Eu nacín
hai moitos anos. Miña nai era un xersei de la e meu pai un par de
zapatos lustrosos. Cando era neno o tempo pasaba a modiño, despois todo
colleu velocidade. Saquei unha carreira que non escollera, atopei un
traballo que non ten nada que ver co que estudei, casei e tiven unha
filla por un tempo. A grosso modo isto é todo o que aconteceu na miña
vida até que quedei encerrado neste maldito ascensor.
En xeral, os
lugares pequenos e cerrados non me asustan, pero este metro cadrado co
chan de mármore estame a pór un pouco nervioso. Claustrofobia é ter
medo de estar demasiado cerca dun mesmo. Nun sitio aberto os meus
pensamentos espállanse polo aire. Aquí non. Aquí non teñen onde ir,
rebotan contra o espello e volven a min. Por iso podo percibilos con
claridade, sen interferencias. Ordéoos con facilidade neste silencio
imperfecto. Como o silencio pode ser imperfecto? Moi doado, parece que
non hai ruído, pero haino. Por exemplo, un día de chuvia intensa ao
pasar co coche por debaixo dunha ponte prodúcese un silencio
imperfecto. O ruído da chuvia cesa pero o do motor continúa, aínda
que parece que o silencio é total. Pois ese é o silencio que se vive
aquí, onde só se oe o murmurio invariable da luz de emerxencia.
Din que ao morrer vemos pasar a nosa vida
enteira en imaxes. Eu tamén penso en todo o que me aconteceu e
decátome de que sempre fun algo medorento. De neno tíñalle medo aos
descoñecidos e cando algún adulto me falaba, baixaba a cabeza e
centraba a mirada no brillo intrigante dos zapatos lustrosos de meu pai.
Tiñan un aquel enigmático, nunca estaban sucios a pesar de velos andar
por carreiros cheos de lama. Apenas lembro a cara do meu pai, só
aqueles zapatos. O mesmo acontecía coa miña nai: se algo me asustaba,
turraba polo seu xersei e cubría a cara con el como se a la fose un
escudo que me protexía de todo.
Eu fun neno durante moito tempo, a miña
infancia pareceume eterna, as horas eran interminables, e os meus medos
alongábanas máis aínda. Tíñalle medo ao mestre, por iso as clases
parecían non rematar nunca. Tíñalle medo á escuridade, o que facía
as noites tan longas que cría que o sol non ía volver saír nunca
máis. Tíñalle medo ás alturas, iso levou a que non me relacionase
cos outros rapaces, dado que para chegar á vila tiña que cruzar unha
ponte que parecía non chegar nunca ao outro lado. Tíñalle medo á
auga, para non morrer dun corte de dixestión agardaba até 5 horas
inacabables sen me meter no mar.
Cando deixei de ser neno o tempo acelerouse, o
reloxo xiraba tan apresa que pensei que estaba sendo obxecto dunha
broma. Se as tardes da infancia eran longas, estas eran
incomprensiblemente curtas. Os libros para estudar eran grosos e as
horas insuficientes. A agulla dos minutos daba varias voltas enteiras e
eu seguía no mesmo tema, no mesmo apartado, no mesmo parágrafo daquel
endemoñado libro de texto. Ao día seguinte as dúas horas de exame
pasaban voando e sempre me quedaba algo sen contestar.
Meu pai quixo que eu estudase para médico e
saquei a carreira a pesar do arrepío que me producía o sangue. Fíxeno
por medo a decepcionar a meu pai, que quería que eu exercese un
traballo digno, pero non era o meu. Sempre tiven aversión ás persoas
que visten de bata branca, dende os médicos até o meu profesor de
química, pasando polo home que me cortaba o pelo e o carniceiro.
Ao rematar a carreira sentíame incapaz de
exercer de médico e aceptei o primeiro traballo que me ofreceron:
vendedor de enciclopedias a domicilio. Non era exactamente o que meu pai
entendía por "un traballo digno", pero acepteino por medo a
quedar no paro eternamente.
Tiven poucas mozas e casei con unha delas a
pesares de non estar moi seguro de se a quería de verdade. Realmente
casei porque tiña medo de quedar solteiro. Non sabía se esa era a
muller da miña vida, pero tiña medo de deixala e que o final resultase
ser a verdadeira.
Tiven unha filla durante uns 13 anos, despois
tiven unha planta mucha. Pola maña cedo entro no cuarto da miña
filla-planta e subo a persiana para que lle entre a luz e floreza, para
que faga algo de proveito, que estude. Durante o resto do día observo a
planta, fálolle, régoa, abónoa, cóidoa, e ela nada. Fai coma que non
existo. Non quere mellorar o seu deplorable estado, non se esforza por
erguer as follas caídas e tanto lle ten se un día acaba podrecendo no
cubo do lixo. Non fun un bo pai. Eduqueina o mellor que souben, pero
sempre con medo, dubidando, preocupado de se estaba a facer o correcto.
Foi entón cando quedei encerrado neste
ascensor. Foi entón cando recoñecín a covardía enfermiza que
caracterizou a miña existencia. E foi entón cando decidín que ao
saír deste caixón ía acabar coa miña pantofobia.
|
BVG
Voltar atrás
