BVG     Voltar atrás

E unha enfermidade cronica q machaca os meus osos laintes. Rompe coa sua negrura, con fonda negrura a parte limpa dos meus pensamentos. O meu escualido esqueleto apenas pode voltar a chorar como antes o facia; ti xa non me deixas! Ese amor negro faleceu agora as miñas bagoas son vermellas e todo se manten inconmovible.Ogalla todo pase, os xordos pensamentos morran igual que morre o dia. Pero ti estaras ahi para q miña existencia se faga cada dia mas angustiosa con ese poder do q quero fuxir. Lentamente chega esta morte os teu ollos fican perdidos sen saber se un queroche salvariame pero o meu corpo corre hacia este final q non me deixa escapar: A MORTE.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega