Un paseo polo parque da cidade pode ser motivo
suficiente para entrar nunha reflexión sobre o que resulta moralmente
malo e eticamente bo, ou viceversa.
Como tódalas tardes do ano, eu agardaba nun
banco do parque da avenida a que o sol se rematara de poñer por diante
dos meus ollos. Alí, pretiño de min, nun asento de pedra, un home duns
corenta anos, non perdía de vista a dous nenos pequenos: un pequecho
louro, de ollos verdes e sorriso encantador e, outro, negriño como o
café, co pelo crecho e uns olliños abertos e ledos. O neno loiro,
seguido do outro, achegouse ao señor e díxolle: "Mira papá,
chámase Marco e é o meu novo amigo". E o home, coma quen moi
listo el, contéstalle, todo cheo de razón: "Veña Bieito, non
dighas pallasadas, ti non ves que este rapas é neghro e aínda che ha
de peghar unha enfermedá africana desas. ¡Mira que non andes con el
eh!".
Eu, aínda sentada nun banco do parque da
avenida, quedei, como se di vulgarmente, aberta de peito. Non podía
crer o que estaba escoitando. Nese momento déronme ganas de berrarlle:
"Pero ti, pailán ignorante, ¿quen cres que es por ser branco?".
Pero agora, pensando as cousas, cheguei a conclusión de que sería
inútil esgotar ricas palabras tentando dialogar con tal troglodita.
Aínda así, non podo evitar que apareza esa reflexión que citei ao
principio e que me rebule non maxín dende hai uns días: ¿como imos
pretender unha igualdade social, política e económica se ninguén se
digna a predicar co exemplo?
Quizais o problema radique en que todos temos
plena sabedoría teórica do que está ben ou mal, do mellor ou peor
para vivir; pero ninguén se interesou por aprender a dura práctica dos
feitos.
Hoxe por hoxe, pregúntome: ¿en qué mundo
estou a vivir eu?, ¿en que mundo van vivir os meus fillos?, ¿en qué
mundo vai vivir o mundo?
A resposta: nun lugar onde a xente de cor cruza
praias para ter unha vida mellor e ser como os brancos, e onde a xente
branca, que é a que mellor vive, vai á plaia para pórse doutra cor.
En fin, como dixo un bo amigo grego: "Eu
só sei que non sei nada".
A Silvia García, a miña mestra de
técnicas escritas e de galego, por correxirme sempre e cando o
precisaba.
A Pilar Maceiras, a miña mestra de ética, por ser ela quen me ensinou
que só sei que non sei nada.
|
BVG
Voltar atrás
