Visualizar colaboración

     Unha sombra nun banco da praza. Unha sombra que é o legado dun ancián ó mundo. Unha sombra que é a sombra dunha sombra, morta de esquecemento, que vivía no esquecemento, no seu esquecemento, na desidia do conformismo a cada paso que deixou de dar na súa absurda vida.
     A vida levouno a recluírse na Praza do Ar, no banco que daba á fonte, sempre á esquerda. O seu cabelo abundante incrústase na súa fronte, incrementando a sensación de vadío dos seus ollos verdes, circundados por un velo pardo, que están permanentemente fixados nun punto inerte da súa mente, dirixidos a ese eslavón da vida que rompera arrastrando tódalas demais situacións ó abismo. Tal vez por esto, porque só ve o pasado, leva as gafas nunha funda que sobresae do peto interior do seu chaleco, ó carón dun reloxo de corda.
     Aínda conserva a costume de remanga-los pantalóns para evitar marca-los xeonllos, costume que repetiu o día no que se sentou, tal vez para nunca volver a estar de pe. Os brazos apóianse co peso da morte nas coxas, sostendo coas mans o paraugas que nunca abría, alomenos, non cando chove.
     Tras trinta e catro anos agardando a que alguén se sente ó seu carón, de aprender a cala-los seus pensamentos, os seus ollos recobran vida. A lúa rela no seu iris cristalizado pola morte. Acabouse o camiño, non puido soportar seguir vendo os seus recordos esquecidos.
     Cada día séntome ó carón da sombra. Cheguei a chorar por el, aínda que non o coñecía, pero sei que tamén era eu, era un eslavón máis da miña cadea, enferruxado. Durante anos quixen que non se apagara a súa sombra, que sexa parte do banco, da praza.
     Agora que me vexo vello e cansado, sinto medo. Un rapaz sentouse en riba da sombra, ó meu carón, e indagou na miña mente coa súa mirada, na búsqueda da cadea que rompera na miña vida. Pronto serei unha sombra para el, unha sombra á dereita dun banco da Praza do Ar.