Visualizar colaboración

A Manuel Antonio

Eu. Fronte ao mar. Son o salaio
da paisaxe enferma,
a liña sen fin que desbota moles azúis
e que xeme,
fondeando saudades.

A ardora é o sangue que pide venganza.
Detrás, só hai auga.

Fume de torres. Torres sen alza.
Medradas no soño do mar.

E ficou a noitiña parada,
expirando,
e o agónico bafo mollou
do eido o verdor da esperanza.

Tristura.

Queixume salgada.

O mar e máis eu
quedamos sen nada.

Saudades. Tristura do mar.