Visualizar colaboración

     Teño un ollo de cada cór. Como Bowie.
     Onte visitei a enfermería emocional. A enfermeira miroume ós ollos antes de sacarme sangue. "Tés un de cada cór. Como Bowie".
     Cal é cada cór?, por qué non dín tés un ollo negro e outro verde?
     "Si, como Bowie". Non me dan os resultados ata dentro de vinte anos. Din que hai moito que analizar, que están cheos de traballo, e que o meu caso non corre presa.
     "qué?" Levo dez anos esperando a cita médica, e teño que estar outros vinte para saber si é infeccioso, contaxioso ou só hipocondria.
     A enfermeira espíuse ós vintedous minutos de estar con ela. Tiña unhas tetas enormes e un cú ben formado. Mireina co ollo negro. O verde reserveino para unha mellor ocasión. Ela non era como Bowie, tiña os dous ollos negros. Intentei fondear neles, máis non.
     Durou exactamente vintesete minutos, polo que estiven na enfermería 49 minutos e tres máis para un cigarro. Cincoenta e dous minutos no sistema médico estatal da sentimentalidade, na espera.
     Logo atendeume un doctor. Un vello, solteiro, díxome o de sempre. "Hai que esperar, estas cousas é o que teñen, só o tempo". Ó caralho co tempo, vinte anos? pero....
     Son un onanista emocional. Ben, eso dixeron. Non sei moi ben o que significa. Non houbo onanismo, salvo compartido coa enfemeira. Houbo emocións? Si, definitivamente si. Sobre todo cando a biquei no minuto un, por primeira vez, engadellándonos nun máxico bico que me mandou casi directo ó seu esófago. Bica de caralho.
     Estou na praza de garaxe alugada por minutos e cobrada por horas dun párking municipal. Sen cobertura, sen poder escoita-la radio. Teño un CD de The Jeevas e unha enfermeira fora do seu horario emocional.
     Pregúntame por qué? e non sei se responderlle a verdade ou mentir cun ollo, o verde. Dígolle a verdade. Tiven unha práctica de risco, de moito risco, oito anos con unha enferma, compartindo sabas e fabas. Dime que se chama Esperanza, e que eu non teño nome. Iso é certo. Como Bowie, David, un nome falso.
     Pregúntolle se agora que non ten a bata verde me pode dicir algo máis, se saberei algo antes de vinte anos. Ríse e mira de esguello. Bícame con forza e bota as máns ó peito. Revólveme o pelo, a roupa e a alma. Susúrrame que non son un enfermo, que ninguén analiza o meu sangue, que só son un experimento.
     Teño medo, pero disfruto do seu sexo concienzudamente. Un experimento...outro máis na Clínica dos Sobrevintes a Holocaustos Emocionais.
     Levo tatuado o nome da enferma no peito, e deténse a lélo. Suspira, susurra e arráncame a pel co nome dentro. Non chego a ve-lo meu propio sangue porque me desmaio dentro do meu propio coche escoitando a un tipo que antes tocou en Kula Shaker.
     Despero ó lado dela. Esperanza. Ten os ollos abertos e un libro de Irvine Welsh nas máns. Glue. Lé en inglés, interesante. Só teño aberto o ollo negro.
     Recordo que lín ese libro. Cola.
     Hai unha cama enorme na que estou deitado, e unha Esperanza ó meu lado que agora ten os ollos verdes, os dous. Sorríme e non di nada.
     Levántome e doénme os ósos, e o peito. Sinto unha pedalada de Pantani no meu interior e a canción Changes desafinando na miña cabeza.
     Pasaron vinte anos no espello do baño, dun baño que desconozco. Na mesa do hall hai unha carta para mín, da Clínica. Ábroa. Resultado: Abre os dous ollos.
     Non entendo nada, porque non envellecín, e non quero entender nada porque Esperanza segue a ler e só levanta os ollos para regalarme a súa ollada.
     Nalgún lugar venden un coche cheo de sangue propia, ó igual que unha colección de cadros autistas e sen autor que perturban ós visitantes dunha pequena tenda de horrores.
     Volto á cama e abro os dous ollos. Míroa esperando que me mire. Xa entendes. E mírame, agora ten outra vez os ollos negros e dime: "Vés, tes os dous ollos verdes". Imaxino que sorrío, porque non o sei. Bícoa e pecho os ollos, quero telos tan pechados que ninguén me volte a dicir " como Bowie".
     Ós tres días ela volta ás gardas e eu volto á vida. Mércolle unha pulsera de coiro a un hippie que gastou os cartos en alimentar as pulgas do corazón.
     Poido ir a traballar sen a doenza no entrecexo, sen poñelas gafas de sol, sen que me pregunten "estás ben?".
     Teño un certificado médico que me enviaron ó día seguinte e un amuleto da sorte. Un can e un reproductor de DVD, onde non saen as vellas películas de CineExin, nese no cal non estaba Esperanza e tiña un ollo de cada cór.
     Teño plaza como funcionario do Estado emocional e un salario que me permite esquecer que sempre que o outro ollo era negro, era porque tiña unha fermosa lente de cór. Negra.