Visualizar colaboración

     Estaba aí mirándome intentando que a miña mirada perdida, á deriva, atracara nalgún porto. Pero a min gustábame estar agarrada á miña táboa naufragando día e noite por mares turbios. Intentou chamar á miña atención, pero eu prefería pecha-los ollos e seguir evadida,tirada no meu sofá. Os ollos picábanme, tíñaos inchados de tanto fregar neles. Non sei cantos minutos, horas ou incluso días podía levar ai tirada pero...¿para que levantarme?¿Acaso valía a pena algo? Non sei porque me parecía que todo aquilo acontecera xa facía meses, pero é moi fácil deixarse levar polo subconsciente e actuar baixo os efectos da tolemia.
     O sol penetraba pola fiestra, deixando ve-lo meu corpo consumido pola soidade. Calculo que debía levar tres ou catro días afastada do mundo, atrapada na miña soidade, no meu temor á aceptar o acontecido aquela maldita noite; el xa sabia que eu non quería saír, a noite era pechada e fría pero aqueles ollos tíñanme atrapada...
     Quizais non estaba atrapada, pero si enredada nunha imposible tela de araña na que a penas podía moverme. Xa non sabía quen atrapara a quen, Aqueles brazos que tanto calor desprenderan, aquela cintura á que eu me agarrara, aquela man que tantas veces evitaran as miñas caídas. Todo iso desaparecera baixo o efecto da soidade combinado coa tolemia; unha mestura que moitas veces a pequenas doses producíame a felicidade. Sabía que todo era un xogo perigoso pero iso non lle importaba, sempre cun sorriso dicía: "se non arriscas, non gañas".
     O sol cegábame, e invadíame con recordos húmidos á beira dun río onde a vida nos vía pasar cada minuto. Aqueles momentos de recordos fixeron que as ganas de vivir volveran a meterse nos meu corpo.
     Soou o teléfono como unhas catro veces ata que me decidín a coller. Era Paula con voz cansada e preocupada. Falaba sen pausa como se aquelas foran as súas últimas palabras. Dicía que tiña que ir canto antes que o toparan no río medio inconsciente, delirando baixo efectos dalgunha droga. So dúas palabras quedaron gravadas na miña memoria: habitación 112.
     Un arrepío recorreu todo o meu corpo , sentín medo , moito medo case non podía moverme...
     Fun na busca da miña compañeira que nunca me abandonara durante estes últimos meses. Estaba alí encima da mesa agardando poder acompañarme nunha última viaxe. Xuntas recorréramos moitos baños na busca de pequenos momentos de felicidade, non todos foran prezados momentos, tamén pasáramos malos momentos e sobre todo moitos desgustos. Tiñamos unha relación amor-odio , dependiamos totalmente unha da outra, ela sempre estaba alí para recuperarme dos numerosos malos momentos. Pouco a pouco a heroína, convertérase nunha das miñas mellores aliadas.
     A chamada rompera tódolos meus esquemas. A penas podía dedicarlle uns minutos a pensar en todo o que estaba pasando, a vida avanzaba moi rápida e eu non era quen de seguila. ¿a caso a alguén lle importaba? A única persoa á que de verdade lle chegara a importar fora a el, e agora non estaba comigo para calmarme coa mellor das caricias. O meu corpo resentíase pedíame coidados pero había tempo que llos negaba; decidín ir a darme un baño. Quitei a roupa e quedei a soas co meu consumido corpo espido fronte ao espello. Deixei corre-la auga sobre min, producíndome unha sensación de pracer.
     Vestinme e collín o primeiro bus que ía ata o hospital. A medida que me achegaba á habitación a sensación de medo acompañada dun cosquilleo recorreu o meu corpo e facíase cada vez máis forte. Cheguei a un corredor infinito de paredes brancas, e os meus pasos diminuíron a súa velocidade ó divisa-la habitación. Unha enfermeira saíu ó meu paso cun palpable sorriso falso, dicindo que debía esperar a que os doutores acabasen de facer o recoñecemento médico diario ó paciente. Non puiden evitar preguntarlle por como estaba Daniel e ela só se limitou a encollerse de ombros e a dicir: "so sei que pola noite tiveron que operalo de urxencia, pero hoxe parece que o seu estado se estabilizou"coa mesma deu media volta e marchou sen antes preguntarme si eu era familiar.
     Senteime nun deses incómodos asentos de plástico que invaden os hospitais á espera de que aparecera alguén a darme novas. Por fin saíron os doutores e dixéronme que de momento non ían poder facer nada, que chegara en moi mal estado, que as drogas lle estaban a pasar factura, e que o seu corpo non sería capaz de soportar máis "substancias nocivas" pero que si me servía de algo podía pasar a velo.Entrei na desoladora habitación, alí estaba conectado a sen fin de tubos e aparellos que reproducían os sons vitais. Achegueime a el, o seu rostro case irrecoñecíbel con aquela palidez conmovedora parecía a cor dun posible porvir. Collinlle a man e un arrepío percorreu a miña pel. Era o primeiro contacto logo da noticia. Pouco a pouco as bágoas ían difuminando a imaxe do que fora un oído para as miñas palabras durante estes últimos 17 meses. Os recordos eran o único que me mantiñan aferrada entre esas catro paredes, os mesmos que me estaban facendo dano, como se de pequenas puñaladas se tratasen. Sumida entre bágoas e recordos; Paula entrou na habitación devolvéndome ao mundo real.
     —¿Hai moito que estás aquí? —Dixo ela.
     —Como uns 45 minutos.
     —¿Como está?
     —Deitado, ¿a ti que che parece?
     —Non fai falla que te poñas así.
     —¿¡ Como queres que me poña !?, levo máis de unha hora nesta merda de edificio e ninguén foi quen de dicirme que vai pasar con Dani, nin sequera foron capaces de dicirme se hai algunha posibilidade de que saia adiante.
     —Todo é cuestión de esperar, dun momento a outro han vir con novas, xa o verás.
     —Todo é cuestión de esperar, di, ¡eu non podo esperar! ¡estou farta de esperar!, Paula, ¡farta!
     —Non chores anda.
     —E que non podo máis, mira que lle dixen que non sairamos, pero el nada.
     —Se ti es cabezona, el é moito máis...
     —Se eu non marchara...
     —Se ti non marcharas ¿que?. Agora iso da igual
     —Non da igual. Ti non estabas alí Paula, foi todo culpa dese maldito "camello" ... Aquela noite comezou moi pronto, non debían ser nin as 20.00 h. cando me veu timbrar á casa. Chovía e Dani estaba pingando así que lle dixen que subira para ver se así entraba un pouco en calor. Xa facía uns días que non nos viamos así que xa te imaxinas o contenta que me puxen ó velo. Noteino un pouco raro pero non lle din importancia. De repente deume un deses tantos ataques de tose que parece que calquera día me mandan ó buraco, e el púxose moi nervioso, notei como o seu rostro se ía poñendo cada vez máis serio. Cando parei púxome a man o ombro e con voz preocupada díxome que tiñamos que falar, que eu non podía seguir así que me tiña que empezar a coidar, que me quería e que non ía permitir que me pasara nada porque senón el só non seria quen de seguir adiante.
     Díxome tamén que esa ía se-la ultima vez que traficaría con calquera tipo de droga, que estaba farto de tanto ir e non saber se ía volver. Notábaselle moi seguro do que dicía o que mais me chamou a atención foi cando dixo que o facía por min ¿dáste conta Paula? ¡por min! que el me metera neste mundo e que xa era hora de abandoalo dunha vez xuramos que nunca máis nos meteríamos máis merda. Pola noite saímos ao Avante e alí estivemos ata as 2.30 da mañá, antes de marchar fun ao baño e alí o topei botando sangue polo nariz, pregunteille pola nosa promesa e so me dixo que esa era a última, que un "camello" lla vendera moi barata e non puidera resistirse, logo só me lembro de berros e máis berros e de dicirlle que alí quedaba que non quería segui-lo no seu xogo.
     —¿A onde vas?
     —Non sei.
     Saín do hospital coa certeza de que alí eu non aportaba nada. Andei como unha media hora con rumbo a ningures, vagabundeando polas rúas como un can vello, asustadizo entre poucas persoas e demasiada xente.
     Cando xa as pernas comezaban a flaquear, senteime en Cervantes, nun portal onde vía pasa-la xente apresurada, sempre coa maldita présa metida no corpo.
     Mirei ao lonxe, un sen fin de rúas abríanse á miña vista, e aí estaba reflexada a miña curta vida: un infinito labirinto, do que cría non topa-la saída.
     As tripas comezaron a soar anunciando que ía sendo horas de xantar. Mirei o reloxo e xa eran as 15.30 pasadas, e decidín ir mercar un bocadillo e comelo na Alameda. Alí me tirei, e comendo o interminable bocata vencida polo sono, pechei ollos...
     —¿Estás ben,rapaza? —Espertoume unha voz masculina.
     —¿Que pasa? ¿xa hai novas?—respondín eu
     —¿Que dis? ¿seguro que estas ben?.
     —¿Eu? Si, si que o estou
     —¿Seguro?
     —Si ,¿que hora é?
     —As 20.15
     —¡¡Xa!!, síntoo pero teño que marchar. Adeus.
     Botara 4 horas durmindo e pasáranseme como se foran 40 minutos. Fun para casa cun forte dor de cabeza, debérame colle-lo frío mentres durmía. Cheguei ao portal e todo estaba invadido por un sepulcral silencio que me estaba empezando a incomodar. Entrei na miña casa e boteime no sofá e alí seguía coma sempre Nico, cos seus enormes ollos verdes cravados en min. Saltou da mesa ó meu colo, fregándose contra min e miañando á vez.
     Collín a axenda e busquei o número do hospital onde estaba Dani.
     —Boa noite, Hospital Provincial ¿desexa algo?
     —Boa noite.Quería saber como se atopa un paciente.
     —¿Sabe o número da habitación?
     —Habitación 112.
     —Espere un momentiño, por favor.
     —¿Segue aí?
     —Si.
     —¿Está segura de que é ese o número?
     —Completamente, o paciente chámase Daniel Alonso Asorei.
     —Síntoo moito pero esa habitación está valeira, dende o mediodía. O rapaz estaba nunha situación critica e....¿hai alguén aí?
     Na sala xa non se oía nada, so se podían aprecia-los latidos do meu corazón. Comecei a berrar, a chorar a emitir sons producidos polo meu ataque de tolemia. Busquei desesperadamente a única cousa capaz de aguanta-los meus ataques de histeria ,a única capaz de entenderme sen preguntar. Estaba onde a deixara, enriba da mesa, collina e decidín emprender unha última viaxe xuntas. Fun ao baño e desfixen o pouco que me quedaba lembrándome dunha lonxana promesa falsa. Sumida nun mundo liderado pola tristeza vin por fin a saída ao complicado labirinto no que estaba metida...

     —Boa noite, perdoe que a molestemos a estas horas da noite pero chámoa dende o Hospital Provincial, ¿é Paula Veiga?
     —Si son eu, ¿que pasou?
     —É relacionado con Sandra Couselo.
     —¿Que lle pasou?
     —Acábannola de traer en estado moi critico e...
     —Vou para aí de seguido, ¿en que habitación está?
     —Habitación 112.