Un tiro na sen ensombrece a mirada. A mancha do
sangue, como a tinta do derradeiro testamento, deixa o legado do
baleiro. Frío, silencio e paz. Ollos cegados pola morte xa non
voltarán ve-las inxustizas; así o pobre infeliz consegue anestesiar
para sempre a súa dor, dando punto final á condena. Irá nun
sarcófago para o hotel das almas sen corpo, donde non existe a
diferencia entre pobres e ricos, nin xefes i empregados, nin tampouco
importará o motivo. Será protagonista durante un día nun oco dalgún
xornal, na sección de sucesos, dirán que un suicida...
En realidade foi asasinado, pero non terán
xuízo os seus verdugos. É máis, serían moitos os culpables. Quizabes
ata o mesmo presunto xuíz. Tras cada morte hai unha razón, un medo
enorme, un soño frustrado, unha ilusión rexeitada... O gatillo foi
empuxado pola envexa, a avaricia, o rencor, os insultos, os paus e toda
esa merda que masticamos a diario, a calquera hora do día. Dirán que
era un enfermo mental. Seremos poucos os que sepamo-la verdade. Foi
executado pola humanidade, polos medios de comunicación, o goberno, a
familia, a noiva, os superiores do traballo, as administracións...
Deberiámonos sentir todos un pouco culpables. D.E.P. |