A lúa está case ausente.
Reflíctome en rectángulos,
xa pensas no meu marrón.
É o momento
das froitas exóticas e a choiva
de invernadoiro.
Estes pés violando o chan.
Desaparécelle o algodón,
as curvas móllanme o sono
e o convexo da transparencia
cégame no tempo vertical.
Numeriños de mandarina
nesa cor metalizada.
(Eles non entenden invencións).
As primeiras rodas.
"Agárrense".
Comezo da viaxe.
Ábreme a porta dos freos de man,
os futbolistas de mentira,
as saias con vocais pintadas...
Cheira o cemento a escuridade;
os meus beizos no cristal non estoupan,
as mans de papel derraman o cabelo.
Fanme rir as cartas do almorzo.
Verdes imaxinados, na rúa.
Créote perdido e só.
Agachada,
(coma min no futuro próximo)
e co neno nos xeonllos, pídeme o tempo;
mastigo a néboa
troco os minutos exactos pola
chegada do branco horizontal.
Dóbrome no granito.
Beizos apagados.
Primeira humidade-mínima.
Ás veces esperto así de rápido.
Orientación nula.
—Podemos desorientarnos máis...
Íspese a rúa para nós,
imos na procura de verdes non imaxinados.
O peso invéntase,
as mans son disléxicas.
Case todo é estreito.
Non teñen interese agora as letras.
Penéirame así.
Só o cemento espiándonos,
(e algún que outro conductor).
Papilas gustativas mesturándose;
as túas, as miñas...
Ruído de cremalleira.
Subida infinita.
Podo tropezar, e mancarme,
e logo tes que levarme ao médico,
e ti vas a estar alí, mirando,
e el vaime poñer un líquido escuro
pero non verde. E non quero.
Eu quero o teu verde ou o da subida.
Cólleme no colo.
Quérote,
quérote porque sabes mover
os meus beizos.
O marrón brilla contigo,
e súbesme a respiración
cando me fas plastilina.
|
BVG
Voltar atrás
