BVG     Atrás

tenés razón la vida es una herida absurda    homero manzi oratorio I só unha palabra derradeira que conteña o perdido o brando e fráxil que garde febres ou invernos e me afogue se levanto a cabeza unha palabra túa abonda para me salvar homenaxes de pé baixo da pont-neuf vin a jacques de molay o último dos templarios morrer no lume fronte a un bar de odéon vin pasar o cortexo fúnebre de oscar wilde eran cinco mendigos e un can nese momento saía borges do brazo da kodama ían seguramente almorzar nun bar alí á volta dende unha mesa de café fronte á pont-au-change vin como saltaba sara bernhardt ó sena corrín e xa a auga arrastraba o seu plácido rostro a súa cabeza que se afundía pouco a pouco na morte finalmente nun café de montparnasse tomei viño con raúl gonzález tuñón o poeta leu algo que acababa de escribir non lembro mais seguramente habería unha puta ou un mariñeiro borracho despois saímos xuntos e fomos visitar a tumba de sartre e simone de beauvoir eles tamén están mortos que en paz descansen sar abrirei a porta amor o sábado coa alba e paxaros farrapentos inundarán a casa de mel e plumas sentado na poltrona sorrirei ante a algazarra e ó mediodía cando chegue da cociña o cheiro tépedo das cazolas no lume verei marchar a bandada atravesar o val cara ás torres prometo varrer as plumas antes de comer pechar outra vez a porta funeral dúas gaivotas negras aniñan no meu peito nos meus oídos o ruído do mar confúndese cos seus gritos e os guindastres e os barcos e as pas abrindo a fosa unha fotografía do mundo dous carballos queimados as pólas gardan dentro un recendo doce unha flor a través do cristal os pétalos por onde esvaran os restos da última chuvia no bosque dous carballos secos unha fotografía do mundo como xa ninguén lembra só paxaros nunca escribín cartas de amor só paxaros saíron desta boca nunca tiven soños nin cortei rosas non teño pecado nin pedras reminiscencias de melville nunha ponte de amsterdam un mariñeiro co ollar gris as mans nos petos miran no horizonte barcos invisibles hai anos unha muller retívoo en terra unha noite hai anos de pé nesa ponte perdeu os camiños as marés agora as mans nos petos mira no horizonte barcos invisibles mentres a súa boca murmura frases pastosas alcohol o alento dunha puta en warmoestraat hai anos ingenieros en cada cidade hai un bar onde eu choro o meu pasado e os homes beben xenebra aquí non aquí durmo todas as noites co recendo frío das miñas cinzas autorretrato agora hai tempo para ollarmos todo o tempo as enrugas das nosas mans canción de berce yo no soy un bailarín           m. e. walsh algunha vez vouche contar que lembro hai anos tiñas os mesmos xestos o mesmo sorriso que sentabamos a carón da fiestra e ti quedabas alí quietiña e mirándoo todo dicindo cousas que só eu entendía algunha vez imos sentar nunha praza e rirmos da chuvia beiramar nalgún destes peiraos espero o barco que me afunde na noite que me leve deste porto onde habita a memoria a cidade dos amantes facer un fillo moldear cos dedos húmidos a suor o iris facer parís con po e saliva o sena murmurando baixo a pont des invalides bonaval un neno xoga ó sol sobre as pedras dunha tumba abandonada fe de erratas entrei nos teus brazos como se afunde na noite unha loia sen ás via pisana nun recanto de florencia comín pan con queixo e bebín unha botella de viño alí segundo falan morreu hai tempo un odontólogo non lembro o nome pero quitaba moas sen anestesia a obscenas mulleres renacentistas alí comín pan con queixo e bebín unha botella de viño non estaba só alí poderíase dicir bebemos unha botella de viño e comemos pan con queixo alí lembramos outros lugares outros soños falamos das estrelas e posamos coas mans levantadas para dez ou quince turistas xaponeses con cámara de vídeo insomnio aquí caben horas soños e voces unha árbore por exemplo unha flor partida muller con xasmíns una mano sagrada se detuvo, segura sobre tu frente miguel d'ors soña con xasmíns e acorda pouco a pouco ten ollos grandes xestos antigos unha muller un fillo sen nome un colchón coas sabas limpas oratorio II teño os ollos fixos na imaxe dun deus pero non podo rezar non teño bágoas saint-denis de noite nesta rúa ocorren todos os milagres de paris un árabe atopa unha moeda de ouro de hai tres séculos un home vello cunha garrafa de viño en cada man vira en bolboreta e desaparece entre os fíos da luz un turista americano saca fotos a unha puta e despois van xuntos percorrer mundo nun barco branco e azul na rue saint-denis pensei que era primavera e agromou unha flor do empedrado corteina e marchei asubiando e comendo un a un os pétalos muller con piano anoitece e no salón a música maquilla os xestos tépedos os ollos foxen unha voz percorre os recantos fóra entre as flores o meu corpo dorme húmido e chora ritual a través da quintana nun serán do outono unha anciá na procura dos seus mortos diálogos marítimos dixemos frases breves en murmurio e cantaches como cantan as mulleres solitarias nos bares de madrid ou de vigo tanto ten portuario adiviñas é certo a verde estiaxe dos regueiros chegas puntualmente á cita cada espertar cada outono explicas o retrato dos meus anos fragmentos da distancia pasei laveime na fonte do esquecemento quedei cego diatriba postal o vento non canta non nas follas o vento non trae noticias nin flores daquela terra entrerrúas de toda a cidade só lembro unha rúa estreita e sen árbores un bar onde te vin a primeira vez entre mans amarelas de tabaco e o vapor das cazolas tiñas un cáliz no altar un elixido para o sacrificio unha foto cos bordos gastados onte vin a danielle en londres en branco e negro vin tamén a brétema de madrugada sobre o támesis así é sempre londres e a muller que un ama construcción da memoria para lorenzo marineda           in memoriam un poema para o teu nome aberto coma río coma seda un poema para a cidade que ata as miñas voces de neno que non teño unha praza deserta o edificio que eu vin construír dicíame vin o tren levar as pedras ata aló hai máis de oitenta anos visión do anxo alzo o voo sobre os edificios a cidade semella praga polo anciá pero os meus ollos non ven pouso nunha cornixa dentro destas paredes non hai nada ruínas ya no seré feliz, tal vez no importa           j. l. borges xa non me importan os homes non quero comida ou abrigo sento en calquera recanto e procuro no peto unha moeda un billete de oito centavos e medio xa non hai tempo lembranzas xa non me importa a chuvia xénese hoxe non hai lugar entre as miñas costelas hoxe non farei muller nin pans nin peixes café de oriente no café de oriente xunto ó frío choro o teu nome nos espellos procuro o teu rostro moitas veces nas mesas veciñas pero non viñeches no café de oriente tomo unhas cervexas creo e debúxote nos vidros embazados o teu xesto é familiar aquí aquí cada cousa semella os meus recordos estação derradeira nesta cadeira vella e rota agardo a mañá en que batas na porta e digas que é tarde para eu quedar alí sentado quieto

© 2006 Biblioteca Virtual Galega