| "O pensamento
debe servir para defender os puntos de vista propios, e tamén
para coñecer, quizais achegarse, aos do outro" (1). |
Disque Hespaña xa non é Hespaña. Será
Hespañas ou Hespañita, "la moderna". Pra algúns seica
morreu cando o aprendiz de ditador afogou na súa própria bosta, no
excremento da infamia e a mentira. Nengún individuo san ?mentalmente?
pode xogar co sufrimento de centos de familias arrasadas por un atentado
brutal, sanguinario e irracional perpetrado na estación madrileña de
Atocha.
Daquela, na agonía da antesala da derrota,
vaticinaron catastrofes e maldiciron aos "anti-españois", ou
sexa, aqueles que, confiando na rexeneración democrática, consideramos
"digno e de xustixa" botar a aquel orador de tasca con ansias
de "Gran ditador". Agora, seica se rompe Hespaña. Ben
mirado, non lles falla razón. Esta tímida, porén esperanzadora, nova
xeira política pode ser o necesario e serodio ponto e final do
nacionalismo esencialista enarborado polos seitores rancios e carcas
desta Hespaña de contrastes.
Ogallá caerá xa a gran mentira perpetúa da
"España eterna" e a brutal trapallada-parafernalia de mentes
obtusas de "una grande y libre", amais da inquisitoria,
ridícula e descerebrada "unidad de destino en lo universal".
Ogallá, se "invertebrara" esta España de Cid, Pidal, don
Carlos, Costa, Sanjurjo Mola e Ortega y Gasset; de godos e requetés; e
se vertebrara a Hespaña do mestre Castelao, de Pi i Margall, cun
centro-direita democrático con figuras como Azaña ou Adolfo Suárez;
porén claro, ogallá.
Polo de agora, no Reino da Hespaña, seguése a
correr un tupido velo sobor de todo o "periférico", agás do
que se poda empregar na nosa contra, polo tanto, timos o direito de
gardar silencio (co que colaboran de bo grado os xornalistas zugatintas
das cadeas servís e subalternadas deste Reino). Vívese ben, tivemos
unha raíña e cueiros rosas, as tropas de Afganistan son hippies con
flores nas culatas (nos canóns inda non vin nengunha) e Bush é o
fraternal amigo que co tempo inda acabará aparecendo nos mass meia como
redentor, e, en certo modo, el si que é o verdadeiro "rex
iudicorum", orasme de prometido do Fraga made in Tel Aviv con nome
de deterxente, o Herodes do Imperio Estadunidense.
Os oito millóns de hespañois que malviven
baixo o umbral da probeza non son anticonstitucionais. A inigualdade da
muller tampouco o é; e o maltrato co que agasallamos aos inmigrantes é
un invento da esquerda que sempre fomos dados a ensoñacións
imperialistas. Do contrario, resultaría inesplicábel a aberrante
proposta do BNG de ANEXIONAR o Bierzo e arredores, un perigoso Anschluss
que de non ser polo NON PASARÁN de Acebes e Zaplana ben podería
derivar nunha operación Barbarroja, inda que desta volta a encabezaran
"rojos, masones y palestinos".
O único inconstituciOnal é procurar un moi
necesario marco de convivencia no que se amalgamen todas as
sensibilidades políticas da sociedade do estado hespañol. Isto é
contrario a Carta Magna posfranquista do 78 porque significaría acabar
coa baza desta nosa direita esquizofrénica, afectada do mal da
hipocrisía, da inmoralidade e do sectarismo; pór ponto e final a baza
do medo. Un argumento que lles vale pra enfrontar a cidadanía
infrutuosamente nunha maraña de odios e pra arañar réditos eleitorais
que lles permitan parasitar des o poder e << ascender de porcos
a marraos>>, e mais que a parenta das beizóns a <<Cruzada>>
inche o fol. Eles non rompen Hespaña, eles só boicotean o cava
catalán mentres humedecen o seu fuciño no sangue das feridas reabertas
polo doutor Asnar. Eles non son terroristas, eles xogan coa dor das
vítimas do terrorismo politizándoa. Eles non atentan reiteradamente
escontra da Constitución, eles só apoian pronunciamentos coma o
do impresentábel, rancio e antediluviano Mena. Eles son militaristas e
agariman ao exército con chatarra volante coma o Yak-42.
Consecuentemente, fan guerras a prol da democracia, como a do Iraque,
pra que querían Aznar, Fraga, Rajoy & CIA petrolio cos xacementos
da costa galega? Uranio en palomares e chapapote en Muxía e Malpica,
nótase que cos do bunker << España va bien>>.
Total os que democraticamente opinamos o contrario vimos sendo a metade
da poboación, solución << les mandamos un cañonazo y listo>>.
Tamén hai unha Galiza de dúas velocidades. A
Galiza servil e vitimista que por meio do caciquismo fogocitou o país,
e, a Galiza posibilista, con moi boa vontade porén chea de divisións e
decisións erradas. Os 20 anos de atraso a respeito de Euzkadi e
Catalunya non son recuperábeis en catro anos. Tampouco o é a
cidadanía. Galiza segue a contar con milleiros de individuos que
descoñecen o significado pleno de democracia, e o que é pior, algúns
son alcaldes. Unha democracia imposta é unha ditadura de tecnócratas,
moitos cidadáns seguen sen valorar a democracia. No entanto, con Nunca
Máis iniciouse un percorrido nidio cara a liberación nacional que
permita un modelo de Estado onde prime a convivencia e a igualdade e non
a imposición e o asoballamento dunha parte do todo.
Un tempo novo pra un país novo. Mais un tempo
que haberá que exprimir ao máximo pra que a cidadanía se identifique
co quefacer político dos seus representantes. Pra iso, haberá que
evitar que unhas siglas bombardeen e mermen o traballo das outras, como
ocorreu en Vigo co señor, dicir señor é moito, Ventura Pérez
Mariño, digno discípulo do enfermizo e vingativo Paquirri Vázquez,
alcalde de La Coruña e noutrora galeguista ?até que a Cruña perdeu
a carreira pola capitalidade galega?. Esa é outra, o novo tempo
require des xa unha vara de medir igual pra todos os compoñentes da
nación galega, sexan do PP ou da FPG, e non cómpren divisións
superfluas coma a que si fai o Vázquez ao deixar sen alcalde aos d´A
Cruña, mais ollo, non vaia ser que un día teña que partir ao exilio
coma o señor Fraga. Porque cando os anos pasan e a hestoria se olla co
maxín frío da distancia e a falla de rencor persoaxes
antidemocráticas serán postas no seu lugar. Emporiso, a unha boa parte
dos historiadores casteláns lles caen tan mal os extranxeiros que
trataron con obxeitividade a Guerra Civil.
A falla de cultura democrática nesta nosa
Galiza en particular, e na política estatal en xeral, débelle moito a
que a nosa monarquía parlamentaria fose un tránsito cara a democracia
medido e imposto polos EUA. Un modelo de cámbeo pacífico que garantise
un réxime "moderado", ou sexa, un ente político fácil de
dominar nun tempo no que inda existía a confrontación dos bloques e no
que non interesaba unha repúplica alineada con Moscova. Carrillo era
pernicioso pra estes conspiradores de palacio e o PSOE foi castrado e
domado pola socialdemocracia xermana que se encargou axiña de facer
fluír marcos que abrandasen as teses marxistas, nun neorevisionismo que
seguía a liña escomezada por Bernstein tempo atrás, cando se vira
contradecido por Rosa Luxemburgo e os espartaquistas. Daquela, o PCE foi
sentenciado axiña. Un partido republicano e de esquerdas non ía ser
máis que unha formación minoritaria, sen ecos no mundo das finanzas
nen representación nos meios de comunicación. E isto derivou en que o
ecoloxismo non teña o peso político que si ten en Alemaña ou outros
estados europeos, Esquerda Unida seguía a conter os pantasmas da II
República, eran os malos, os perdedores, as hordas ateas, segundo
corenta anos de ideoloxía de panfleto e racionalidade de xardín da
infancia.
O aznarismo supuxo a consolidación dun insán
bipartidismo no conxunto do Estado, agá nas nacións da periferia que
apoiaron e concebiron formacións en clave de país, algunhas
históricas como ERC ou o PNV; cecais, Galiza fose a nacionalidade
histórica onde o nacionalismo ficou en pior sorte, algo puido tir que
ver a automarxinación do proceso estatutario e a política do
"non", amais de non recoñecer as derrotas culpabilizando ao
eleitorado. De eí agora que Francisco Rodriguez se meta na cuncha e
Nogueira queira dar un xiro globalizador ao nacionalismo galego,
europeizar Galiza dunha vegada por sempre e denunciar o neocolonialismo
erradicando o noso subdesenvolvemento. No BNG requírese xa un proceso
globalizador das distintas faccións que permitan un camiño cara un
partido de maiorías, democrático e da esquerda nacionalista, nada de
ancorarse en centro direita pra atraer a un eleitorado pantasma. Mais a
tarefa é difícil. Aos de eiquí cómprelles que veñan os de fóra
dicirlles que a súa cultura si importa e non a hai que menoscabar. Ten
que vir o Bustamante cantar en galego pra que algúns digan "que
riquiño el Bustamante", e outros dámoslles grazas por preservar e
potenciar o seu castrapo chachi guay; manda carallo, como está o patio.
Que é o que fan os Diplomáticos de Montealto, Lamatumbá, Antón
Reixa, Os Rastreiros de Chantada, os Heredeiros da Crus, Fuxan os
Ventos, Mercedes Peón...
Galiza segue, no entanto, sen un centro direita
próprio. Isto supuxo o monopolio do PP no noso país, ou o que é o
mesmo, se existise unha organización política forte de centro-direita
des os oitenta en Galiza fai tempo que Fraga sería senador e Feixoo
candidato á Xunta polo PP (noraboa, que sexa por moitos membro da
oposición). Mais, pra que tanto lamentarse, a quen lle interesa isto?
Mentres boten ao Madrid e ao Barça pola tele, mentres haxa Gran Hermano
e mentres os documentales non os vexa "nin Dios", mentres que
a política sexa boa só pra quen viva dela, mentres os moros non nos
quiten o traballo, mentre Europa sexa unha comida de familias ricas
insolidarias, mentres a clase operaria fique desconcienciada, mentres o
Parlamento sexa un entroido e o Senado un florero... Hespaña non
existirá e España irá ben.
(1) Suso de Toro: Españois todos, Xerais, S. João de Ver- Feira (2004);
páx. 36.
|
BVG
Voltar atrás
