O
gris opaco dun ceo de outono, a indiferencia que transmite olla-las
fachadas da cidade, o gris do pavimento no que os transeuntes clavan os
ollos, as pinguiñas de orballo arrastradas polo ar... espectáculos
visuais do cotián que ninguén se para a descifrar. O outono sempre
tivo un efecto opiáceo no meu espírito, non son dos que se fían do
cegador optimismo da luz solar, coma tampouco do abafante pesimismo
dunha noite pecha de inverno; mantéñome sempre expectante, entre
líneas. Son o home do optimismo e a temperanza, o home que espera sen
ter que axeonllarse perante o crucifixo; o home que non necesita
consolos, que vive na eternidade da presente, cos pes na terra... e os
ollos cravados no futuro: Son un poeta que fala en prosa. O mundo é,
pra min, un Caos inintelixible... unha maraña de causas e efectos
estarrecedores na súa beleza e crueldade; fai tempo que me redimín de
toda dor: non quero cambia-lo mundo, non quero ser un intelectual
filantrópico, non quero prometer futuros que non existirán perante
miles de persoas ilusionadas. Acepto o mundo e tódalas súas
consecuencias; podo ser tirador de carros en Pekín, funcionario de
prisions en Polonia, camareiro nos pubs do Soho Londinense ou presidente
da Xunta en Santiago. Dáme igual, eu só afirmo o único digno de
afirmarse: o mero feito de estar vivo.
Os homes pasan a metade das súas vidas
inventándose problemas que non existen, a metade da outra metade
pásana durmindo, e o que queda da outra metade vaise soportando a
mulleres que non aman. O cosmos está suxeito na convención e no
"porque sí". Cando era neno, e visitaba por primeira vez a
misa dos Domingos, acompañado de miña nai, resultábame cómico ver
reunidos a tantos homes e mulleres xuntos nun estarrecedor susurro que
dicía "por mi culpa, por mi culpa, por mi gran culpa, por eso
ruego al señor,,,". No seu momento, era demasiado pequeno para
entender tal exercicio de masoquismo colectivo, mais... co tempo,
cheguei a darme conta porqué no mundo sempre ten que existir algún
"culpábel", algún "chivo expiatorio" para as nosas
desgrazas individuais e colectivas.
Algunha razón haberá tamén pra que os nosos
poetas se pasen tódolos días verseando sobre aquelo que lles falta, e
se olviden de versear sobre o que non lles falta; particularmente, o
desamor dunha moza é, pra min, tan poético coma un alborecer ou un
prato de polo frito con cervexa. O delirio existencial dun home
torturado pode ter moita potencialidade poética, mais eu, que son un
home que leva, a tódolos lados, a filosofía da gratitude, prefiro
versear sobre as cousas que fan á vida digna de ser vivida. Cando o
poeta torturado pensa en novas palabras para un mesmo sentimento, eu
imaxínome nunha taberna francesa do século 18... cantando, bebendo e
bailando; cando o poeta torturado se pecha na súa habitación, chamando
ás musas da inspiración, eu saio á noite a mergullarme en himnos de
taberna e problemas cotiás; cando o poeta torturado escribe pra-alivia
la súa tristura, eu manduco unha taboa de queixo e comezo a versear á
vida con cratitude. Hai alguén a quen o poeta torturado nunca poderá
soportar, ese alguén é o poeta do optimismo, as razons son sinxelas:
non quere comparti-lo seu sufrimento innecesario e, aínda por riba, ten
tanto talento artístico coma él. O poeta torturado, ás veces, ten
moito de profeta, o poeta da gratitude... que é unha especie en vías
de extinción, non gosta dos profetas. Dicía Henry miller que o futuro
era só dos poetas, os poetas torturados non teñen sentido do humor, e
aparte diso... non albiscan futuro. A non ser que sexan fillos de
Leonard cohen e , no ano 88, canten aquelo de "first, we'll take
Manhattan, then, we'll take Berlin" —no ano 89, cae o muro de
Berlín—; un dos obxectivos da ciencia é poder predeci-los
acontecementos. Polo xeral, os poetas e os homes de ciencia non soen
levarse moi ben, pero o certo é que a intuición poética de Cohen
gañou por goleada á omnipotente razón científica.
Se xuntásemos en tempos de crise social, nunha
táboa redonda, a un poeta torturado, ao poeta optimista a un
científico e a un crego, estou seguro de que o poeta torturado non
deixaría de versear sobre o apocalipse e vender bágoas aos seus
lectores, certos cregos versearían sobre a resurrección dun Deus que
levan esperando hai dousmil anos, e outros tantos científicos...
despistados coa situación, non deixarían de facer prediccions
erróneas; a situación, pois,sería chisco kafkiana: o poeta torturado
chorando cos seus torturados, os cregos visionarios mantendo expectantes
aos seus fieis, e os científicos rompéndose os miolos nas súas casas.
Só un individuo, o poeta do optimismo, fica alleo a todo o caos;
porque, no fondo... este poeta disfruta co caos e non ten ansiedade
ningunha por te-la razón; papel e boli en man... vai verseando por
tódolos recunchos do mundo, e en tódolos recunchos chámanlle tolo ou
inxénuo.
Pasada a crise, o poeta torturado deixa de
vender, os cregos e os fieis quédanse, de novo, sen ve-la resurrección
de xesuscristo, os científicos... erran en case tódalas súas
prediccions. O mundo, segue máis ou menos igual, con lixeiros cambios.
¿E o poeta do optimismo?. Anónimo, coa súa filosofía da gratitude,
segue a versear dun país a outro, dando azos aos homes pra soporta-la
existencia, recordándolles sempre o que teñen e do que se poden sentir
orgullosos... non o que non teñen, e de qué teñen que sentirse
culpábeis. |
BVG
Voltar atrás
