Sentáronse
na mesa que estaba fronte a onde estaba eu, ela cadrou mesmo de fronte a
min e el deume as costas, acomodáronse nas cadeiras e agardaron a que
viñera o camareiro.
El, Xabier, tería uns 27 anos e ela, Luísa,
uns 24, non era a primeira vez que os tiña visto por eses lares, según
tiña entendido, traballaban no Corte Inglés e polo que se vía o mozo
estaba tolo pola rapaza e a rapaza, o non se daba conta da toleada do
mozo ou se facía, como si a cousa non fora con ela. Mentres a rapaza
ollaba para o seu reloxo o rapaz sacou do peto da chaqueta unha carta
que lle enxeñou a ela.
—Ves, non te dixen que a tiña, mira como
aquí pon que a festa e esta noite e non a semana que ven.
—Pero Xabier, xa te dixen que non desconfiaba de ti, pero ao principio
estaba para a semana que ven ¿ou non?.
—Muller si, pero como cadraba cos tornos de traballo de nos os dous,
decidiron a cambiar a festa para hoxe, para darche a sorpresa, e mira
que xa estou contándote de mais, que coma se entearen de que xa o sabes
e que e por miña culpa, non sei si chegarei ao Luns.
—Boas tardiñas que os poño parruliños. Díxolles o camareiro, que
xa os coñecía de facía moito tempo.
—O de sempre díxolle Xabier, ¿E ti que as de querer, Luísa?
preguntoulle Xabier a á moza
—Tamén, o de sempre.
—Así me gusta, que non cambiedes de gustos.
Luísa vólveo a ollar o reloxo e díxolle a o mozo.
—Aínda faltan 25 minutos para que saiga o meu autobús, e para o teu
case unha hora, que has de facer mentres tanto, ¿Se pode saber?
Nese mesmo momento chegou o camareiro
—A limoada e o corto de cervexa... e non paguedes que xa o pagou un
dos vosos xefes, díxome que era un anticipo, ¿Un anticipo?¿ De que?
Dixo o camareiro. Preguntándolle a os rapaces.
—Son cousas dos xefes, déixao así espetou Xabier.
Asentouse un pouco na cadeira, puxo cara pensativa mirou para o corto de
cervexa que tiña na man e con voz de pena, dixo.
—Pois que che vou a decide, nun principio afogareime na pena de non
poder estar contigo na festa, logo resucitarei e me perderei na amargura
de non haber podido convencerche de que viñeras, non xa comigo, senón
a á festa, ¡Ah! e despois, si acaso tivera forzas...
—Home Xabier xa te contei de que teño un plan con o meu irmán, teño
que axuda-lo para a proba de galego.
—Entonces porque non o chamas e lle dis que non podes ir que tes a una
festa ao teu nome. Non creo que sexa tan egoísta teu irmán.
—Quedeime sen batería no meu móbil.
—¿E cal e o problema? Préstoche o meu.
E metendo a man no peto interno da chaqueta sacou un teléfono e o puxo
na man dela.
—A facía boa se chamara con teu móbil, decataríase que estou
contigo, e non e que non lle amole que este contigo, senón, ¿Que
pensarían de deixalo a el por estar na festa contigo? Xa te dixen que
ten unha proba o Luns no Instituto de Sada, e según me conta, a mestra
e de armas tomar. Que por certo chamase coma a min.
—Entonces créolle, non hai Luísa boa.
—Ou calas o zóupoche.
—Ves, non cho digo, a bo fe que e certo.
O mozo pasou a man pola barballa e díxolle a Luísa.
—E si acorrera un milagre antes de 25 minutos ¿Virías a á festa?
—Home, home si os milagres existisen, porque non, ¿E que clase de
"milagre"? díxolle ela.
—Pos non cho sei, a ver... a ver... pos mira que agora na televisión
saquen a noticia de que se suspende a materia de galego na enseñanza na
ESO, ou que teñas a certeza de que o Papa Noelo lle trouxera unha boa
nota nesa materia a o trasno do teu irmán, ou...
—Déixache de parvadas Xabier e atende das miñas cousas que vou a o
baño un anaco, ¡da acordo! "Santo Milagreiro".
A rapaza tomou un sorbo da limoada, levantouse e se dirixiu a os
servicios, nese mesmo instante, Xabier levantouse dun salto, dirixiuse a
min e me dixo "Pode atender destas cousas un anaquiño, veño
axiña". Inda non puiden dicirlle nin que si ou que non, cando de
outro salto xa estaba na porta da cafetería, dirixiuse como una frecha
hasta a fiestra onde expedían os billetes, falou ca vendedora, mirou
para onde estaba eu, e de súpeto e de catro ou cinco zancadas estaba de
novo na porta do local, deume as gracias, tomou a carteira da rapaza
furgou nela e deixouna no mesmo sitio ca onde estaba.
A verdade, non sabia o que estaba pasando, mirei para fora a través do
cristal da cafetería, tratando de mergullar na miña materia gris,
buscando unha razón para o que estaba vendo, mentres tanto as xanelas
de venda de billetes, estaban pechando ao mesmo que algunhas das tendas
Nese mesmo instante a rapaza volveu dos servicios, mirou o reloxo e
dixo.
—Xa me teño que ir, perdoa por no poder ire a festa, pero ti xa me
coñeces, non son de quen de cambiar os plans que teño xa fixados de
man e mais así dun día para outro.
Déronse un bico na meixela e con un...
—"Hasta o Luns" por parte de ela e un "hasta
logo", ca boca pequena, por parte de el, despedíronse.
Sentouse o rapaz no sitio onde estaba a rapaza, de cara a porta de
saída da estación de autobuses, mirou o reloxo, colleu o diario e
mirouno, pasou as paxinas, sen mirar para elas, estaba mais pendente da
porta de saída por onde se había ido Luísa.
Luísa perdeuse entre a maraña de xente que ía para os autobuses que
estaban para saír a seus destinos, ela ía para Sada e Xabier vivía en
Arteixo, pero coma a festa era en Betanzos para ai se dirixiría dentro
de 35 minutos, contando co milagre se presentara e que o acompañara
Luísa.
Mirou para min, guichoume un ollo, denotei en seus beizos un pequeno
sorriso, voteime para onde miraba e vin a Luísa que se dirixía onde
estaba Xabier, levando na man un papeliño que asemellaba un billete de
autobús.
Foi cando me decatei do "milagre" ao que Xabier referíase,
tratade vos de cavilade o que pasou, tanto antes como despois da ca a
Luísa atopara un billete de autobús que ela non había comprado.
|
BVG
Voltar atrás
