¿Falan as rosas? Si, as do meu xardín, si, a
que temos dentro da casa non só fala senón que tamén da ordes, pero
non por Iso deixa de ser rosa, coma as outras é rosa dende que veu ó
mundo. Cando brotou, despois de teren nacido dous irmáns homes, foi
criada entre algodóns, medrou e trepou na roseira dos agarimos e dos
bicos coma unha rosa de pitiminí. A adolescencia converteuna nunha flor
exótica e delicada, que había que resgardar de intemperies, de
ambientes, de contaminacións. Dábanlle todo o que podía desexar, sen
ter que pedilo sequera, cando estaba san, cando enfermaba, todo e todos
estaban arredor dela, adorándoa coma se fose unha rosa do deserto.
Pensándoo ben non me estraña; ese ollar profundo que sempre tivo,
seino polas fotos, eses rizos mouros que aínda conserva a pesar do paso
do tempo e esa cor que en todo momento semella dourada polo sol; ben
podía ser unha princesa nabatea. Imaxino a súa altivez; aínda máis
pronunciada cabalgando polo desfiladeiro de entrada a Petra, a cidade
rosa; na cabeza un pano azul cubríndolle a cara, deixando a vista só a
profundidade dos ollos, dando conta de todos os camiños percorridos, de
todo o po tragado e de toda sede contida. Para meu pai, foi coma a rosa
dos ventos, sempre marcándolle a dirección a seguir, penso que ó
longo da súa vida xuntos, marcoulle bastantes máis direccións que as
trinta e dúas que marca a estrela no horizonte. El sempre o quixo así;
non tivo o pobre nin un só día de viño e rosas; te-la contenta aínda
que fora a costa do seu propio contentamento, era a súa prioridade.
Tamén é certo que boa parte da súa ledicia lle viña a través dela,
coa luz e coa caloriña da primavera ela estoupaba en espiñas e
fermosuras, entón el absorbíaas e empapábase delas ata facelas súas,
cando a tristura lle facía compaña, el buscaba o culpable de
semellante amargor para dobregalo ata o máis doce, todo estaba
permitido no nome da rosa.
Cando nacín eu, o sitio de flor da casa xa levaba
ocupado moito tempo e ninguén estaba disposto a que iso cambiase. Funme
adaptando e acomodando o papel de brote que nunca chegaría a alcanzar
nin a beleza, nin o aroma, nin o porte do talo principal. Ela, como
dicía a que a xerminou, posuiría xenio e figura, ata a sepultura —o
último é un engadido meu—. Eu nunca fun dereita, a miña póla medrou
en lugar de esvelta mirando para o ceo, torta e afastada da rectitude do
talo que a sostiña, por máis que ela se alongara para darme cabida .
Mirándoa sempre de esguello, decatábame de
como pouco a pouco se lle ía mudando a fraxilidade que se lle supón a
beleza, en fraxilidade imposta polo transcorrer do tempo. Cada vez
levaba peor as sequidades e as xeadas, meu pai sempre tiña a man unha
xerra de auga vivificante ou un plástico salvador de húmidas
queimadelas, segundo as circunstancias, pero non foi quen de evitar que
se convertera nunha rosa de outono.
O longo do tempo, nunca parou de tentar
endereitar a vida de pantera rosa na que me ía instalando, quería que
me metera na película que tiña preparada para min, coma na rosa
púrpura do Cairo, pero nin ela era Woody Allen nin eu Mía Farrow,
estas e outras discrepancias leváronnos a instalarnos na guerra das
dúas rosas durante unha tempada, que rematou nunha reconciliadora
sonata de outono.
Xa o dixen, saínlle torta e respondona, con
gañas de voar en soidade, sen xardineiro que me regara e menos que me
podara. Nin que dicir ten que toda a culpa lla botaba a semente de meu
pai.
Nunca mo perdoou. Ou quizás nunca llo perdoou,
non sabería dicilo con certeza.
Cos pés aínda no xardín familiar pero ca
cabeza xa no mundo de fóra, as rosas de outros xardíns afastados
falábanme linguaxes de morte, matar e non de amor coma o Amante
vietnamita, senón con odio de deuses vingativos que fan florecer rosas
vermellas de napalm exterminador caendo sobre os guerrilleiros do
Vietccong. Anos antes rosas brancas pintadas nas carlingas de
xovencísimas pilotos, facíanlle o camiño da derrota a Hitler na
batalla de Stalingrado. Afortunadamente, había tamén as que me
transportaban a linguaxe dos sentidos e dos soños coma as do día de
San Jordi ou a Rosa-lía que aínda hoxe non deixou de petarme no
corazón.
Cando me transplantei de xardín, e non
precisamente o de rosas do Amante de Marguerite Duras para a miña
desgracia, descubrín rosas alleas que me falaban de paixón, de celos ,
de ideais murchos, de crenzas agarradas a rosa-rios de ouro cegadoras de
fames e de enfermidades mortais non mortais, de susurros de compromisos
eternos facéndonos o camiño o altar despois de convencernos ou de
deixarnos convencer de que o do lado é o home da túa vida.
Erran case sempre.
Por iso non creo como os alquimistas que a rosa
sexa o símbolo da verdade, a non ser cando as rosa-nas me recordan que
teño que deixar de fumar e cando lembro canta razón, canta sabedoría
e canta verdade destilaban as palabras, que noutro tempo non escoitei da
miña antepasada roseira.
Se alguén aínda dubida que as rosas falan que non se esquezan de que a
realidade supera sempre a imaxinación, elas falan a linguaxe que ti lle
ensinaches, cospen, desenganan, traizoan, ilusionan, cegan, matan, dan
ordes e fanche soñar
Ti decides. |
BVG
Voltar atrás
