Os dedos dos loureiros

 

[Texto íntegro]

 

modelo
LOLA

PORQUE veño de lonxe e estou moi canso,
chamo. Sei que o teu vento
agarima a paisaxe.
Sei que ti me esparexes.
o medo antergo que me apexa a vida,
a noite avesa, o corvo, a nube cega
pasando diante a lúa.

Búscote polas birtas dos caneiros
acesos contra o tempo,
e andan sombras violáceas
arando sucos fondos polo rostro.

Un día o corazón foi dos teus pasos
e do Folín que arrola a miña infancia.
Contigo ousaba.
                           Tiña o teu sorriso
que me vestía afouto contra todo.

Ti non querías,
pero moitas veces
quedábaste en ningures e calando.
Souben despois a dor dos teus acenos,
o pozo mudo que estiñou a guerra,
as cicatrices de todas as soidades,
de todas as derrotas escritas na mirada,
nas olladas das nais, nas concas tristes
de todas as miradas...
Daquela resgardábasnos da sombra
e burlabas o fel que te comía.
E cantábasnos (nenos)
sei que por non chorares.

Así quixera verte para sempre,
leda como finxías e como te eu amaba
cando polos teus ollos me abrías o universo,
toda mans bulidoras, e axotábasnos
os medos atobados baixo os cangos das lousas
e púñasme no abrente
un recendo a seitura que perfumaba o mundo.

Por entre as dúas contras arrimadas
aínda non viñera (non zoara)
un vento negro agallopando a Gándara
para envolver no teu silencio a terra.
Aínda non xuntaras,
                                 unha por unha (todas),
as xeracións remotas do teu sangue.
Nin deixaras aínda de alentar.
Nin te mudaras no cádavo máis frío,
nai,
        para mudeceres





 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega