BVG     Voltar atrás

     E ata aquí chegamos os feros corvos de Xallas, ata estes días de hoxe, nos que o marqueting converteunos nun icono, no símbolo do mal, da morte, do alén..., en protagonistas do Raven de Poe berrando "nunca máis". A humanidade está a ser xenerosa con nós, porque hoxe xa non nos merecemos máis que a indiferencia, coma estorniños, ou lavandeiras, hoxe todos somos raspiñeiros do desperdicio humano, compañeiros todos nos vertedoiros das grandes e pequenas cidades.
      Lonxe quedan aqueles tempos nos que realmente eramos bandidos unidos en bandadas, foraxidos das leis, escapados do destino, almas sen acougo no mundo dos mortais, corvos negros salvaxes, malditos. Aqueles días nos que o vendaval petaba contra nós con forza, endiañados cos ollos sanguinarios elevabámonos ata onde ninguén se atrevía, bravos e orgullosos. Dende alí arriba, pegados ó negro ceo, sentiamos que estabamos fora do mundo dos vivos, por riba de todos e de todo, loitando contra as forzas do mundo, axitados polo vento, lonxe da mirada dos habitantes do coñecido. Aquela Terra dos principios tamén era brava, silvestre, sen domesticar nin someter, na que cada un dos seres que a habitaban eran parte da salvaxe mai que os acollía. Antiga Terra fría, de monte raso de toxos e chorima dourada; de grandes bosques impenetrables; de fogueiras que fumegaban nun longuísimo fío de fume que a ras de terra percorría o territorio de Oeste a Este, e de Norte a Sur, que nós dende aló arriba viámolo coma un río que pouco a pouco se ía esvaecendo co verde das interminables praderías de fondo, de homes que loitaban día tras día contra a natureza para conseguir manipulala e sometela ó seu antollo, como amante interesado, mais sempre era ela, poderosa muller, a que se impuña a un ser simple que, por aquel entón, en pouco se diferenciaba do resto de seres que poboaban no seu seo materno. E nós os feros corvos, o máis bravo dos seres, metade deste mundo metade do outro, a cabalo do real e do irreal.
     Hoxe sería difícil pensar en nós cunha póla de oliveira no noso pico, inaugurando unhas olimpíadas en substitución da coitada pomba. Ninguén se imaxina unha solta de negros corvos nunha cerimonia dun mundial de fútbol, co estadio cheo de xaponeses animosos e felices, e nós corveando forte para que todos puidesen oír o noso berro macabro e guerreiro. Sexan xustos con nós, reencarnamos o mal porque fomos malos e perversos durante longos séculos, nos que a nosa forma de grallar fixo tremer de medo a grandes e pequenos. Naquelas noites envernizas nas que a fría chuvia mollaba o país durante semanas sen desalento, formando a máis tebrosa das paisaxes na que nós nos atopabamos en perfecta harmonía. Sempre fomos habitantes das tebras e dóeme no corazón ver no que nos convertemos: en parasitos da sociedade deste home amaneirado e anti-natura. Pero eu non, eu aínda son ese fero corvo de Xallas, aínda nas noites corveo preto das casas onde medran nenos, e gusto en pensar que lles causa medo e temor, penso que asustados tremelican durante a noite sen poder durmir. Nos vendavais aproveito para subir ata onde os meus antecesores, dende aló penso en que Pondal estaría orgulloso deste derradeiro paxaro que se resiste a humanizar. Dende aquí chamo a todas esas almas guerreiras que se resisten a renderse, para que en noite de vendaval nos atopemos todos aló arriba, no sitio onde se separan os mundos e dende aló, conducidos polo vento, comezar outra vez a nosa loita contra o mundo dos mortais, contra o poder establecido, na busca do noso verdadeiro espírito hoxe perdido. Pondal estará outra vez con nós, para volver a escribir "feros corvos de Xallas que vagantes andás...".

© 2006 Biblioteca Virtual Galega