BVG     Atrás

1

     No pasamán gastado busco o tacto
das mans que se me foron en silencio.
Dúas ásperas uces con ternura de amantes
que se apertan na gándara abochadas en nórnigas,
como raíces presas secularmente á terra.

     Collo o vello fouciño de apañar o calexo,
luído polos dedos,
que eu agarimo e apreixo.
Persigo as sudes dela
e o testo do seu corpo de tan lonxe.

     Nos camiños tripados por tantos cans da vida
vou seguindo os seus pasos,
apalpando as pegadas da miseria de séculos.
Óleme aínda a fume das tólas polas rozas
e a mollos apertados no tempo da seitura,
a espiga tremecente subindo nos medeiros.
Óleme a bola quente. Na fornada da artesa
busco os seus puños irtos contra a puta desgracia.
Amasaba con bágoas e enfornábanos
pan mouro contra a fame,
contra o vento ruín da terra moura.

     Xa non está. Partiunos en silencio
tensándonos os elos da cadea do sangue.

2

     Fostes lexión de mártires,
nais amantiñas todas por quen chamo:
Lola, Antonia, Piedade,
Helena, Elvira...
Fostes animais mansos fronte ós lobos da vida
na soidade dos ermos,
na gándara maldita que herdastes sen querelo.
Só gardastes memoria de andar postas ó rego
arando sobre a pena pan de xabre
baixo todos os amos.

     Contra toda a miseria secular desta terra,
debestes parir fillos apreixando
nos puños dinamita.

3

     Cando viña o San Pedro albeabas os cuartos
coa area delgadiña dos montes de San Cosme.
¡Quedaba a casa toda ulindo a branco!

     Estoute vendo aínda, debruzada,
toda mans, apalpando táboa a táboa,
seguindo de xeonllos
non sei qué procesión ou rito vello.

     Aquel teu rebulicio, aquel teu xenio...
¡Como me gorentaba e me conmove!
Ante os meus ollos pampos, amorosa, chamábasme:
¡Suso, dáme a saqueta!.

     ¿De que tribo che viña aquel segredo
escrito na túa cara?
¿De que memoria amarga que medaron os séculos?

     Esculco nela o lume das orixes,
o estigma milenario no que me recoñezo.
E custodio os despoxos
dun universo roto por todas as ausencias.

     Oio agora a voz súa polas táboas do cuarto,
o verbo fecundante no que se me prolonga
restaurándome as pontes sobre o río do tempo.

5

     Encarneaban xemas os dedos dos loureiros
e, sen nos decatarmos, veu o verme habitarte.
Quizais que te habitaba.
Quizais xa viña o bicho fermentándote
desde o antonte dos séculos,
cando a vida vos foi poñendo en rea
longuísima de escravas
para que os amos fosen marcándovos a ferro.
                       (Un mal día chegaron os das botas
                       tripando sobre os mortos nesta terra.
                       Tamén os das sotanas negándovos o ceo)
Viñas balorecida, nai, e fúcheste
cando ergueron os dedos os loureiros
dicindo a maldición, coutando a estirpe
longa dos miserables.

     Nós eramos só un soño en gomariza
coas fazulas manándonos de bágoas.
Daquela adiviñamos
por qué perdemos todas as batallas.

6

     Era o meu tempo branco, que é sazón indecisa,
como o da terra rasa que me gardou a infancia.
Non acenaba aínda no horizonte
a nube cega encapotando a lúa,
nin había presaxios de noites violáceas
esparexendo sombras,
arando sucos fondos polo rostro...
O meu corazón novo era só dos teus pasos.

     Nos teus ollos de luz eu non sufrira
o pozo amargo que apochou a guerra.
Ulíasme a herba seca que perfumaba o mundo
e ocultábasme a cifra do medo e dos ouveos,
da noite agatuñando polas abidueiras.

     Daquela eu non sabía que abril gardaba a morte,
nin que por entremedias das contras arrimadas
viña un silencio cósmico agallopando a Gándara,
nin que en ti se xuntaban mil xeracións de sangue
que tamén boquexaron ó te engulir a terra.

     Pola tarde de outono vou hoxe preguntando
se a morte será certa.
                                   Só os paxaros,
cansos de dubidaren na corda dos solpores,
debruzan sobre a terra rechouchíos de loito...
Metáforas en clave de salouco.

                                             (De Os dedos dos loureiros)

© 2006 Biblioteca Virtual Galega