BVG     Atrás

Índice: 1.- Caza [ tema: Letras galegas 2003: Antón Avilés de Taramancos] 2.- Esta é a historia que quero comerme... [tema: Prestige. Texto que por azar quedou fóra da selección de Sempre Mar, de Burla Negra] 3.- Ta Fantastika [ tema: Prestige. Texto que aparece no libro Negra Sombra] 4.- made by homo sapiens [tema: Prestige. Texto que aparece en Alma de beiramar] 5.- 20 de outubro [para a exposición sobre mulleres de Afganistán da Asociación Alexandre Bóveda, 2001] 6.- 17 de setembro [para o libro Intifada. Ofrenda dos poetas galegos a Palestina] 7.- Louise [para o número da revista Salamandria dedicado ao pelo] 8.- Postal I e II dende a refinería [para o libro colectivo LUME] 9.- Poema con lingua [para o libro colectivo en alemán Sprache ist alles...] 10.- Universos I e II [para o libro colectivo Que la fuerza te acompañe, de El Gaviero] 11.- Círculo [para o número da revista Salamandria dedicado ao Círculo] 12.- Lista de cousas que me prometín facer [para unha homenaxe en Noia a María Mariño, 2003] 13.- Mulleres de Ciudad Juárez [para a exposición da Asoc. Alexandre Bóveda sobre os crimes de Ciudad Juárez]                                                                             1 cando un escribe aquí a palabra caza, entón todo muta caza esta é a historia do home que entrou por esta porta e quixo quedar para sempre acubillado no fondo da páxina, como un cazador da provincia de Harar de hai un millón de anos afiando as linguas para dicir só o necesario coa beleza afiada que comporta só o necesario esa beleza de adobe ou lanza ou algo que non se me ocorre esta é a historia que eu sei e que el puxo na miña boca desde unha boca que foi a súa e que debo referir, anque da beleza eu non saiba máis ca unhas poucas frases feitas e que, como a historia de Ulises, ten a aventura e o mar por medio como un piano como un sancocho ou como algo que non se me ocorre que fago aquí? escribe Rimbaud dende Harar o home fica nesta páxina e o bisonte, no teito da cova forman parte dunha historia que non quere pórse fin el, o cazador que nas estrelas viu o percorrido da especie e deitou seme sobre a herba e a muller aleitouno todo isto sen saíren desta folla, que é como o lugar de Taramancos e eu afío os coitelos tal e como el me aprendeu igual en Chachauí, que en Anserma que aló onde non se me ocorre e o home que aquí entrou e aquí quixo vivir para sempre empuña a súa lanza dende o máis alto e lanza a súa lanza e alcanza o teu costado e ti poste ferido, e poste postrado e poste como algo que non se me ocorre e o cazador, simplemente, fica                                                                                                                        2                                            contra a desmemoria, que invade esta é a historia que quero comerme a trampa pola que quero que sigas lendo porque preciso de ti ao meu lado, preciso de vós unida a ti polas costas, unidos coma siameses quero comerme esta historia por que non regrese ela a comer de min e que o único teatro negro no que poida eu meter as mans sexa o de praga durante moitos versos que omito, choveu durante moitos versos que omito, esta é a historia que quero comerme [intemperanza Eu tiña unha grande historia que vos contar. Unha historia que revelaba un tempo e un lugar e alguén, creo que era un home, qué máis dá, ou unha muller, é igual, alguén que abría e pechaba portas, que dicía cousas e puña o oído como a un tambor no seu propio existir. Que comerciaba coa vida e comerciaba coa morte, e puña o oído como ao ventre dun barco remoto no seu propio existir. Non sei cómo empezaba a historia, nin cómo acababa. Só sei que era grande, que facía grande a quen a dicía, incluso a min, que non son grande contando historias. Era unha historia que falaba do onte ou do mañá. Non sei. Sei que era grande. Unha grande historia que se gravaría na cara interna dos brazos, aí onde a pel é máis delicada, aí, aí se gravaría. Ou na medula dos ósos. Ou na cana mesma do óso, aí, aí deixaría as súas marcas, no fémur, na derradeira vértebra do colo, no martelo do oído medio... Era ben grande a historia que eu tiña. Ben grande. Pero esquecina toda, de cabo a rabo. E agora non sei qué fago aquí, con esta cara de parva, escribindo]                                                                                                                          3                             TA FANTASTIKA                             teatro negro de praga no medio da escuridade nós soñabamos outra escuridade porque non                                                               se nos ocorría outra cousa                                                                                     Italo Calvino "Chove cara arriba", admitiu o home colgado polos pés. Consignaron:                                                                      "Axústase á verdade"                                                                                         S.J. Lec non sigas lendo. isto é unha trampa. O principio desta forma de facer teatro baséase no engano óptico da chamada cámara negra... ¿lembras? porque é esta unha forzada máquina que di cousas ...resultado da incapacidade do ollo humano para distinguir... sobre esta folla están agora os teus ollos, pero antes estiveron os meus ...unha silueta escura sobre un fondo da mesma non cor e tras de ti virán outros. e logo outros. e eles saberán qué foi de todo isto un dos máis famosos en praga, Lanterna Máxica, foi presentado por vez primeira na expo 1958, bruxelas nós estaremos así no fondo e, superposta, a infamia, que reloce con escamas de peixe naceu probablemente na china hai máis de 2000 anos igual que alicia, non saber qué país é este os actores, vestidos de escuro, moven obxectos no escenario sen seren vistos comermos a medula tóxica que nos vertebra as costas, vivir drogados as cousas que se observan no escenario fanse todas coas mans cómeme, bébeme. porque isto é unha trampa. as cousas inertes pasan a ser axentes activos do argumento dramático... cando parece que non di nada, en realidade si o di ...ao igual que os movementos, a música, os trucos mecánicos... e nós estaremos así no fondo e, superposta, a infamia, relucente coma a pez ...pero só no teatro negro esa trampa é marabilla como siameses, unidos todos polas costas, e sen vernos gracias a este traballo común, sen as barreiras do idioma... e que só fique o noso sorriso de gato cun dente menos polo que sae o aire ...Ta Fantastika converteu nun clásico... pero palabra, ningunha ...dos teatros de medio mundo palabra, ningunha as funcións no Teatro Oriente serás ás 20:30 horas o venres... palabra, ningunha ...entradas de 20.000 pesos para a platea... sorriso. falta un dente                                                4                              made by homo sapiens     unha nova entrega do Teatro Negro de Praga con sorprendente final                                    en prosa para ti vén, quero invitarte tras a revolución de veludo emerxeron Ta Fantastika e Pan Optikum... na miña adolescencia, cando escribía cousas como interpretando sí existo, eu non coñecía o teatro negro de praga ...cativando á súa audiencia con todos os elementos posibles: a vida segue sendo enorme, unha campá que dá e dá e dá son, luz, música, mimo, baile, color agora estou no centro desa campá e ti estás comigo made by homo sapiens, por exemplo, penetra no noso máis profundo anhelo... e agora estou no centro desa campá e ti estás comigo ...dun planeta limpo e de abundancia porque agora estou no centro desa campá unha adaptación das loucas aventuras do barón Munchhausen... e ti estás comigo ...desfacéndose da autoridade ha de ser que quero que saibas que, de todas aquelas viaxes - a dorsal atlántica coa que hoxe respiro, a area que comín, as algas do meu pelo e a infamia, que tanto relucía no poema primeiro- a miña intemperanza rapinou para ti unha grande historia unha historia que di así: [intemperanza Eu tiña unha grande historia que vos contar. Unha historia que revelaba un tempo e un lugar e alguén, creo que era un home, qué máis dá, ou unha muller, é igual, alguén que abría e pechaba portas, que dicía cousas e escoitaba con máis ou menos paciencia o seu propio existir. Non sei cómo empezaba a historia, nin cómo acababa. Só sei que era grande, que facía grande a quen a dicía, incluso a min, que non son grande contando historias. Era unha historia que falaba do onte ou do mañá. Non sei. Sei que era grande. Unha grande historia que se gravaría na cara interna dos brazos, aí onde a pel é máis delicada, aí, aí se gravaría. Ou na medula dos ósos. Ou na cana mesma do óso, aí, aí deixaría as súas marcas, no fémur, na derradeira vértebra do colo, no martelo do oído medio... Era ben grande a historia que eu tiña. Ben grande. Pero esquecina toda, de cabo a rabo. E agora non sei qué fago aquí, con esta cara de parva, escribindo]   (* os textos en letra reducida pertencen, máis ou menos, ao folleto informativo do Teatro Negro Ta Fantistika&Pan Optikum na súa visita a Coruña hai varios anos)                                                                                                                    5   sábado, 20 de outubro o sol sae ás 6:23 horas nos contos a fermosa sempre é unha princesa disfrazada que recobra a súa forma cando se pón o sol unha estalactita está a piques de alcanzar unha estalagmita o núcleo do sol supera os 15 millóns de graos centígrados un neno aprende a debuxar o "o" expira un escaravello, nace unha leoa a terra está formada por numerosas placas cuxas marxes están activas agroma un trevo de catro follas nun bosque de Catai nos contos a fermosa sempre é unha princesa disfrazada que recobra a súa forma cando se pón o sol alguén fuma e se veste e asubía Under my skin a australopithecus Lucy séntese hoxe un pouco deprimida nos abismos as algas se fornecen de pigmentos específicos para realizar a fotosíntese xorde a arte figurativa alguén destrúe algo alguén reconstruirao máis tarde premian unha película de baixo presuposto nos contos a fermosa sempre é unha princesa disfrazada que recobra a súa forma cando se pón o sol por un patio soa La mer Aladino verte aceite nunha lámpada de latón a estrela Izar, na constelación de Bootes ( O Boieiro) extingue un golpe de vento desenterra unha osatura de mamute alguén chama por teléfono cando ti non estás a moa do emperador Carlos vai hoxe máis rabuda ca nunca unha forte borrasca con fronte fría en Ucraína crece o lapislázuli baixo os seus pés un home descoñecido di "é hora de ir acendendo a luz" os cans proveñen dos lobos nos contos a fermosa sempre é unha princesa disfrazada que recobra a súa forma cando se pón o sol a muralla china visible dende o cráter Gassendi e o lacus somniorum quen esqueceu comprar o té? hai outros mundos, pero están neste hoxe o ministro non se pronunciará ao respecto o sol ponse o sol ponse agora                                                                                                                  6 mércores, 17 de setembro o sol sae ás 8:21 nas películas, todo acontece máis de présa nas películas, nada acontece tan de présa aquí, sobre esta pedra, hai un lugar aquí, baixo esta pedra, hai un lugar isto que escribo é a gran falla de San Andrés isto que escribo é a grande Xericó unha estalactita está a piques de alcanzar a unha estalagmita unha actriz está a piques de bicar a unha actriz porque mil anos son aos teus ollos coma o día de onte, que pasou coma o día de mañá, que non pasou escribo todo isto, obediente, pero en realidade imaxino a un home moi novo que chega portando a súa vida e unha pedra na man. Con esa pedra golpea a súa cabeza unha e outra vez ata que o sangue se lle reseca no borde do tempo. Eu tiña medo, pero non facía falla o medo. Nas películas todo acontece máis de présa. Nas películas todo acontece a cámara lenta. Ese home novo cae enriba do que dirán de seguido. Está caendo. Cae. Alí, sobre esa pedra. Alí, baixo esa pedra. O sol ponse. O sol ponse agora                                              7 Louise O que hai debaixo do pelo de Louise Brooks é fascinante, non credes? encantaríame tocarte Ese candor astronauta dos que xa non existen e tiveron a fama suxeita polas solapas eu cumpría 20 anos, meu irmán dixo: toma era Louise Brooks tanto acadar a túa gracia ignorante como meterche a lingua por debaixo deste texto entramos neste século chamando ás cousas por outro nome só sabemos imitar o teu pelo adolescente Louise Brooks Louise Brooks, a túa cabeza soa nun espacio moi cheo de nada        faime dicir isto a bágoas tan finas, tan finas, Louise, como para raparte ao cero i empezar unha conta longa indómita cos meus cabelos orientados carnivoramente ao infinito                                                                                                                                          8 "SUBSTANCIA PIROTÉCNICA: É unha substancia ou mestura de substancias destinada a producir un efecto calorífico, luminoso, sonoro, gasoso ou fumíxeno, ou unha combinación de tales efectos a consecuencia de reaccións químicas exotérmicas autosostidas non detonantes" Non sigas lendo. Isto é unha trampa. Todo o que se escribe é trampa, porque nos propicia a ilusión de permanencia. Sen embargo, este papel que les agora mesmo podería empezar a arder. E todos os soportes nos que se rexistrou este texto, simultaneamente. Empezar a arder. Podería acontecer iso. Sei que iso te sorprendería. Disque no universo físico poderían suceder moitas cousas sorprendentes: Que comezases a levitar agora mesmo Que o ceo se abatese sobre os tiranos vitalicios Que un mago sacase unha pomba negra dunha chistera branca Só que a probabilidade é de 1 entre un millón. Pero quen sabe.                                                   *** Hai moitas cousas que empezan con labaradas ou pequenas explosións: Un paseo en coche As festas do San Xoán Blade runner Os xogos olímpicos A criatura de Frankenstein O número circense do tragalumes Unha visita ao Inferno O amor Unha canteira O aninovo Unha espada Un peixe ao forno Unha conversa cun dragón Unha anana branca do espacio sideral A cidade cincenta de Pompeia A transformación de Pinoccio en neno real Nagasaki hoxe A apocalipse Os ciumes O Big Bang O lanzamento dunha nave O todo A nada Unha sopa quente con fideos de mamá "O fogar estaba no centro da casa... para cada membro da familia era coma o embigo da terra... ao seu redor reunían todos para compartiren o xantar e a calor do lume. Era o l ugar de honor reservado para o hóspede ou visitante ocasional". O lume non é humano. Pero fíxonos homes. Para estar neste mundo cómpre pasar polo lume: cauterizar unha ferida, saltar nove veces unha lumieira, ver a salamántiga, cociñar, experimentar o terror animal perante un incendio, visitar aos bombeiros cando se teñen nove anos e choutar na cama elástica de salvamento, enredar coas pastillas de acendido, dicir o esconxuro da Queimada, martirizarse nunha barbacoa, visitar refinerías de noite, prender un misto no escuro... "No Paleolítico superior, en Moravia (Chequia) utilizouse como combustible a medula que penduraba dos ósos esnaquizados de grandes animais, coma o mamut" Postal desde a Refinería (I) Aquí se vive a principios do milenio III, no ano 2005 tras de Cristo. Esta é unha cidade de provincias violentada polo vento. O vento volve tolos aos homes. Esta é unha cidade de provincias onde se veste ben, unha cidade de provincias cinto negro en refinamento de petróleos. Nesta época os humanos entretemos facendo prognósticos. Falamos moito do futuro. Nas casas hai auga corrente. Temos plantas e froitas artificiais. Os pirómanos son perseguidos pola xustiza. Michael Jackson é o primeiro mutante voluntario. A lúa ten ciclos de 28 días. A xestación da muller alcanza as 40 semanas. Os libros arden a 451º Farenheit. As píntegas invaden os carreiros do monte Xalo. As píntegas disque viven no lume. A pupila dilátasenos cando escoitamos certa música, cando saboreamos certos alimentos, durante a excitación sexual. Somos escravos das nosas células sexuais. Escravos con anel de amos. O sexo non é centro. É circunferencia. No centro estamos nós, cos cranios pelados, sen sexo. Facemos o amor coa lentitude dos astros. Non existe varón. Non existe muller. Non distinguimos nada. Só avermellamos os centros do pracer con certa inocencia ardente. A carón dunha Refinería sucede a mellor pornografía. A espectral. A uránica. A que non é deste mundo.   Postal desde a Refinería (II) Escribo estas letras i espero que ao recibo da presente te atopes ben dende unha cidade calquera con vento, con augas, con oleoductos. Con xente que merca zapatos e conduce automóbiles brillantes con cagadas de gaivota. Penso moito neles. Ás veces eu síntome unha deles. Ás veces eu non me sinto unha deles. Acaban de empezar un novo milenio. Iso aféctalles moito porque son seres sensibles á luz e ás cábalas numéricas. De súpeto fálase moito do Xapón. Dos emperadores chineses. A tinta vén de China. A imprenta vén de China. A microelectrónica, de Xapón. O anime, de Xapón. Todos os soportes da transmisión e propaganda cultural semellan de fabricación oriental. Moita xente, confundida, pásase ao budismo. Ou escribe haikus intolerables nas portas dos retretes. Nesta época o gran contador de historias é un Proxector nunha Sala Escura. A Realidade é unha tira máis ou menos longa, de cor acastañada e duns 35 mm de ancho. Aman certa épica, certas artes marciais, certos códigos de honor... porque perderon o rastro, as pegadas da especie. Non saben fabricar lume. Carecen do suspense, paciencia, intriga, astucia necesarios. Non teñen o cerebro tosco e incriblemente ben amoblado do homo erectus. Gastan chisqueiros baratos e con debuxos pop. Eles son nós: cyborgs sen experiencia. A nosa memoria son implantes comúns a toda a especie. E logo está a arte. Un embrión que sempre se xesta noutra parte. Que todos queremos para nós porque nos fai crer grandiosos, épicos, fillos dalgunha civilización perdida, pais dalgunha saga galáctica. E logo está este obxecto, este libro, esta páxina, esta frase, a túa man, o teu brazo [quen es?], o teu ombro, o teu colo, o teu queixo, os labios teus, a lingua túa [quen es?] i eu aproximo o meu peito, o colo meu, a miña lingua porque dende nena devecín por bicarte, por bicar ao tragalumes do circo xitano a carón da miña refinería En combustión, estíbaliz...                                                                                                                                  9 poema con lingua acabo de esquecer o meu idioma. Esquecino todo e non sei cómo volver empezar. Mirarei debaixo desta folla. Mirarei enriba. Mirarei dentro da miña boca. E non saberei onde o puxen. O meu idioma. Non saberei. Se alguén colleuno, e levouno. Se nevou por riba del e hai que agardar o desxeo. Se non vai volver xamais i eu non vou ser quen de dicir máis nada no que me resta de vida. Agardade: véñenme palabras soltas. Maial, escarapote, uz. E logo urki i emakume. E pau. Acódenme como bichos, pero eu non distingo as que algunha vez foron miñas. Todo confúndese dentro. Unha vez saín núa polas rúas. Ou soñeino. Unha vez díxeno todo en todas as linguas. Ou tal vez non. Para non ser como a actriz desatendida no escenario pola súa mala memoria. Eu digo vén comigo, erdu nirekin. E creo aproximar un cachiño de alento á miña lingua solitaria no fondo da boca. O meu idioma xa é outro.                                              10 UNIVERSO I estás no principio dunha páxina en branco Mesmo este cúmulo, o cúmulo de Virgem, é pequeno em relação aos grandes cúmulos de galáxias que podemos observar em outras partes do Universo. Nossa localização no Universo é portanto insignificante. á túa esquerda, o planeta dos teus antepasados á túa dereita, a estrela da morte os teus ollos volven ser de nebulosa. Violentos Hai unha cicatriz en ti onde se some outro universo posible un universo pequeno, do tamaño dun cuarto escuro no que se proxecta unha luz que fabrica a historia por favor, chamando a todas as unidades, percíbense movementos nas inmediacións desta galaxia Tes levado un peiteado absurdo, parido xemelgos, perdido unha man A épica é saber medir a grandeza diso que non son eu Tes loitado tanto sen te mover Engulido cosmos para chegar a este porto seguro. Co teu traxe finés, o teu helmo negrísimo, a maquillaxe nipona. Os cables do teu corpo tremen coma nervios humanos. Ti, mediobesta, ti, emperador enfermo, ti, holograma... ...Mestre dunha saga de seres máis reais que o real... apréndeme a perdurar así na memoria dos homes UNIVERSO II estás ao final dunha páxina a escena es ti vendo o final dun film que fala de ti suspendido sobre o estremo dun universo posible alguén di "É hora de ir a casa" e as naves emerxen despois de teren ardido sospéitase consumo de estupefacentes coa fin de chegar con vida ao outro lado deste hiperespacio ninguén sabe a ciencia certa que é ficción ónde remata exactamente o lado luminoso da forza qué di o guión agora mesmo, neste intre no que extingue o meu universo e reina o teu                                                                                                       11 o voso embigo a vosa boca coa que bicades bocas os vosos esconxuros contra Santas Compañas        traza un círculo no chan. Non mires as vosas pompas de xabrón as vosas rodas para irdes de parte a parte a estrutura preferida das vosas historias os vosos iris        mírame con eles. Por favor o voso planeta os vosos pezóns a fin das vosas cadraturas matemáticas o voso cero as vosas bolas de adiviñar o futuro a planta dos vosos circos as vosas moedas a traxectoria das vosas vidas os vosos melocotóns o voso sol a vosa fertilidade as vosas coroas as vosas olas de patacas os collares cos que atades chimpancés e mastíns as vosas miras telescópicas de francotiradores todas trazan un signo no aire impenetrábel esponxosamente ileso e vós, humanos, dolidamente estirados coma rectas para sempre non circulares                                  12 Lista de cousas que me prometín facer Prometinme ser unha e prometinme ser dúas estás dentro do meu texto, pero non dentro da miña vida Prometinme ser o caber dun mundo, calquera, que non soubese porque nós, os seres, miramos o universo como querendo caber nel Prometinme deslizar neste poema o teu obxecto mariño sen preocuparme en lembrarte, María, sen teimar en lembrarte, María porque non te lembro Prometinme non revelar cal das miñas partes é metal cal dos meus ollos de linda cosmonauta Prometinme non revelar que es un recordo enxerto que non te lembro, María, nin a curva da túa boca Prometinme ser eu quen te mecese neste verso prometinme tantas cousas, María, e todas todas ser saber a unha da outra, nada máis portando eu a túa palabra no peto                                                                                                  13   Mulleres de Ciudad Juárez Dentro deste texto... había algo Algo que esquecín, porque o olvido é o único que dura e somos máis o que esquecemos Hei seguir con este texto, xa que o comecei. Xa que come de min... Xa que o comecei. Os teus ollos mimetizan os meus cando len isto. Tamén aquí detiven eu. ...en posición decúbito dorsal y vestida con pantalón de mezclilla... Unhas poucas palabras que duren para sempre nunca. Hainas da exacta duración do pestanexo que fas. Máquina. Animal. Cromagnon de refinado sorriso escravo dun algo que vén de máis lonxe ...de tez morena clara, 1?75 cms... pelo castaño, ojos grandes color café, 24 años... É máis duro aínda acabar poemas de circunstancias. A memoria é un artefacto cuxa indolencia tiraniza. Non lembraremos aquilo que paga a pena ser lembrado. Dentro deste texto había algo que xa non está. Localizado el cuerpo de una mujer no identificada ...A veces, no les queda más opción que caminar solas por lotes baldíos y caminos sin iluminación... A elas. Xa as lembro. Paríronlle fillos á adversidade. Non teñen fillos. Son virxes. Non sei quen son. Non lles gustaba o café. Devecían polo café. Durante un intre pestanexaron neste texto. O texto acaba aquí.                                                                      novembro 2004

© 2006 Biblioteca Virtual Galega