Esa mañán os
creativos xa estaban reunidos co meu xefe na sala de xuntas, apuraban os
últimos detalles dunha campaña moi importante e a xuzgar pola cara do
meu xefe sobrepasaran o presuposto. Sempre o facían e despois
Domínguez, o meu xefe desesperado tiraba a carpeta con todo o
expediente na miña mesa. "Arréglao ti que para algo che
pago" decía con aire despectivo e marchaba airado. En realidade el
non me pagaba, pagábame a empresa, afortunadamente para min porque eu
non era moito do seu agrado. E tampouco me pagaban por eso, ese era o
seu traballo, pero ser xefe ten estas cousas. A súa secretaria nin me
mirou cando pasei por diante e don Tomás, o director, aínda non
chegara . Eu fun ó meu despacho disposta a comezar un novo día. O meu
despacho era o cuarto de archivos, algo adecentado eso si, pero eu
estaba tranquila porque ía ser provisional como o meu contrato, claro.
Abrín a xanela que da o patio interior e comecei, como desde había
dous anos, a traballar.
A media
mañán o meu xefe entrou sen chamar, cós colmillos afiados en busca de
sangue. Traía un expediente na man, pensei que era o da gran campaña
pero non, a ver que fixen mal agora:
— Estiven
revisando este exepediente, o número 2.675—09, non sei se o lembras,
aquel que che dixera que revisases con moito cuidado hai un par de
meses, que era dun cliente moi importante e que non nos podíamos
permitir sobrepasa-lo presuposto baixo ningún concepto — notábaselle
na voz que buscaba guerra, non era nada novo, facíao sempre para que se
notase quen era o xefe.
— ¿O
expediente 2.675—09? por suposto que me lembro era o do anuncio de sopa,
non hai tanto que o fixemos — dixen eu tranquila — ¿que problema hai?,
vostede xa o revisara daquela, e xa lle dera o visto bo. É imposible
que xurdira agora algún problema que non vise cando o revisou no seu
día — alí estaba eu deixando claro que a culpa era del por non
molestarse en mira-los expedientes antes de asinalos.
Esa era a
miña baza, el nin se molestaba, pensando que despois me podía culpar a
min; e eu sempre lle saía có mesmo conto "vostede xa o
revisou", algo que lonxe de aplaca-la súa ofuscación
multiplicábaa. Ó principio poñíame moi nerviosa, e eso facíao
medrar, él era o xefe. Agora, agora xa non, agora é máis ben un
pasatempo ver como lle sube o sangue á cabeza e se lle estanca todo nos
ollos, como perde os nervios e como ó fin ten que marchar cas mans
valeiras. Esta era unha das maiores satisfaccións que me proporcionaba
o meu traballo.
— Xa os
reviso eu, esa é a túa escusa. Sabes perfectamente que non fixeche-lo
traballo como se che indicou — Domínguez, esta vez estaba un pouco
máis irritado que de costume
— Non é
ningunha escusa, eu fago o traballo según os criterios que me marcan,
hai un presuposto total que non se debe rebasar, e non creo que se
rebase nin nese expediente nin en ningún outro. De todo-los xeitos —
proseguín — xa lle digo que de haber algún erro púidomo decir en
calquera momento antes de ser presentado, porque, por suposto, vostede
revisouno persoalmente antes de presentarllo ó cliente.
— Pois claro que o revisei, eu fago o meu traballo non coma o resto de
incompetentes desta empresa. Non entendo como se me puido escapar este;
pero tranquila que de agora en diante voute ter ben vixiada; porque
parece que che gusta máis estar de leria cós creativos que face-lo teu
traballo, así que non quero máis reunións segredas, nin tertulias en
horas de oficina, quedas avisada — dixo Domínguez con ton ameazante — e
por certo, a ver se ves a oficina cunha indumentaria máis axeitada,
parece que vas de acampada ó medio do monte; gasta uns pouquiños
cartos en roupa, que xa tes idade para saber estar.
Nunca
parecera darlle importancia nin ó meu xeito de traballar, nin ás
visitas dos meus compañeiros, nin a miña forma de vestir; ¿a que
viña eso agora?, sempre me dixeran que podía vestir como quixera,
ninguén ven traballar de traxe, bueno algúns si; pero por vontade
propia. Estiven toda a tarde dándolle voltas ó incidente e xa decidira
que non tiña máis importancia que a dunha perrencha do meu xefe cando
entra Fran pola porta
— ¡Que!
¿que tal o levas?— pregunta todo afectado
— Xa ves,
aquí dándolle ós números — dixen eu sen máis, supoñendo que me
preguntaba polo traballo e que o seu estado se debía a algún bloqueo
creativo dos que tiña el
— Vexo que
non che afectou moito a noticia ¿ou é que a señorita felicidade
disimula moi ben? — dixo Fran nun ton entre serio e divertido — ou
mellor ¿sabes de que noticia che estou falando, raiña?
— ¿De que a
infanta volve estar embarazada? — dixen rindo — dígoo polo de raiña
— Ai que
riquiña ela... non, desgraciadamente non me refería a eso — Fran
— Estasme
mosqueando — eu
— Así que non che dixo nada, como vin sair supuxen que viñera darche a
boa nova — Fran
— ¡Oi,
tío! xa me estás preocupando — eu
— ¿Non che
dixo nada de nada? ¡non o podo crer! — Fran
— Home
largoume un discurso sobre a miña incompetencia, que se o único que
facía era estar de leria con vós e que non sabía face-lo meu
traballo; xa sabes, o de sempre — eu
— O de
sempre, non — Fran
— Tes
razón, hoxe estaba un pouco máis prepotente — eu
— Non me
estraña, como que o nomearon director da sucursal — Fran
— ¿Que
dis???? — eu
— Como o oes
— Fran
— ¿E don
Tomás? — eu
— A don
Tomás destinárono a Madrid, van abrir alí unha nova oficina e vaina
levar el; cós correspondentes plus, aumentos, primas e todo eso. Así
que Domínguez queda no seu sitio, e para o posto do teu maravilloso
xefe vai vir un executivo de nivel, acabado de sair da facultade, un
inepto manipulable que casualmente se apelida Domínguez — Fran
contábao cun ton tan irónico que en lugar de preocuparme case me
estaba facendo rir — será para non causarche un trastorno psicolóxico
— ¿Pero que
dis?, ti non estás ben, ¿non volverías mete-la cabeza no scaner? — eu
— Bueno
carallo, para unha vez que o fixen non hai quen volo quite da cabeza —
Fran
— Xa che
digo, precisamente da cabeza... — eu
— Bueno, que
non, que mo dixo Tino e xa sabes que el sempre ten información de
primeira — Fran
— Perdoa, é
que me parece incríble — eu
— Pois
tiñas que ve-la cara que se nos quedou ó resto cando nolo contou,
pensei que cho contara o moina ese g— Fran
— Tranquilo,
el non ten nin idea de como funciona esto, adicarase ás relacións
públicas e estará tan entretido de cea en cea que non vai ter tempo
para nós — eu
— Espero que
teñas razón, a maioría xa nos vemos cun pé fóra, e a min non é que
me veña moi ben quedar no paro agora — Fran
— ¡Que
esaxerado es! se vos bota ¿que vai facer él? ¿poñer a todo-la súa
prole para facer anuncios?, non estaría mal; pero xa se lle adiantaron
os Mendoza; ademáis como decía un compañeiro meu "a garda morre
pero non se rende", haberá que dar un pouco de guerra, ¿ou non? —
eu
— E
haberá... mira que se o retoño de Domínguez se namora de ti e o tes
de sogro... ¡vaia caña! — Fran
— ¡Ai! xa
tiñas que decila gracia, pois mira que se é guapo — eu
— Se é
guapo é do butaneiro — Fran
— ¡Que
bo!!!! — eu
— Se algún
día me fago rico heite contratar para que me administre-los millóns,
dirixas as miñas empresas e fagas todo eso que decides que facede-los
economistas, vivir do conto e tal — Fran
— Vas levar,
largo... fóra... — eu
— Xa se che
está subindo o de se-la nora do xefe... mulleres — Fran
— Espérote
á saída a ver se te atreves a decirmo na rúa — eu
Fran marchou
todo tranquilo e feliz e a min deixoume feita unha merda. O desgraciado
ese ía se-lo novo director e o seu fillo, meu xefe. Non había que
perde-la esperanza de que o descendente se parecese a nai, ou a unha
persoa sen máis. Fran tiña que estar enganado, ¿ou non?; despois de
todo a min tamén me parecera un pouco esaxerada aquela saída de
ton...non podía ser.
Saín da
oficina a fume de carozo, sen despedirme, sen falar con ninguén,
buscando aire fresco. Decidín ir á casa polo camiño máis longo, esto
foi algo que aprendín dunha amiga; cando éramos pequenas e o autobús
da escola non viña, aló por Xuño, volvíamos xuntas para casa, ela
sempe quería ir polo camiño máis longo e eu polo máis curto; así
que decidimos que cada día escollía unha o camiño de volta, e ó
final acabou gustándome máis o camiño longo. É unha das poucas
amigas que me quedan, aínda que non nos vemos moito. Cando teño cousas
dando voltas na cabeza e non me apetece ir para casa sempre me lembro
dela e escollo o camiño máis longo. Había néboa, baixara o frío e o
día estaba escuro aínda que non era moi tarde. Era mércores, na tele
daban a serie Pratos Combinados, polo menos algo bo para remata-lo día.
Pero cando cheguei estaba a tele posta, meu pai empoltronado no sofá,
miña nai ó seu carón mirando uns recibos, meu irmán durmindo, e na
tele... na tele o fútbol, e o fútbol na galega...noooooooonnnnnnnn.
Sempre igual, sempre fútbol, a ver cando fan un canle exclusivo para o
fútbol, ¿intrese xeral? ¿de quen? ¿ou é que eu non conto?. Fun
facer algo de cear, a ver se se me pasaba o cabreo. Fame non tiña,
quitáraseme có panorama disque "deportivo". No frigo había
un filete que sobrara do mediodía, esto pode servir; había un pouco
touciño da merenda, ideal; cenorias e pimentos, xamón cocido e, non
sei, un cuchillo ben afiado para desafogarme a gusto. Mentres cortaba en
anacos a cenoria non podía deixar de pensar no ridículo ó que se
estaba levando o fútbol, sano deporte se se practica; pero desde logo
pagar por ver xogar a vintedous homes (máis ou menos) ou mellor por que
fagan acto de presencia vintedous homes, que cobran unhas cen veces
máis ca min, que son licenciada, e que eles (sempre hai excepcións)
só saben intercalar un bueno entre cada dous ou sexa; e o que sofre a
xente, a meu pai o médico prohibiulle ve-la liga des que o ano pasado
case lle dá ó fallares un penalti decisivo en non sei que partido, moi
importante, eso si. ¡Coño!!! nin se disgustou a metade cando meu
irmán partiu a perna ó caer pola escaleira... é moi pequeno, a esta
idade os ósos soldan ben, non hai de que preocuparse... o pobre rapaz
alí medio morto, tirado no chan ca camiseta empapada en bágoas. Claro
que non se pode comparar, un partido pasa e non volve, a meu irmán a
perna curoulle e anda, o pobre, tan ricamente, coma se nada; normal a
reacción de meu pai. O preocupante non é esto, senón que non é el o
único que ten esta orde de prioridades. Aínda me lembro cando polo
partido España non sei quen (polo visto non me lembro tan ben), se
adiantou a sesión do Congreso para que lles dese tempo ás súas
señorías a velo; consecuencia do interese xeral, claro. E coma no caso
de meu pai, cando os terroristas mataron aquel policía local de
Barcelona, as súas señorías non adiantaron sesión ningunha, nin a
aprazaron, e Aznar nin se molestou en ir a Barcelona ata entrada a
noite, tería que cear, criatura; total o pobre home morto xa estaba e
só salvara centos de vida ca súa, cando intentaba axudar ó que el
cría que era un cidadán en apuros.
|
BVG
Voltar atrás
