BVG Atrás |
Nas hedras da clepsidra |
||
|
[Escolma] |
|
v9villarjaneironashedrasdeclepsidra
Coa voz da noite sei da miña tribo
Seguiu a tribo igual,
que non rompeu o ritmo que lle marcara a terra
pola miña chegada.Ela,
desfeito xa o milagre do seu ventre,
sacábame á noitiña,
púñame na soleira da porta leste
para afacerme os ollos,
contra a coloración da rosa das montañas
que era lila e azul,
a ver a miña tribo
e a ser dela.Eu zugaba da sombra deses montes
como do leite morno que manaba en silencio
namentres ela sometía ambos os seos
ós prodixios da lúa,
barco sagrado que sulcaba o ceo.E desfacía risas interiores
canda as restras do pelo
bañándose na noite
para encherse de Venus, soñadora
deses outros espacios
que eran tamén da tribo e que ela vía
por entre o arcano máxico da noite.Ensinoume a contar polas estrelas,
a nomear o ser de cada cousa coa palabra precisa
e a sementar a voz riba do vento
no caldeirón que queda en harmonía
coas ras, coas carricantas e cos grilos.Seguiron os anciáns tomando o sol,
torcéndose co peso da propia leviandade,
madurando nos acios das súas mans
como parras no outono
e desaparecendo
na silente chamada que os borraba das portas
e mesmo da memoria.Ela tamén marchou.
Era decembro e foise co desnivo
pola tristeza azul
dun ceo aterecido
sen paxaros.E apareceu no olor da primavera,
na estrela máis brillante,
sen idade,
con longo traxe de veludo negro,
coa súa voz de noite que asegura
que a tribo segue igual,
que hai signos que conservan ós anciáns
en cada cousa
e que se poden ver os mapas das súas caras
durante o outono
nas follas secas,
e escoitarlles a voz no decorrer das augas
no mes de abril.
|
|
|
© 2006 Biblioteca Virtual Galega |