BVG     Voltar atrás

Esmagada pola túa omnisciencia pilotei versos para o último Concorde. Quixen escribir a derradeira canción de amor. Os teus ollos escuros e finitos fixeron caso omiso do Gran Apagón. Perdinme, amor, entre o desexo de ti, as ganas de min e un catálogo de espellos. Perdinme, enredada en morte. Enredábanse en morte o tiproxenetaafrodisíaco o euhieráticoprostituído o amor centrífugo e polisón. Supliquei, amor, que me amaras. Rezaba para que me amaras en arameo, pero que me amaras. Tiña un diccionario de chaves e imperdibles pero en Babel falabamos linguas diferentes. E dende que a xenética fai que os mortos falen, Deus non quere saber nada. Quixen, amor, que me quixeras. Quixen o teu corpo, aleatorio, sempre tocando fondo. Quixen o teu avance, inexorable, cara á morte, sempre facéndome chorar. Quixen crer que, xuntos, volveriamos ver o mar. E o mar virou negro. Deuche de comer, mordícheslle a man. Eu virei punto. Ti, coma. O FINAL ninguén o chamou. Agora padezo das liñas paralelas. Da imposibilidade do reencontro. Quedei co frío de ti.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega