Abadín soa igual que Aberdeen. Os da montaña teñen a cara colorada e
os ollos craros. Romariz. Quende.
Vinte pasear dúas ou tres veces cos ollos
craros, escondendo neles o reflexo das lagoas infindas das paizaxes
cunquerianas e Terras de Miranda. Espida nos meus ollos escuros, do Val
de Brea, onde recoñecemos ós montañeses, e envexamos non ser mási
altos, mási pálidos e colorados, coma vós. Bretoña.
É curioso que Highlander sexa montañés, e os
da montaña, sexan da Terra Chá, e os Highlander nunha traducción
fílmica foron Os Inmortais. Os meus ollos así vos viron, inmortais,
pobo achegado, emigrado, escapado, berce de nación, de sentimentos,
queixidos, imaxinación. Un montañés no Val de Brea, escoitámoste.
Sentímoste.
E eu quedeime mirando para aquela rapaza
montañesa, de cadeiras fílmicas, e andar bretón. Maeloc, bispos e
demos, Merlín. Senteime no meu propio berce, abracei o meu propio
peito, e esperei polo San Cosme da Montaña. Último viaxe da miña
avoa, última parada á vida. Subo o Fiouco coa faciana de miña avóa,
vou cara A Pastoriza imaxinando a inmortalidade. A súa, a túa, a da
rapaza montañesa.A da avóa.
Paisaxe celta, irmán. Da mán da rapaza
montañesa, encorvado para non ferir ó ceo, de pé, orgulloso desa illa
na miña nación, de visitante mindoniense na veciña Terra Chá, onde
Abadín e Aberdeen, e ti, inmortal. |
BVG
Voltar atrás
