BVG Atrás |
Os veos da paisaxe |
||
|
Escolma |
|
v1eduardoestevezveos.html
Todo paisaje es un velo
Eduardo Mileo
a mañá
son tempos
de pensar a ausencia
de gardarmos
nun caixón as bágoas
son tempos de ollar a chuvia
a través dos cristais
embazada a memoria
· · ·
botar as redes
cubrirnos de vento
hai un país de catedrais
homes en silencio
longos camiños cara ao mar
· · ·
a paisaxe ocúltase
tras unha vaga néboa
a paisaxe ten sete veos
e no fondo
núa
aniña a memoria
· · ·
mira os barcos no peirao
como se xuntan
e se afastan coas ondas
mira as gaivotas
a se acochar unhas
canda ás outras
os pescadores
co ollar detido
no horizonte
· · ·
ondea a roupa no tendal
recebe outra vez o orballo
· · ·
cos primeiros melros
acordan os cans
os homes
miañan ao sol
húmido do mencer
· · ·
a auga que baixa
das montañas
corre polas rúas baleiras
nas casas só quedan
sombras
algún ancián
que xa esqueceu o calendario
· · ·
son tempos
de pensar a ausencia
· · ·
o home vello á sombra
da aciñeira
conta as cabras
e dálles nome
a vella muller na cociña
nomea os paxaros
os días e as dores
· · ·
a campá non ten badalo
só o gorgolexo
das pombas toca a misa
ou a defunto
· · ·
neste muro hai os prantos
de amor de moitas mozas
e homes vellos
e deuses
· · ·
nos balcóns xa non quedan
xasmíns nin cravos nin rosas
morreron coa xeada
o último inverno
· · ·
conta cada un
dos seus cabelos
coñece cada liña
cada movemento
cando ergue o sol
e orballa nas roseiras do patio
fíos de la acomoda en certos
e determinados lugares
elena
atada nos espellos
peitéase
todo o día
· · ·
o mediodía
as cociñas
cheiran a ourego
os manteis vermellos
o vapor das cazolas
o golpe das culleres
co ferro en cada remexida
os risos entre os muros
paxaros engaiolados
· · ·
na mesa
unha cesta con froitas de louza
e teas de araña
· · ·
fumegan os pratos
falan alto as mulleres na praza
por un momento
a paisaxe non ten veos
· · ·
a follaxe bate
con dozura portas e fiestras
logo pérdese
non hai
ninguén para escoitala
· · ·
na cociña unha avoa
remexendo no caldeiro
no cuarto unha curmá de
quince anos
deitada co seu mozo
ás agachadas
· · ·
a tarde
as horas son máis lentas
á sombra do limoeiro
· · ·
e cando chove séntense
as gotas no tellado nas
pólas secas o pranto
nas paredes balorentas
· · ·
os balcóns
énchense de flores co verán
unha moza corta o seu orballo
pono no xerro da sala
xunto á foto do pai morto
· · ·
no patio
unha vella figueira de pólas longas
cubertas de ouricelas
os soños
confúndense a esta hora na follaxe
· · ·
as árbores da infancia
inclínanse sobre o alxibe
buscan a súa imaxe reflectida
no espello de auga
· · ·
esta terra perténceme
terra branca de séculos e cinza
acóugame esta terra
estas árbores de mans abertas
· · ·
hai unha carballeira gris
un río en algures que murmura
paxaros
néboa
recantos desta terra prometida
· · ·
chega do río
o canto das lavandeiras
· · ·
no pomar o vento procura
a idade nas follas
o silencio nas cortizas
· · ·
tras destes muros
unha moza esperou
todo o día
os días seguintes
o home que a levase lonxe
a algunha nova terra
e máxica
vestida de branco e
cun ramo de lirios nas mans
· · ·
atoparasme no camiño
preto da última árbore
a derradeira
· · ·
pérdese a follasca
vaise espallando
cara ao horizonte
que é como dicir
cara a ningures
· · ·
na fiestra os últimos
efémeros fíos do sol
nas pólas máis altas
· · ·
cando é tarde só quedan
pedras e poeira no camiño
· · ·
a noite
unha bandada emigra da paisaxe
· · ·
en leitos de ferro
tras as cortinas
as rapazas agochan
os seus soños prohibidos
presos entre as sabas
· · ·
os farois
arrandean co vento e no campanario
o moucho vixía
as casas silenciosas
espantallo
mantén afastadas as lembranzas
· · ·
polas casas
a silueta dunha muller
sobre a paisaxe feminina
debrúzase a noite
· · ·
a terra ten cansazo de auga
nas fendeduras
nos ritos do verán
o plenilunio
· · ·
silencio
esta noite esta pechada para os grilos
· · ·
acender
unha candea a santo antón
e mais outra á macarena
para que nos libren de todo mal
de todo medo
· · ·
a paisaxe prega en silencio
pide perdón
antes de quitar o último veo
· · ·
epílogo para o insomnio
nesta lingua sen nome
sen bandeira
acougan os meus ósos
do frío e da distancia
nesta terra anterga
téñoo dito
descansan os meus ósos
apátridas e silentes
|
|
|
© 2006 Biblioteca Virtual Galega |