— ¿Pero a ti
que che pasa? — Louzado — primeiro tratas de influir na testemuña,
agora marchas sen máis, tío este caso é meu, aquí faise o que eu
digo, e teño a impresión de que estás indo un pouco por libre — fai
unha pausa e mira para Santi — e ti para de rir dunha puta vez, que xa
me tes farta ¿pódese saber que che fai tanta gracia?
— ¿Non sabes quen é a tipa esa? — Santi,
mirando para min
— Non, ¿quen é? — Andrea
— ¿Pero non a recoñeces? — Santi
— Non, ¿é famosa ou algo? — mira para Santi —
¡hostia! esa é — e escacha ca risa
— ¡Parade dunha vez! — eu
— ¿Os demáis sábeno? — Andrea
— Deixádeme en paz — eu
— Claro que o saben, a tipa presentouse aí
diante de todos co disquete na man, este case lle vai á chepa — Santi
— Joder, tío, esto avísase; e eu aguantando
ó niñato — Andrea
Marchei,
saín fóra fumar un pitillo, xa non aguantaba máis.
Lembro a
primeira vez que a vin coma se fose hoxe. Seguro que xa a vira antes, a
cidade non é tan grande e nós pateámola bastante. Aquel día tamén
me pasaría desapercibida se non fose pola reacción tan estraña que
tivo. Todo o mundo paseaba tranquilamente, mirando escaparates uns,
correndo detrás dos nenos outros, paseando o can, os dos cans moita
guerra dan, xente que ía e viña, un día tranquilo; precisábamolo,
lévabamos un tempo algo alterados, con cen ollos por ver algo
sospeitoso. Santi, o meu compañeiro, ía falando, non sei como se
arregla; pero sempre ten algo divertido que contar; xa pode ser que ceou
ensaladilla, que o fai con tal gracia que te partes, non sei como o
aguanta a súa muller, está seguido de carallada, é imposible falar en
serio con él, aínda que é un profesional, no traballo é moi
estricto. El falaba, eu ía observando, de súpeto alguén cambiou de
sentido bruscamente, era ela; chamoume a atención porque viña de
frente, foi coma se nos vise e tratara de agacharse; volveu para atrás
e quedou mirando fixamente un escaparate. Santi tamén se decatara da
maniobra, non sabíamos quen era, tiña un aspecto corrente, botas de
montaña, vaqueros, un abrigo bastante gordo; a verdade é que tampouco
facía tanto frío. Mirámonos e decidimos agardar onde estábamos, por
se trataba de evitarnos, ó fin non ía poder estar moito tempo aí
mirando. Non sabíamo-lo que estaba mirando; pero facíao con moito
interese, era imposible que estivese disimulando, daba unha volta e
outra, coma se tratase de ve-lo que fose desde toda-las perspectivas
posibles. Nos agardando. Cando rematou o estudio, seguiu o seu camiño e
veu cara nós, traia a cara de quen acaba de ve-la octava maravilla;
debo confesar que me tardaba chegar á tenda e ver que carallo había
tan interesante naquel escaparate, un trapo calquera, seguro, estas
mulleres sempre pensando no mesmo. Conforme se achegaba o abrigo
parecía máis esaxerado, ela estaba branca, moi branca, polo anaco de
cara que se lle vía, e tiña o nariz vermello, cando estaba á nosa
altura sacou as mans dos petos e soou o nariz, cubríndo toda a cara. A
verdade, non sabíamos se trataba de ocultarse; pero se o fixese a
propósito non lle había sair mellor.
— ¿Que che
parece? — díxenlle a Santi
— Home, non
é precisamente o me tipo — Santi
— ¡Joder,
Santi! — eu
— Era coña
tío, ¿seguímola un anaco a ver que fai? — Santi
— Si, mellor
será — eu
Pero cando
tratamos de vela entre a multitude, desaparecera; dounos moi mala
espiña e comezamos a andar rúa abaixo, mirando dun lado ó outro, non
poidera desaparecer tan rápido, entramos nun par de cafeterías e
tampouco estaba. Aquela noite non peguei ollo, se pasaba algo, se o
poidera evitar, aínda non podía entender onde se metera, como nola
poidera xogar daquela maneira. De camiño á casa Santi non paraba de
decirme que seguramente fora impresión nosa, que non había ser
ninguén. Tal era a angustia que no medio da noite chamei ó meu xefe
para contarllo, mandoume á merda e díxome que non se me ocorrera
volverlle ir cas miñas comeduras de tarro a esas horas da noite no que
me quedaba de vida. Así que se o meu xefe non se preocupaba, que
cobraba para iso, menos me ía preocupar eu, e conseguín durmir unhas
horas. Ó día seguinte tocouno-la mesma ruta, andábamos á que
saltaba, Santi decía que non pasaba nada, todo tranquilo; pero pilleino
máis dunha vez cravándolle a mirada a rapazas que cumprían ca
descripción dela. Lembrei que non fora mira-lo que había naquel
escaparate e ó pasar por diante parei, estaba visto, un vestido, era
dunha cor parecida ó vermello e deses con pedriñas que custan un ollo
da cara, nin sequera tiña o prezo posto, así que xa un se imaxinaba;
alegreime de non ter moza, porque se se me para diante dun escaparate
destes, dame algo. Non lle pegaba moito co seu estilo, ela era máis
ben, como decilo sen faltar, marimacho, salvábase que era delgada e
aínda disimulaba algo. Claro que estas tías dan moitas sorpresas, ó
mellor non lle sentaba mal o vestidiño, seguro que é deses que fan
milagres cós monstruiños.
— Non
insistas máis cariño, non che vou merca-lo vestido — di Santi
botándome a man á cabeza — xa che dixen que non, ademáis esa cor non
che vai
— ¡Ai meu
amor! — dixen eu seguíndolle a coña, con voz de nena — mércamo, non
sexas malo, veña meu repoliño
— Non, non
insistas — seguía el — xa che dixen que non — tratando de facerme
xira-la cabeza ca man — non fas máis ca pedir, xa está ben
Case morro
ca vergoña, eu con estas mariconadas e ó meu lado estaba ela, ergueu
levemente a cabeza e marchou rindo. Non estaba tan branca, seguro que se
estaba partindo o cú á nosa conta, e o Santi, que cabronazo; seguina
ca mirada, o modeliño era o mesmo do día anterior, non era moi alta,
pero tiña as pernas longas, había estar boa e todo.
— Estás
feito un lince, rapaz — dime Santi — tela ó lado e nin te decatas
— Xúroche
que nin a oín — eu
— Agora
entendo eso dun vestido que quita os sentidos, eu sempre pensei que era
polo prezo; pero xa vexo que non — Santi
— Bonito é
— eu
— Non me
veñas con caralladas, que xa che dixen que non cho mercaba — Santi
E non mo
mercou o moi cabrón. Cambiamos de ruta por uns días e cando volvemos o
vestido xa non estaba; había outro no seu sitio, un negro, aquel non
tiña nada de especial, mireino detidamente, non sei se esperando que
ela volvese a aparecer ó meu carón. Pero non apareceu, nin nos días
seguintes que pasamos por alí; igual non lle gustaba o vestido novo.
Tampouco era tanta cousa, e non sei porque as veces paraba diante do
escaparate para vela. Santi non decía nada; pero ben me vía, e soltaba
picadas e andaba con contos cós rapaces de que estaba namorado,
chorando polas esquinas por culpa dunha dama misteriosa e cando lle
preguntaban pola descripción da susodita viñan as coñas, con decir
que era baixa, empaquetada ata as orellas e máis sosa co pan sen sal,
non tiña dabondo; senón que de cada vez aumentaba un defecto. A pobre
chegou a mounstro en pouco tempo, a min as coñas do outro facíanme
gracia, partíamono-lo cú nas horas mortas a conta da rapaza. Sen
embargo, en lugar de aborrecela cada vez funlle collendo máis cariño,
e creo que os demáis tamén; había unha especie de xogo segredo,
buscando a Wally coma quen di, e cando nos xuntábamos comparábamos
posibles descripcións para ver quen dera con ela. En realidade a idea
que proxectaramos era bastante distinta da real, có que podía aparecer
calquera cousa, ademáis era dun tipo bastante común. Moito me
putearon, chegaron a traerme unha rosa vermella cunha nota firmada pola
"moza misteriosa" e se me despistaba por calquera razón xa
viñan có namoramento, eso sen dúbida fíxome estar á que saltaba;
porque chegou un momento no que o xogo deixou de facerme gracia, e canto
máis me cabreaba máis agudos se poñían. Aquelo trascendeu do noso
grupiño e pronto todo o departamento estaba no allo, a presión
facíaseme cada vez maior, dacordo en que tampouco era algo tan
importante coma para preocuparse, moitas veces llo fixéramos a outros;
a que lle caiu a Andrea a noite da despedida de solteira foi criminal,
case nos mata a todos. Santi era o armadanzas, non sei como se apañaba
para sacarlle punta a todo e cando non era un a víctima pasábase de
medo. As bromas eran divertidas, o que me fastidiaba era que a ansiedade
por volvela ver era cada vez maior e eles non facían máis que
aumentala.
Pasou algún
tempo ata que a volvín ver, nin sequera estaba de servicio, fora correr
ó paseo. Notárame en baixa forma; desde que viñera pasara bastante do
exercicio físico, nese sentido quero decir, e xa case se podía decir
que estaba fondón. Correr e fumar son incompatibles e este último era
máis forte que o primeiro; pero decidira intercambia-las doses, menos
de tabaco e un pouco máis de exercicio. O do ximnasio era un coñazo,
prefería sair correr; ademáis, no paseo sempre hai mellores vistas...
Era o primeiro día e notábase, estaba feito unha merda; tratei de
aguantar, estaba empapado en suor e o alento non me alcanzaba, nun
momento de lucidez dei parado e non foi mala idea porque tiña as
pulsacións ó límite; por mante-lo tipo non me tirei alí no medio e
medio, que era o que realmente me pedía o corpo. Logrei controlarme e
comecei a andar en círculos para non enfriar e coller aire, relaxarme e
volver en min; pouco a pouco comezou a flui-lo sangue de novo, fun cara
a varanda e apoieme na pose máis digna que o meu estado me permitía,
miraba á xente que ía e viña. Vina de lonxe, os ollos foron sós cara
ela, ás veces pensaba que se a volvía ver nin sequera a recoñecería,
non a vira moi ben; pero estaba seguro era ela, viña andando moi a
modo, ca mirada perdida, moi seria, tiña a pinta de morder ó primeiro
que se lle cruzara no camiño, mesmo pensei que ía largar dunha patada
ó can aquel, e máis non o fixo, chantóuselle alí diante mirándoa e
ela sorprendida regálalle o mellor dos seus sorrisos e cédelle o paso,
era das que lle gustaban os cans, vaia por Deus. Parecía outra cando
sorría, víñalle á vida á cara. Dou volta e eu esperei antes de
correr detrás dela, de comezar a correr de novo, quero decir; por dous
motivos fundamentalmente, por ver se vía por onde se metía e para que
me vise en plenas facultades, non había necesidade ningunha de que me
dese un achaque diante dela, digo eu. Cando lle adiantei ela aínda
seguía polo paseo e a min xa se me estaba facendo demasiado tarde para
poñerme de vixiancia. Decidín ir para casa e que xa a vería se
cadraba, e se non mellor, unha que babea polos cans non era precisamente
o meu concepto de muller ideal, a min, como decilo, gústabanme un pouco
máis maduras, esta tipa tiña un aire infantil que me resultaba
repulsivo, vestía coma se tivese quince anos e notábaselle ben que
pasaba dos vintacinco.
Non dixen
nada; pero Santi caloume de seguido.
— Moi
contento te vexo hoxe, ¿seica o exercicio fixo milagres? — Santi
— Si — dixen
eu tratando de conterme, estaba desexando contarlle que a vira; ¿pero
por que me gustaría?
— ¿E esas
olleiras? — Santi
— Non
durmín moi ben — eu
— Hummm —
Santi
— ¿Que hai
para hoxe? — eu
— Nada que
enseñes as pernas e ligas, ¿eh cabrón? — Santi
— Non liguei
— eu
— ¿Non? —
Santi
— Onte, non
— eu deixando as cousas claras — ou polo menos que eu me decatase
— Claro, ti
para as que se desmaian nin miras — Santi
— Gústanme
con un pouco de aguante — eu
— Xa,
daquela ese sorriso ¿qué? — Santi
— ¿Que, de
que? — eu
— ¿Que a
que ven ese sorriso? tes un baixón de azucre ou que, andas lento hoxe —
para, mírame — ¡home! seica apareceu a dama misteriosa...
— Vai
rascala Santi — dixen facéndolle acenos para que baixase o volume
— Rapaces,
comezamo-lo día con bo pé, apareceu a sosiña — Santi
— ¡Non
jodas!!! — Louzado — por eso viñas tan contento, cabronazo
— Escóitase
música de violíns — Avendaño — ¡que romántico...!
— ¿Como
foi? — Santi — cóntanos
— Ide á
merda todos, que vos dean — e metín a cabeza nos papeis, esperando a
que escampase
Pero non
escampou, dalle para aquí e para acolá, sacarónlle punta a todo o que
puideron, en realidade non me molestaba, as compañeiras poñíanse moi
cariñosas, como eso de "estar namorado"; malo sería que non
caese algo.
Cando
quedamos sós, Santi non facía máis que mirar para min, a ver se lle
contaba algo
— ¡Para,
joder!, que non hai nada que contar — eu
— ¿Iría
máis lixeira de roupa polo menos, non? — Santi
— Algo máis
si — eu
— Humm, ¿de
vaqueros? — Santi
— Si, e de
botas — eu
— ¿E? —
Santi
— Unha
chaqueta de lan e non sei que máis , levábaa pechada — eu
—
¿Botaríaslle unha desas miradiñas túas, non? — Santi
— Nin me
viu, con decirche que no único no que se fixou foi nun puto can — eu
— Que manía
lle tes ós cans — Santi
O plan de
ligar por sensible non dou resultado, nin unha, ¡manda carallo!. Tanto
aguanta-los vaciles para nada; ó chega-la fin de semana non tiña plan,
contaba con ter de sobra e nin me molestara e en colle-la axenda. E o
resultado foi que aquel venres, que por enriba tiña libre, andaba ca
cara longa, poderíase decir con cara de can; pero xa é de máis.
Quedei cós colegas para sair, ca esperanza de que me alegrasen a noite;
con eles, polo menos, alónxabame do tema de moda, porque me coidara moi
moito de non decir nin palabara, xa me chegaba aguantar ós outros. A
noite non estaba indo mal de todo, dixéralles que non estaba de moi boa
xera así que Xosé, que é un colega cojonudo, arrastroume a Latino,
sempre acabamos alí para cura-la depresión e eso que poucas veces
comemos unha rosca, algún baile, eso si. No-los dous apalancados na
barra, mirando como bailaba o resto e aquí entra a rapaciña dos meus
ollos; viña con máis xente, xente que non lle pegaba, os outros
parecían vivir máis dacordo ca súa idade, ela non, nin pola noite.
Seguro que non depilara as pernas, estábame poñendo de peor humor,
seguro que vai vivir na casa dos pais ata os corenta, ou ata que a
herde, nin traballo terá, sempre a anda de paseo toda despreocupada. O
que me jodía era que me gustaba igual. Puxéronse a bailar, ó primeiro
todos xuntos e despois pouco a pouco fóronse emparellando, ela non
tiña parella, boa cousa; bailou un par de pezas cun tipo que tiñan ó
lado e que non perdiu nin un minuto en canto a viu soa. Non bailaba mal
de todo, o tío era un profesional, parecía que se coñecían, víanse
moi compenetrados. Xosé estaba de ligue có bombón que tiña ó lado e
eu achegueime máis cara onde estaba ela, non sei sequera se tiña
pensado bailar, moito non me apetecía; pero sentía certa
"envexa" do tipo que bailaba con ela; home, está mal que o
diga, pero eu tamén bailo moi pero que moi ben. Nunha das voltas perdiu
o equilibrio e tropezou conmigo; por enriba borracha, eso non llo
aguanto eu a unha tía. Virouse e cun sorriso de "son tan cándida
e inocente" pediume perdón, faltoume pouco para ir vomitar, menos
mal que os baños están como están e aguantei. Ela seguiu coma se
nada, eu non parei de rosmar, hai que beber menos, xa tes idade para ter
sentido, e todo o que se me pasou pola cabeza. Sentín a man de Xosé no
lombo.
— ¿Seica
ligaches ca muller invisible? — Xosé
— ¿Que? —
eu
— ¡Que
estás falando só! contásme o que che pasa, vaia noite que levas —
Xosé
— Non me
pasa nada, estou de malas; por min non te preocupes, se queres marchar —
eu
— Quero —
Xosé
— Pois
veña, e pásao ben, cubre a miña parte tamén — eu
— ¡Non ho!,
que se marchamos, no-los dous, que a tipa tiña mozo — Xosé
— ¡Joder! —
eu
— Xa che
digo, aquel de dous metros que me mira fixamente — Xosé
— Oes, para
min que te mira un pouco mal — eu
— ¿Ti cres?
— Xosé
— Pero home,
non lle entrarías — eu
— Noooon,
nin que me coñeceras — miroume con cara de cachondeo — xa tiña as
chaves do coche na barra cando me ven este por detrás a poñerme as
pilas
— ¿E ela
non che dixera nada? — eu
— Igual si;
pero non se escoitaba moi ben ca música tan alta — Xosé
— E có
escote tan baixo... — eu
— Como
estaba a ... — Xosé
Saímos e
andivemos de ronda; bueno, máis ben andábamos de caza, Xosé estaba un
pouco salido, atopámonos có resto e fixemos festa nos sós. É raro
que beba, en ocasións, nas bodas, funerais e todo eso, xa case o teño
asociado á misa; pero ese día agarrei unha merenda de carallo, entre
Xosé e Alex leváronme toma-lo aire do mar, a ver se me despexaba un
pouco, polo menos para que dese lembrado onde aparcara o coche e ir
durmila a el. Veña a falarme e intentar que reaccionara, eu
escoitábaos con total claridade; pero non daba feito bo das miñas
cordas vocais, hai días así. Cando se cansaron de pasearme, que foi
bastante pronto, non os culpo, só debo pesar uns vinte quilos máis ca
eles, que cada un deles quero decir; aparcáronme nunha farola, eu
agarreime ó seu pé como se me fose a vida nel, e eles mentres íanme
soltando pouco a pouco por ver se me tiña en pé. Non tiveron sorte.
Debiu ser algo que me sentou mal, tampouco bebera tanto. O que sempre
che din, a falta de costume, que non ceaches ben. Fose o que fose estaba
feito unha merda, menos mal que era Xosé, non me quero nin ver na mesma
situación con Santi; eu agarrado á farola e el no chan partíndose á
miña conta.
— ¡Rapaces!
— Xosé — disimulade, aí ven unha tía, soa
Con toda a
discrección, da que se pode dispor en tales circunstancias, miramos
cara onde sinalaba. Era ela, porque a cara non lla vía moi ben; pero o
estilo era inconfundible. Naquel momento alegreime de que non vestise
coma as demáis nos venres pola noite. Si era ela, da segunda volta
fixeime mellor, dei apoiado nariz no escudo da farola e conseguín de
estabilidade na observación. Despexieme de súpeto
— ¡Nin
tocala!, é miña — saiu da miña gorxa obedecendo máis ó corazón que
ó cerebro
—
¡Resucitaches, cabrón! — Alex
— O fillo de
puta este, e despois chámame obseso a min, se chego a saber que con
pasarche a unha tía polos fuciños xa chegaba... — Xosé
Estaba
chegando á nosa altura, eu xa case preparado para decirlle algo que
fose un pouco máis agradable ca antes e aquel niñato desgraciado
pásalle a man polo ombreiro coma se fose súa. Pois non o era, cabrón
arreda de aí. Pero se podía ser seu fillo, e por enriba os amiguiños
felicitando á parella feliz, vouvos empapelar a todos. Esta tía era
unha asaltacunas. ¿De onde sacara ó bebé?, se non había nin unha
hora que a vira máis soa que a unha, para vestir santos, sen comer unha
rosca. Esta vaise con calquera, pensei. E un putón... e eu porque non
me decidiría antes ó mellor agora estaría na camiña moi ben
acompañado e non con estes , que son moi boa xente si; pero de momento
aínda non me gustan para certas cousas. As tías son a hostia, vaia
sorpresa me dou; eu pensando que era o estandarte do puritanismo e mira
ti. E non sei que dixo o rapaz de que ían para casa... mulleres. Mira
que se lle gustan novos, claro por eso nin se fixou en min; pois como a
todas lles dea por aí, ¿que imos facer nós?. Teño que poñerme en
forma, hei deixar de fumar, e nunca máis na vida vou volver beber.
Estiven desbarrando algún tempo máis, ata que Alex me dou arrancado da
farola e arrastrado a un taxi, deixáronme na casa; alí espertei o
sábado.
Cando
espertei, a parte da resaca de campionato, tiña unha tristura que non
dei arrancado en todo o día, pola tarde chamoume Xosé, para ver se
estaba, se volvera en min.
— ¿Como che
vai? — Xosé
— Mal — eu
— Alégrome,
eu teño as costas desfeitas de cargar contigo, e eso que tes ascensor —
Xosé
— Non me
rifes — eu
— Sigues de
mal xenio, polo que vexo — Xosé
— Si — eu
— Veña,
baixa e tomamos algo — Xosé
— ¿Tomamos
que??? — dixen eu mentres se me revolvía o estómago
— Un café,
home, tranquilo; ou unha manzanilla se o prefires — Xosé
— Vale — eu
— ¿Baixas
agora? — Xosé
— Dame unha
hora, hoxe as cousas vai moi a modo — eu
— Xa,
aficionados... — Xosé
Despois de
conseguir meterme na ducha e abri-la villa case controlaba todo-los meus
movementos. Baixei e fun o café de sempre, Xosé estábame agardando,
sabe Deus cantas horas chegaba tarde.
— Líbraste
de que non saímos xuntos, porque se non agora estaríache montando un
número — Xosé
— Síntoo —
dixen eu deixándome caer na silla
— A ver,
home — di Xosé, con mirada de pai, desármame cando me mira así,
decindo sóltao que te hei entender — vasme contar dunha vez o que che
pasa
— Non me
pasa nada, só estou cabreado — eu
— ¿E por
que? ¿voucho ter que sacar á forza?, o dos interrogatorios es ti —
Xosé
— Por nada,
é que as cousas non sempre saen como un espera — eu
— En
realidade, case nunca saen como esperas e ó mellor eso é o máis
interesante de todo — Xosé
— Corta o
rollo — eu sen ganas
— Vale, ¿de
que vai? — Xosé
— A tía
aquela do paseo — eu
— ¡Coño!
debeuche gustar ben, ¿lémbraste dela? estrañame que a vises, ías
cego, tío — Xosé
— Xa a
coñecía — eu
— Aínda
así, ¿que pasa?¿gústache? — Xosé
— Máis ou
menos — eu
— Non che
fai caso — Xosé
— Só a
coñezo de vista, nunca falei con ela, nin nada — eu
— Ai daquela
— di él con sorna — non che fai caso porque aínda non te coñece
— Bo — eu
— Disque bo,
comprende que non che dea consellos de como ligar, suponse que o experto
es ti — Xosé
— Xa; pero o
eternamente namorado es ti —eu
— ¿Estás
namorado? non me vaciles — Xosé
— Eu que
sei, non a dou sacado da cabeza e por enriba onte non — eu
— Non
pensabas atopala e non preparaches un plan de ataque — Xosé
— Non,
pensei que caería algunha compañeira — eu
— ¿E se che
gustaba a outra como era que pensabas? — Xosé
— Porque por
culpa da tipa esa todos me vacilan no traballo, e as tías póñense moi
sensibles con esto do amor — eu
— Claro,
pensaches que algunha se ofrecería a consolarte — Xosé
— Que queres
que che diga — eu
— Tío que
erro de cálculo; a todo esto, ¿a tía esa non era unha que estaba en
Latino? — Xosé
— Si, ¿que
pasa, a ti tamén che gusta? — dixen alterado
— Ei,
tranquilo, tío — dixo rindo — tropezou contigo e pouco máis e
pégaslle
— ¿Vichelo?
— eu
— Todiño,
se hai xuizo estás perdido — Xosé
— Joder, se
podía aproveitar; pero é que me pon dos nervios. ¿E víchela con
aquel crio? — eu
— A ese si
que o coñezo — Xosé
— ¿Si? —
dixen todo emocionado
— Xoga nun
dos equipos de Xesús — Xosé
— ¿Que me
dis? — eu
— Vaia, vas
recuperando o alento — Xosé
— ¿Ti cres
que se enrollarían? — eu
— Se é un
neno, seguramente son veciños ou aínda poida que sexa o irmán — Xosé
— É un
pouco pequeno para ser seu irmán — eu
— ¿Cantos
anos terá? — Xosé
— Dezasete
ou dazaoito — eu
— Referíame
a ela — Xosé
— Non sei,
calcúlolle sobre os vintacinco — eu
— ¿Tantos?
— Xosé
— Si,
seguro, tenme cara de solteirona — eu
— Perdoa,
¿antes dixérasme que che gustaba ou que a odiabas a morte? — Xosé
— É certo —
eu
— Home non
sei, miña tía Mercedes é solteira, ten case setenta anos e non me
atrevería a chamarlle solteirona; ademáis, se ma pos entre outras
cinco non sabería distinguila polo seu estado civil; claro que non son
un experto coma ti — Xosé
— A min
parécemo, que lle vou facer — eu
— Pois ela
foi moi ben acompañada para casa e ti — Xosé
— Eu tamén
— eu
— Bueno,
igual debín decir cama en lugar de casa — Xosé
— Eso si —
eu
— ¿Es un
pouco machista, non? Se che gusta fala con ela; pero trátaa coma unha
persoa, tío; porque — Xosé
— Non o podo
evitar, cando penso nela todo é moi idílico, tipo comedia romántica,
¿non sabes?, e en canto a teño preto altéraseme a neurona — eu
— Vaia, para
unha que tes, saiuche rebelde — Xosé
— Ha ha, que
simpático. Mira imos deixa-lo tema porque xa me está quentando — eu
Déralle
tantas voltas á cabeza que quedei durmido sen problema; pero ó día
seguinte erguinme mal, cun certo desacougo, andábame na cabeza o de que
tivese mozo, ou o que era peor, que se enrollase con calquera, que non
fose eu claro. Có tempo fun aceptanto que era unha persoa coma outra,
que non tiña porque ser como eu pensaba e que sería interesante
coñecela algún día para ver como era realmente. Por un lado Santi que
non paraba de comerme o tarro có "mira, mira alí vai", e por
outro a Xosé que alucinaba có meu namoramento, non me deixaron
esquencela. Pode parecer que son un insensible, e non , só que sempre
procurei pasar un pouco do rollo sentimental e dá a impresión de que
vexo ás mulleres coma un obxecto de pracer, Xosé diría que non só é
unha impresión, ó mellor ten razón. O caso é que a vin algunha vez
máis pola rúa; pero eu estaba ó meu e non lle puiden presta-la
atención que o asunto requería; o traballo é o primeiro. Ós
compañeiros fóiselles esquencendo o tema e deixaron de tomarme o pelo,
Santi seguía na súa liña; pero máis ou menos todo volviu á
normalidade. Foi un momento de paz antes da treboada.
|
BVG
Voltar atrás
