Unha ducia de pementos de
Padrón:
Quen dixo nazón?
|
Moitos, mais
os homes de Nós empregaron nazón adoito; tanto é eisí, que
Risco reflexouno no tíduo da súa Teoría do nazonalismo galego
obra de grande repercusión no seu momento. O galego xa non abandoaría
máis ao ensaio que había coroar logo Castelao coa súa inxente Sempre
en Galiza.
Nazón,
nación, naçóm, como cadaquén prefira, son tres nomes vetustos
emparentados co verbo nascor, de eí o nascer de moitos escritores
galegos e o actual portugués. No Estado español o Plano Ibarretxe e o
actual Estatut voltarono "pór de moda". Se natio, -onis
designaba "onde se nace" a verba mudou ben ao longo dos
tempos e, xa non falemos do seu consolidamento e redifinición
decimonónicos, da mao dos nacionalistas románticos.
Nazón.
Pronunciar iso en Madrid é loubábel, en Catalunya e un agravio prós
nacionalistas casteláns, ben baixo siglas de direita ou pseudo-esquerda
refundada no indolente e insulso "centro". Xa un se vai
acostumando ao menoscabo do conceito nación con "las ocho
fórmulas substitutivas del Presi" (márquese ben o subs-) como se
for Wilson na Paz de París ou Negrín coas súas serodias formulacións
de paz. Eufemismos.
Nazón.
Nun principio, nación e nacionalidade entendéronse como conceitos
aplicábeis a unha coleitividade ou grupo social composto por individuos
qu-amosan unha identidade diferenciada do resto do mundo, sendo esta un
xugo imposto polas camadas predecesoras. Logo, segundo os defensores
desta tese, a identidade nacional é allea á vontade do individuo, polo
tanto, non reflite os verdadeiros anceios dos integrantes do coleitivo.
Iste foi, sen dúbida, o esgrimido pra manter a cohesión social no
invento borbónico de Nueva Planta, verdadeiro xermolo de iso que
chamamos hoxe Hespaña. E o mesmo modelo esencialista qu-o de Fichte ou
Herder, claves que conducirían a unificación alemana de 1871, unha
vegada defenestrado o sobriño de Napoleón en Sedán.
Nazón
á catalana? Imposíbel pró, chamémoslle, nacionalismo de Nueva
Planta, a pesares do seu natural rancio. Porén iste modelo bateu
coas conceicións políticas derivadas do contrato social, daquela,
xurdiu a necesidade de harmonizar nación e democracia (loxicamente os
da Falange están eximidos disto e enchen a boca con "unidad de
destino", eufemismo de ditadura prós non "adestinados").
Eu só vou citar a Ernest Renan: «A existencia dunha nación é un
plebiscito de todos os días».
Nazón á vasca? A adopción dunha própria identidade nacional non vén
dada ás coleitividades senón que se trata dun suposto suceptíbel ao
debate e ao consenso, des escanos igoais. Asemade, é tan importante
iste debate como os restantes que tocan a legalidade que rexe a correita
disposición social. Logo, ¿qué medo albergan certos seitores? Cecais
o medo ao seu próprio autoritarismo e incapacidade de diálogo; «El
señor es mi pastor nada me falta, en verdes praderas me hace recostar y
mi copa rebosa». Seitores de seitores. En fronte «Luz de luz».
Nazón
á cazola? A nova teoría vía como calquer coleitivo, dentro dun grupo
máis amplo, posúe o direito a reivindicar a súa própria marca
diferencial. Pola contra, nengunha nación ten direito a violar a
soberanía doutra nación e sometela: ¿ Fica hogano alguén que inda
considere a ocupación do Iraque e o seu pobo como "legal" e
"xusta"? Con eufemismos é terrorismo de Estado. Porén
nengún dos responsábeis foi dar a GUANTÁNAMO, símbolo da brutalidade
e a barbarie do capital desbocado. O "mundo civilizado", ise
que non é verde senón negro, sempre se considerou capacitado
pr-intervir en todos os confíns do mundo, destruíndo eisí as culturas
autóctonas i-o seu patrimonio. Museo de Bagdade, Technoticlan...
xenocidios culturais encubertos con eufemismos.
Nazón
ou "nacionalidad histórica"? Eufemismos. Como asinalei noutra
ocasión (1), «a carauta agocha a hipocrisía sempiterna; emporiso
agora tanto "liftin" e ciruxía estética. Canto a lingua,
enferma do mal farisaico, os grandes de Hespaña, descubriron que é o
eufemismo a carauta da linguaxe social, a atenuación ou lítote
necesario pra embaucar con embustes ao cidadán».
Nazón
pour le merite? O absulutismo ilustrado neoliberal preñado de Mill
i-utilitarismo resístese a recoñecer o direito á autodeterminación
dos pobos. Non deben existir colonias nen nacionalidades históricas
sulagadas per seculum seculorum de opresión e transmutación da
realidade diferencial dise marco xeográfico (2).
Nazón.
Nacionalismo centralista versus nacionalismo federalista. Caseque é
lóxica a reacia e conservadora reaución de Estados consolidados
perante iste novo nacionalismo. A tese de Renan viola á indispensábel
unidade do bloque patria- nación esgrimida non só polos fascistas.
Iste é o nacionalismo que non se denuncia. O que só admite o próprio
fronte ao alleo, o que atenta e mata á convivencia e ao desenvolvemento
dunha comunidade internacional plurilingüe, multicultural, solidaria e
paritaria. Republicana, nada de primum inter pares ou ladaíñas
tardofranquistas.
GALIZA.
Nacionalistas somos pró Estado español, nós, os seguidores da tese de
Renan. Iles disque son patriotas, verba cun marcado tufo a
autoritarismo. A forza do bipartidismo de Madrid castrará calqueira
intento inda que conte co visto bo do Parlament. Eiquí xa non está
Atila, porén está "Atila en Madrid", un «pez espada
narigudo y mal barbado» e o gato con sapatos que, dunha
maneira ou doutra, hannos traer un novo ESTATUTO DA ALDRAXE que trocará
"nacionalidad histórica" polo irrisorio, cursi e repipi
"identidad nacional" ou caralladas polo estilo.
En
conclusión, GALIZA necesita politizarse e esquencer a actual pasividade
política pois, a política é unha obriga e un deber, e somos nós
os que timos que facer un país novo. O nacionalismo galego debe unirse
na diversidade e tender pontes de diálogo, concordia e serenidade;
apresentar proxeitos ilusionantes que leven a involucración activa e
efectiva dun pobo, infelizmente, cavernario, atrasado e sen conciencia
de seu. Amais, somos nós, as camadas máis novas, os que timos
que ilusionarnos máis e loitar por unhas novas relaicións entre
Galiza-Castela, por un novo marco xurídico que permita ser galego en
pé de igoaldade, sentirse respeitado e axudar a facer do Estado
español un exemplo de tolerancia, progreso e solidaridade. Iste, mal
que ben, será o noso Estatuto, i-o da nazón da Galiza. Abonda.
(1) |
Cfr.
"Introido iñantes do Entroido", Revista Escolar I.B.
Lucus Augusti, nº 19, maio 2005. |
(2) |
Cfr.
Xosé Manuel Beiras: O atraso económico de Galicia,
Galaxia-colección Alén Nós, Vigo (1981). |
|