Cor Vermella

n2roibuligancorvermella.html
— ¿Onde vai Uxía?
Atardecía xa, choroso na mirada oblicua que enfocaba no crepúsculo sanguento e cegador.
O sol morría... morrer, era a primeira vez que esa palabra lle ficaba algo máis que como un xeito de falar ¿que máis podo facer? respondía así de fría á pregunta nos febles andares da mente, estremeceuse coma un vimbio coma nunca lembrara na súa vida pero de contado, sosegado, pouco a pouco, a presencia dese camiño anestesiouno de amarga paz
— ¿Onde vai Uxía?
— ¿Que lle fixeches a miña filla cabrón? Foise da casa, sen avisar, sen notas, sen máis ¿por qué?
A moderna ponte que unía o barrio antigo e moderno, a ponte branca ¿sería unha ponte de citas suicidas? unha atrevida construcción que se deseñara para salvar a enorme fenda aberta polo curso da vida e do río, viña sendo o mesmo. A estructura metálica de cor branco chea de traveseiros e cables en tódolos sentidos enseñorábase como una privilexiada atalaia, un sitio de visita obrigada para turistas o outras aves de paso. André que non tivera tempo nin ganas de acercarse por alí no que levaba de errático vagabundo agora contemplaba a vista disfrutando como nunca fixera dunha paisaxe, igual que disfruta un enfermo terminal do sorriso dun neno, da humidade da chuvia, da caricia do vento
— ¿Aínda non o fixestes? Con outros non ten eses remilgos...
— ¿Qué dis fillo de puta? Mátote agora mesmo se non falas
— Aaaagh... solta, sábeo todo dios, Alberte fodeuna por todos lados, pregúntalle a quen queiras, no prado de Ramos
Alí enfeitizado ante o tempo que se debruzaba ós seus pes, percorría con parsimoniosa ollada o discorrer daquel caudal de auga verde e pesada salpicada polas derradeiras caricias do solpor.
O mar non se podía ver, podíase imaxinar detrás do pechado meandro que dobraba no horizonte, de neno tamén soñaba que había un mar tras os campos de avea e millo, gustáballe pensar que tras aquelas liñas caería o mar.
Os vaporciños ululantes que se esvaecían ao lonxe e os saúdos dalgunha gaivota preguiceira que descansaba no saínte de calquera pilote, axudaba a ulir o recendo cercano do aire mariño que estrañamente non respirara nos días e semanas perdidos en pechados e escuros barrios.
Dedicouse, prometeuse, dez minutos máis, un cuarto, trinta minutos... unha hora, de acordo, non cría que fose medo, tan só quería paladear ese doce anaco que parecía enviado pola providencia para facerlle desistir da súa vontade.
— Uxía, felicidades, quince anos
— Gracias André, é un sombreiro precioso, as cintas son de cor vermella, miña favorita
— Moi vermellas, este serán podemos dar unha volta, ao campo de Ramos ¿fuches algunha vez? ¿non? hoxe irás, os días xa van cortos
Cincuenta minutos, que rápido pasa o tempo cando se está ben, como bulían as agullas como cando estaban xuntos, cincuenta e cinco minutos, e se fitaban mutuamente detrás dun innecesario fume de verbas. Amábanse, contra todo e contra todos, só importaban eles
¿Por que non se podía vivir sempre así? Quería volver ao punto de partida, como se nada pasase... cincuenta e sete, André subiuse a barandiña de protección e baixou a modiño ó seu exterior mentres se aganchaba con forza terrible ós balaústres metálicos, non había nada máis entre el e o vacío, cincuenta e nove minutos, parecía que ninguén o podía ver nesa postura improbable, chorou con rabia e berrou algo contra o ceo mentres ía afrouxando as mans, non había volta atrás e volveu a berrar novamente, esta vez chamouse a si mesmo porque ninguén chamaba por el.
Algún gazmear asustado e flamexar as ás con violencia, máis nada.
Unha hora cumprida.
Andreeeeeé!!! —reflectiu un tardío e inesperado eco
¿Que? ¿Que era eso? —Antón volveu a apertar as mans con forza— estaba tolo ou xordo porque acababa de oír un nome distinto, unha voz distinta naquel intre definitivo. Pegouse a barandiña como un imán
Andreeeeeé!!!
Por Deus quen me chama, que me coñece aquí —o vento petáballe con forza na cara como se avanzase na proa das nubes, tremíalle o corpo de arriba a baixo, sentía un frío doente pero nas mans comezaba abrollar o suor
André non te movas, cólleme a man.
A voz soáballe moi preto agora, ás costas, e non lle custou moito recoñecela... era a voz de caramelo doce de Uxía, da súa Uxía.

— ¿Así que vives aquí?
Ninguén sabía nada de ti, nin os teus pais, pensaban que eu estaba ao tanto e ¡vivías aquí!
— Pasaron catro anos, fixéronse tan longos como os quince anos que tiña... ¿tan mal che foi a ti tamén? Non te avergoñes, xa non ten importancia
— Mala sorte, todo foi mal dende aquela
— Si, todo foi mal
— ¿Cómo te apañaches? Non levabas nada ¿qué fixeches para sobrevivir?
— ¿De verdade queres sabelo? Non, non queres sabelo... eu tampouco quero lembralo, agora estou mellor, teño un traballo, todo é máis doado, non quero saber nada do pasado... ¡e apareces ti e queres matarte diante de min! algunha vez soñei con pesadelos parecidos
— E mellor que me vaia, gracias por... todo
— Quédate aquí, deixemos de fuxir, só un pouco máis, vou preparar algo de té
Un paréntese naquela atmosfera tan abrasiva e ferinte, ela desapareceu na cociña deixando a porta entreaberta, tiña medo, un medo novo e distinto e pensou en correr escaleiras abaixo pero alí quedou, pousando os ollos nos cachos daquel cuarto, no seu orde xeométrico e limpo, ausente e sen adornos, oíndo o rumor lonxano e mecánico da radio e o ruído das tazas e culleres cos chasquidos tan cotiáns, tan quedos, como se sempre vivise alí .
— Retira eses libros
— ¿Qué les?
— Son de medicina e farmacia, traballo nunha botica, menciñas e fórmulas maxistrais, gústame saber cousas
Pensou en que pouco a coñecía, era difícil falar despois de todo o que pasara. As respiracións segaban no alento.
O reloxo de parede soaba cada vez máis alto e enxordecedor.
¿Por que me violaches?
—
— ¿Sorpréndeste? ¿Puideches esquecelo tan fácil?
— ¿Que dis?
— O día antes de irme, o día do meu aniversario, aquela tarde no campo de Ramos
— ¿Ese día? Fixemos o amor, só iso, éramos mozos
— Éramos mozos, iso o fixo aínda máis horrible, meu mozo, meu amor ¿cómo puideches?
— Ti querías igual que eu, pensei que che gustaba así.
— ¿Que me gustaba así? ¡Que me gustaba así! ¿non me oías cando che dixen que non quería así? cando che pedín que me soltases os brazos maniatados coa túa pouta, cando me rasgache a blusa e me arrincaches as bragas, cando me tapabas a boca, cando berraba, xemía e braceaba e pedía axuda e me mordías os beizos en sangue ¿non me oías ao final cando xa choraba só, en baixo, morta, humillada e seguías alleo, bravo, tolo, rompéndome entre as miñas pernas? ¿puideches esquecelo? O vermello das cintas do meu sombreiro que caían sobre os meus ollos que intentaban xirar e esquivarte...
— Non
— ¿Non? ¿era a túa puta? ¿era iso?
— Volvinme tolo, quentáronme a cabeza, pensei que me negabas o que lles dabas a outros
— Quince anos, o meu aniversario, a miña primeira vez
— Perdóame, perdóame Uxía, dende ese día a vida foi un inferno, estrañábate tanto, mentín os demais e metinme a min mesmo
Uxía colleu a bandexa e lanzouna contra a parede rebentando en cristais e liquido quente a orde limpa e xeométrica contida tanto tempo.
— ¿Sufriches?¿ Cómo podías soportar a miña dor? ¿en que clase de animal te convertiches aquela tarde?
— ¿Por qué non me deixaches morrer na ponte?
André e as súas bágoas anoáronse axeonllado como unha enredadeira seca sobre a pedra fita que semellaba Uxía

— Sóltame que teño que apagar o espertador
— Agora podía morrer dentro de ti, bonita, déboche tanta vida
André coñeceu e aprendeu de que cor era o amor de Uxía, deixándoa existir, a súa forza, a súa suavidade, na cama na que se sumerxiron dúas noites e mañás e tardes, horas onde tremía o somier ou se miraban e recorrían sen presa descubríndose e sorprendéndose en cada centímetro de pel sentida
— Teño que irme a traballar...aaayyy¡
— ¿Que pasou? —André prendeu a luz
— Un alfinete
— A ver, non é nada, chantóuseche un pouco fondo, máis nada
— É sangue —a vista mareóuselle
— Si, non te preocupes
— É vermella, é moi vermella
— Non é nada, unha pinga de sangue
— Voume a limpar
André quedou preocupado, estaba estraña, estaba cómo antes, non sabía en que labirinto se perderían agora os seus pensamentos, volver ao punto de partida como se nada pasase, aquel desexo era unha gota fría esvarando pola caluga.
— Xa estou de volta —tiña o dedo vendado, lembrou un libro de primeiros auxilios no salón
— Tardaches moito, asústacheme
— Ven tomar o té, antes non puideches
— Vou —estaba seria de repente— ¿O dedo ben?
Si, non foi nada ¿máis azucre?
Non —derramou un trago tépedo, deixouno na boca un intre, estaba moi amargo, ela ficou os ollos nel, a mirada expectante e fría, Uxía tiña unha ollar inxenuo e escintilante de nova, pensou que matara aquela inocencia tan distante... tragou abaixo
— Está rico
— ¿Si?
— Si —bebeu outro trago
Uxía deu un golpe violento na taza que entornaba que el case non notou, xa espeso e con sono formigueante,.
Oíu lonxano o rumor apagado e mecánico da radio da cociña e algo máis preto un chorar só, xordo, en baixo, humillada
Agora si o oíu e lembrou.