Visualizar colaboración

     Chegados a este punto, teremos que tomar unha resolución sobre a fantasía sentimental dun adolescente perdido entre as néboas dunha foto nun periódico.
     Namorouse dunha foto. Podes crelo? asi foi como o pequeno Isis medrou no namoramento. Páxina 3 dun tabloide inglés. Ano 1988. Lugar: lytham st.annes.
     Temporada de verán, curso de inglés no extranxeiro.
     Isis, Deus perdoe a quen lle puxo ese nome, veuna por primeira vez o 16 de xullo, día do Carme, para máis señas. Sinteu ese burato no estómago que tentan explicar os adolescentes. Ai! Ai! debeu ser un golpe brutal, porque 15 anos despois segue a levar esa foto no peto.
     Tamén ten outras fotos dela, gardadas nun caixón perfectamente cuidado e aromatizado no seu dormitorio. Ela é Val Smith. Ese nome sei que non vos soa, pero soabos o de Isis? Non, así que éche o mesmo. Non os coñecedes.
     Isis, agora traballa nun estudio de decoración, e, a pesar diso, non é gay. Non me veñades agora a decir que os interioristas son todos gays, porque iso é igual que decir que tódalas tías fermosas son tontas, o cal, é, como ben sabedes, mentira. Ben, ti segues a crer que é verdade, ero ere-lo único, tío, así que non te vamos a ter en conta.
     Aforrados os cartos necesarios, Isis viaxou a Melbourne, lugar de nacemento da súa namorada, para intentar localizala. Sabía que fora unha estrela pequeniña nunha serie da BBC, que logo casara con un actor vido a menos, e despois de un divorcio traumático, voltara a súa Australia natal, para axudar no negocio familiar, unha pequena post office, en Melbourne. Qué coñazo esto de escribir Melbourne, podería ser de Láncara, pode.
     Este adolescente de 29 anos camiñaba fresco como unha rosa, envolto nas súas mellores galas, casuais galas, xa sabes, unha camisa Polo, u ns dockers, un tipo moi tradicional, o cal non casa moito con que é interiorista, pero tampouco é gay, e tampouco lle gusta o chill out, segue, ai, isto doéme escribilo, a escoitar a Perales.
     Como dicía, camiñaba este pequeno heroe do amor interplanetario en pos da súa Dulcinea por Round Street, lugar no que atoparía a Post Office. Sorriso na cara, cheiro a colonia de marca, pero clásica, nada de o outro mundo, unha farenheit, é así como se escribe, non? Cling
     Cling, que bonito soaba aquela campaniña encima da porta, que bonito o sonido do amor para Isis. Á vez, pingoulle unha gota de suor do sobaco esquerdo. E alí estaba, Val Smith, con 36 anos, uns kilos máis gorda, un pouco máis arrugada (eu diría que moito máis), sorrindo agradablemente.
     A conversación foi en inglés, así que paso de traducila.
     Qué pasou despois? Ben, pasou o que tiña que pasar, non, que se casaron, foron felices e comeron perdices. Que querías que pasase, que se volvese sen conseguir nada? non, Isis, puido co amor interplanetario. Foise ás antípodas a botar un polvo. Foi casar ás antípodas. Vivan as antípodas!
     Que facer agora co adolescente transtornado por unha foto nunha revista, namorado dunha popstar? Non contarlle o que lle pasou a Isis, sería moi perdixudicial para a súa saúde, casi sería mellor que fumase.
     Dito isto, ale hoop, vou dar un paseo. Vai moito frío, pero, que lle vou facer, vin buscar a Finlandia á rapaza agosto do 98 do penthouse edición europa. Por certo, cociña de maravilla.