu, basio frui virgo dederat,        sed haberat linea posterior           et melior           amori.                     Carmina Burana Pero tú y yo, amor mío, estamos juntos, juntos desde la ropa a las raíces, juntos de otoño, de agua, de caderas, hasta ser sólo tú, sólo yo juntos.                     Pablo Neruda

 

...pasándome os teus dedos pola desanoada cabeleira e mesturando os beixos cos morangos maduros e coas rosas.

AS TÚAS MANS FIXÉRONME XARDÍN

As túas mans fixéronme xardín, xardín que se cubriu de buganvilias, de xorros mornos, de cantos e olores, tal como aconteceu no paraíso. O bo xardín amante sempre oculto e semisilencioso, déixame ser por ti camelia e mirto e ofrecerche benvidas de colores danzando as percusións das carricantas, dos grilos e das ras. Mentres me cobren as pingotas de mel que caen na tarde do violín do vento, agardo a que se espallen os perfumes que trae a noite termando do farol por entre as brisas dos labios das montañas. Para que nos perdamos na lúa e nas estrelas cos peixes colorados buligando no ventre e as bolboretas brancas apousadas nos seos, o xardín queda espido ata a amencida. Cando te vas adormecido está como un infante amamantado polas rosas brancas, repousando nas miñas redondeces. E queda, paseniño, aniñando na rosa do meu corpo o paxaro da alba.

ESIXENTE DE TODOS OS DEVEZOS

Os grilos, as chicharras, o reiseñor e o río atoparon a noite que traía do día a lene sombra da bolboreta azul e puxérona abaixo no xardín a susurrar coas rosas. Vou abrir a ventá, que urxe o corpo a connivencia dos azahares, o arrecendo dos mirtos, os acios das glicinias. Ateigada de noite, hei deitar a cabeza nesas éngoas de anatomía lírica, e co cabelo dócil e axirgado acariciado polos teus limóns, hei tocar sobre as cordas da harpa do teu pubis celestes harmonías. Esixente de todos os devezos, quero atopar na alfombra as pegadas das deusas do primitivo edén, e escanzar da gacela que hai en ti unha fonte de almíscar sobre a alba.

ENTRE NUBES DE INCENSO

Convidaron os deuses e un mantel de magnolias entrou desde o xardín para prestarlle albura ó rito do convite de ambas as bocas. Libamos o licor dos nosos corpos cargados como viñas nunha cálida copa e quedámonos bébedos entre nubes de incenso, envolveitos en gasas, muselinas e tules. Por entre o incenso adivíñase a lúa cos zapatos de raso silencioso, a luz esvaecida e a súa inmensa lingua prateada, devecida de nós e dos amores. Abrelle a fiestra, Amado, que ha vir silente, amante e misteriosa, luxuriosa e azul para tocarnos.

BAFOS DE FENO MORNO ATEIGÁRONME AS VENTAS

Inzaron as libélulas no río adolescente e están a coro os grilos enfurcando inmensos amarelos de toxal en guirlandas sonoras mentres acoden todos os romeiros a todos os altares. Espertan as mazás adormecidas que había no meu peito para madureceren nesta hora de paxaros miúdos, na que soño contigo desde este santuario cos meus ollos errantes e os cabelos perdidos entre os coxíns de raso e os encaixes. Bafos de feno morno ateigáronme as ventas do perfume amoroso que hoxe a tarde escanza sobre nós como licores. As pallas de centeo fanme as cóxegas que os teus dedos ausentes lles encargan nas mensaxes do vento. E baixo a estar aí renque das espadanas, perto de ras e grilos, para unirme contigo e máis coa terra no golfarón do amor.

E ALUSGO ESE TEU CORPO DE TRÓQUELES E ABRÓTEGAS

A noite é toda de veludo en ti e alusgo ese teu corpo de tróqueles e abrótegas, delongando os meus dedos como peites pola xunqueira morna das ofraxes, polo nobre triángulo que acendido parece unha papoula. Cando na presa as brevas son reloxios e sacraliza Amor as nosas copas, envoltos nos vermellos que o sol saca do pubis do horizonte, desexeite, engulinte, leveite de gallope no pulso e nas arterias. E ó cruzar o morcego polas gasas da noite, paseeite cos labios engordiño e debuxei cos dedos polo aire as liñas do teu corpo...

LENDO LONGOS POEMAS DO LIBRO DAS VIRILLAS

Desde que ti, remeiro, me conduces á rosa e ó teito máis azul, agardo pola barca cada noite de lúa nova. Subxúgome despois riba do tálamo á albura das paredes, á luxuria da danza das cortinas que apadriñan as nupcias e á paisaxe desnuda do teu corpo. Ti quítasme as alfaias dos dedos e do colo, agás un talismán que ambos fixemos enristrados os velos de ambos pubis amantes, para descerme como a torrenteira, búsola dos espacios. E líbrasme da roupa case co alento, despois de derramares nos meus labios o sabor da ambrosía e deixares que á música dos íntimos murmurios nos entre polas fendas. Lemos longos poemas do libro das virillas e paramos a esfera de todos os reloxos reconchegando os corpos nas formas do infinito. Quizabes fóra xa non haxa mundo e as gargalladas de ambos, claras e transparentes, enchen o seu baleiro.

E COMO CERVA NOVA SOÑO COAS ALBAS

A noite é longa e eu apéome do soño polos olores que quedan sobre o sono, polos ecos do blues que tremecen nas blondas brancas da lencería. A chuvia que escribiu o seu adeus azul sobre o tellado deixou tamén no aire o fresco agurgullar das augas todas entre todas as frondas. A noite é longa e eu báixome dos trineos da miña infancia e como cerva nova soño menceres na fonte onde lavaban camisas as belidas. A noite é longa e eu cruzo como amazona as primaveras e coas papoulas e os trigais ondúlome ás cóxegas do vento. A noite é longa e eu retorno á amante sombra da túa árbore de novo sacra e ergueita cal un cipreste. ¿Soubo Beethoven que eu podía vivir cabo de ti aquel mencer de trigo e paspallás do seu "Der Wachtelschlag" na veciñanza da alba?

AUSENCIA

Num Veneris magnae uiolaui numima uerbo et mea nun poemas impia lingua luit?                     Tibulo Ai cervas do monte, vim-vo-lo dizer: foi-s' o meu amig' e se alá tardar, que farei, velidas?                            Pero Meogo

 

Saberá a boca a mar e o día será largo igual que as ás do vento.

CANDO NON ME PERFUMA O TEU ALMÍSCAR

 

Agora sei que os ollos son só para mirarte, que o teu riso é a música e que os oídos xa non oen palabras alleas á túa voz, que se, esperta, sinto o sol na miña pel é porque estás detrás de cada nube. Desque te fuches tras dun fato de tristes bolboretas, vanse vertendo os días e as noites polas miñas ventás e pola miña porta e nada do que pasa permanece. Agora sei que non necesitaba azúcar porque tiña os teus labios, que non me gorentaban os perfumes porque encetara o teu tarro de almíscar, e que nunca outros brazos se han colgar do meu colo. ¡Ogallá que ós cativos lles sexan menos duros os barrotes que os que chantou en min a túa ausencia! Alzo as mans cara ós deuses, mostrando o cabezal que garda aínda a pegada dos dous entre os seus pregos, para lles suplicar misericordia. E agora que me consumo como unha vela sei que, de non buscarte, tería prohibido vivir mesmo.

 

TOCO ESTA SOIDADE TAN AMANTE

 

Saio do sono, recobro o corazón como un calidoscopio e levo a túa imaxe a cada un dos recantos do abrente rosa onde inzará a claridade cortada en hesmiferios, onde latexa tan húmida e tan branca como unha gaivota. Toco esta soidade tan amante como nos días claros, e olvido a dor dos dedos por non terte e o cansazo dos labios por soprar bolboretas contra o aire. Bebo no bálsamo profundo, percorro o meu camiño cara ó espello alzando a miña fronte, cadrinfollo amurchado que aínda arrecende a ti. Volvo ó sono por encima das nanas que cantan as escumas. E navego os recordos do teu mar co corpo aberto.

 

CELEBRO O NOSO RITO

 

Mentres non volves celebro o noso rito, a nosa entrega, con sabores e froitos, cos figos e as cereixas. Apálpote nas formas, nas texturas, que Venus trae para acougar a urxencia que teño como terra fronte ó turbión do estío. E vou pousando a vista, vagariño, en cada ben de teu que aquí deixaches e cofeo os meus labios a cada prenda que arrecende a ti. Sobre a bandeixa téñote sempre espido, horizontal, no té con bergamota. E tómote por todos os sentidos.

 

E NEL ESTRULLO AS UVAS DA BOCA SOLITARIA

 

Como unha noiva alada, amado sempre, desde o fondo da tarde coreada por paxaros e insectos, anticipo a túa volta e poño os meus cabelos ós teus pes para a benvida. O meu repouso é un diván e un canto para a fin da viaxe e nel estrullo as uvas da boca solitaria para verter na túa viño como granate, gota a gota, co que subirmos ambos no sangue agurgullante e mais nas hedras á arbore máis tréfega do paraíso azul. ¡Buscarei tantas cousas nesa nube de incenso da chegada! Pero aquí no repouso soño coa túa pel, coa calor dos teus brazos delongada por enriba das albas. E sei que os deuses teñen no calendario un día novo que ule a roupa interior recén lavada.

 

E VÉXOME NO ESPELLO COMO UNHA DEUSA

 

Húmida e branca como un cisne na flor esmorecida da habitación, saio das sabas brancas tan frías como peixes e busco a vela pefumada ó sándalo. E véxome no espello como unha deusa ou unha primavera que danza envolta en gasas despois de coroar a cabeleira de flores en guirlanda e acariñar os peitos acendidos. Maldigo o tempo que se encora, que apousa nos xarróns, e pecho a fiestra azul para te recoller do violoncello que enche o espacio de formas sinuosas e ausencias de caoba. E belíscolle as cordas cos meus beixos en suaves pizpicatos para comerte en música.

 

SOBRE FALOS DE ORQUÍDEA

 

Oio a voz das escumas avanzadas do mar igual que beixos que veñen á almofada. Elas din "Durme, amada..." igual, coa túa voz. Xa recolleron os xacarandás as melenas azuis e as néboas que chegaban desde o océano racharon como gasas contra a copa na que te libo ausente. Chamoume o surtidor para que lle sulcase as augas cos meus dedos, para que me sentise navegada no meu mar interior cos remos teus pero estaba durmida. E agora que oio a voz do pavorreal e vexo que tremece a lúa esparramada sobre falos de orquídea, deséxote tamén na antropofaxia.

 

PERO NADA É IGUAL NA TÚA AUSENCIA

 

A lúa que bicou o teu espido solitario pola xanela azul mentres me agardas asustouse do berro co que a ave en celo se axotou na árbore. E veu a tentación pola raiola algarufada e quente que me espertou e apousou ruidosa riba do meu cabelo. E, meu amor, as orquídeas chamáronme coas formas do teu corpo, coa levedade da pel íntima, coas texturas untosas da nosa unión para que te deveza. E os olores chegaron luxuriosos a tantas oquedades que me mirei no espello para me descubrir a muller-ébano e darche na distancia as torneadas pernas de madeira, o pasamáns do teu agavear polo meu corpo, Amado.                 Pero non. E amoseime á paisaxe, húmida e núa, para me achar muller-xacarandá de carne azul, de alporizadas veas que agromasen no ceo dos teus beizos, Amado.                 Pero non. E o mar bradou abaixo nos rochedos enchéndose de escumas fecundantes e venéreos olores para chegar a min cubríndome do seme da túa ausencia, Amado.                 Pero non. Porque nada é igual anque se encenda a lúa e se incinere o corpo nesta urxente espidez. Porque nada é igual na túa ausencia.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega