Visualizar colaboración

     Gostaba dos paseos longos polas aforas da vila, eran unha excusa pra recupera-lo seu espazo de liberdade. Sentía sempre un irrefreábel impulso que o levaba a querer seperarse dos demais, unha xenética ansiedade que o levaba a fuxir das aglomeracions humanas. Tiña agora sesenta e cinco anos, e o tempo non moderara esa necesidade de liberdade. No verán, ficaba tres horas sentado nun valo, falando consigo mesmo, rendendo contas co seu pasado, rememorando amizades perdidas, recompoñendo anacos de vida coma un alfareiro, cando guinda ao chan tódalas formas que non casan coas súas ideas... e ten que escoller entre recompoñe-las súas ideas, ou face-lo posíbel por facer que as formas se adapten ás súas ideas; acaso non sexa esta a eterna loita do ser humano : moldea-la conciencia ós tempos que corren, ou esixirlle ós tempos anacos de conciencia. Él, vello teimudo, escolleu sempre a segunda opción. Coma un bon alfareiro, collía a lama caótica do mundo, e dáballe forma... unha vez sí, e outra tamén, ata chegar a ese fugaz instante de inspiración, no cal se intue que... detrás da pel dos homes, existe un sentido.
     No valo, podía albisca-las carballeiras abandoadas pola burguesía chairega, mergulladas no vermello alaranxado do solpor. Eses fugazes momentos de silencio e beleza, eran un intre simbólico : ó igual que o sol acada o cumio da súa beleza no solpor, cando se oculta dos homes, tamén os homes semellábanlle máis soportábeis cando se ocultaban. A uns poucos metros das carballeiras, un crucifixo de pedra, duns catro metros de alto, ficaba na máis absoluta escuridade, discriminado pola luz do sol, condeado ó anonimato, a manterse en pé en terras estériles e abandoadas. O vello, home de profunda relixiosidade, achaba tamén significado nesa imaxe decadente do crucifixo, adoitaba a pensar, na súa intimidade, que hoxe os homes só se acordarían de Xesuscristo pra montar unha tenda de souvenirs na catedral de Santiago. Cando os seus pensamentos se mergullaban en melancólica retranca, escachaba coa risa, unha risa que o liberaba de toda ansiedade ou tristura acumulada. "Souvenirs en Santiago, qué ocurrencias", e eschaba de risa de novo.
     Na chaira, o ar azoutaba intermitentemente, arrastrando ás follas dos carballos ata o límite dos valos. Ó igual que os violins non poden soar sen arco, as árbores non poden falar sen vento chairego. As súas palabras eran máis lenes, máis agradables á orella... cas rapsodias do estadista de austero bigote, palabras saídas de troncos rexos, pero de melodías flexíbeis. Ó contrario do que se pensa hoxe en día, precísase un tronco rexo coma o dun carballo, pra falar con palabras flexíbeis e empáticas. As mellores palabras saen de raíces e troncos fortes, ancoradas no tempo e na experiencia; os megalómanos son homes sen raíces nin tronco, por iso as súas palabras son rexas, herméticas. Seres inertes que só resucitan mortos... sexan éstes estatuas, constitucions ou causas de dubidosa credibilidade. Sí, fai falla un tronco rexo pra soportar certas palabras.
     Calqueira cousa era excusa para que o vello desatase a súa onírica imaxinación, mais era en contacto coa natureza onde se enchía de metáforas acertadas pra falar do comportamentos dos homes, sabiduría ésta... que só pode adequerirse en contacto coas xentes que viviron de formas xa case esquecidas. Cando voltaba cara a casa, facíao con paso cansino e contemplativo. Entristecíalle, sendo él un vello, ve-las rúas asolagadas por xentes da súa xeneración, rúas tristes e deprimidas, que lle recordaban a esas calellas nocturnas da periferia Londinense, pero sin farois. De vez en cando, observaba ós nenos que xogueteaban na praza, e sorprendíase a sí mesmo bosquexando un sorriso instintivo; a risa dos nenos destila vida, e por esa misteriosa razón pola cal ningún home semella enteiramente contento, búscase no recordo da infancia o que a vida non dá na senectude, coma tamén a mozidade busca na vellez, as verdades que a vida todavía non lles ensinou. Todo na vida é búsqueda constante, arela do que nos falta.
     A cen metros da súa casa, o vello evitaba mirar cara o cartel da residencia da terceira idade, acordábase de tódolos santos e demos coñecidos cando pasaba ó seu lado. Nesa residencia, o home dábase conta das distancias que o mundo estaba a crear entre as novas e as vellas xeracions, entendía o porqué dun mundo desnortado e sen referencias, o porqué desa irracional teima pola eterna mozidade, ese medo atávico a realidades inevitábeis coma a vellez... e a morte, esa ausencia das verdades esenciais da vida, no imaxinario sensíbel do mundo. En cada xeriátrico, palpaba en carne e oso o illamento xeracional, a falla de diálogo interxeracional, a crise dun mundo que marxinou á memoria e á experiencia vivida... e agora camiña coxo. Orfo de sentido colectivo.
     Ás veces, antes de chegar á casa, sentábase nun banco a descansar do paseo, e ollaba aos residentes que paseaban entre os xardins. Alí, nese micromundo, estaba tamén o mundo todo, as ilusions quebradas de súa xeración, as verdades que trocaron en mentiras, as mentiras que trocaron en verdades, a historia vivida e contada cotidianamente: O sístole-diástole do mundo. Alí, estaba o sentido, agochado, marxinado. E entón, pensou de novo nese crucifixo de pedra, marxinado pola luz do sol. Ergueuse, suspirou, e marchou cara a casa.