Nas hedras da clepsidra

 

[Escolma]

 

v9villarjaneironashedrasdeclepsidra

Coa voz da noite sei da miña tribo

Seguiu a tribo igual,
que non rompeu o ritmo que lle marcara a terra
pola miña chegada.

Ela,
desfeito xa o milagre do seu ventre,
sacábame á noitiña,
púñame na soleira da porta leste
para afacerme os ollos,
contra a coloración da rosa das montañas
que era lila e azul,
a ver a miña tribo
e a ser dela.

Eu zugaba da sombra deses montes
como do leite morno que manaba en silencio
namentres ela sometía ambos os seos
ós prodixios da lúa,
barco sagrado que sulcaba o ceo.

E desfacía risas interiores
canda as restras do pelo
bañándose na noite
para encherse de Venus, soñadora
deses outros espacios
que eran tamén da tribo e que ela vía
por entre o arcano máxico da noite.

Ensinoume a contar polas estrelas,
a nomear o ser de cada cousa coa palabra precisa
e a sementar a voz riba do vento
no caldeirón que queda en harmonía
coas ras, coas carricantas e cos grilos.

Seguiron os anciáns tomando o sol,
torcéndose co peso da propia leviandade,
madurando nos acios das súas mans
como parras no outono
e desaparecendo
na silente chamada que os borraba das portas
e mesmo da memoria.

Ela tamén marchou.
Era decembro e foise co desnivo
pola tristeza azul
dun ceo aterecido
sen paxaros.

E apareceu no olor da primavera,
na estrela máis brillante,
sen idade,
con longo traxe de veludo negro,
coa súa voz de noite que asegura
que a tribo segue igual,
que hai signos que conservan ós anciáns
en cada cousa
e que se poden ver os mapas das súas caras
durante o outono
nas follas secas,
e escoitarlles a voz no decorrer das augas
no mes de abril.


 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega