BVG     Voltar atrás

     Manolito, tamén chamado o “Home do Saco”, vagaba sen ton nin son aparente polos camiños, chamando ás portas ou portais das casas na percura de alimento. Camiñaba moi de presa. Non se metía con ninguén pero o seu aspecto daba pe a que a xente lle tivera un pouco de medo. Tiña unhas longas barbas, bastas e moi negras xunto cun cabelo sen lavar que lle chegaba ós ombreiros. Polo que contaban del, fora un home de gran capacidade intelectual que dominaba de xeito esaxerado as matemáticas. Mais, sen saber porque, da noite para a mañá, virouse tolo e a súa cabeza, por momentos, non rexía ben.
     Eu, como medicas que fun de pequeno, tíñalle moito medo, agravado dunha forma irracional polos meus pais que adoitaban ameazar con chamar o home do saco se non xantaba, durmía ou se non era obediente. Ben, usábano para calquera cousa a sabendas de que funcionaba.
     Un día que tiñámo-lo portal aberto para poder carga-lo carro de abono das cortes das vacas, pasou Manolito vestido de negro e totalmente sucio tanto el coma a súa roupa. O saco daba noxo de velo. As mans xa tiñan a morriña cocida e dos zapatos so lle quedaban os cordóns e pouco máis. Por primeira vez vino de cerca. Tiña unha mirada acolledora, non inspiraba para nada desconfianza. Moi educadamente pediulle á miña nai algo de comer, cousa que nunca se lle negaba. El conformábase con pouco, froita ou pan fresco era o que máis apreciaba. Lembro que nalgunha ocasión mamá ou avoa téñenlle ofrecido viño, pero el rexeitábao de plano e incluso se anoxaba e collía o saco e marchaba, oíase falar so a medida que se alonxaba.
     Normalmente durmía no monte, non moi lonxe das últimas casas. Cando chovía ou facía moito frío, pedía permiso ós veciños cos que tiña un pouco de confianza e que non tiveran cans, porque lles tiña moito pánico, para poder durmir no alpendre ou nas cortes cos animais.
Ás veces falaba coa señora Socorra, a veciña que vivía xusto en fronte de nós. Era unha muller maior que levaba moitos anos viúva e con ela vivía un fillo con deficiencias mentais aínda que esto non lle impedía levar case unha vida normal. Pois ben, Manolito pedíalle para quedarse a durmir no seu alboio. Nós dabámonos conta porque o sentiamos gritar pola noite. Daba pena escoita-los alaridos e queixas que, na noite, facíanse máis dramáticos rompendo o silencio que a escuridade traía.
     Algúns que o tiñan visto, dicían que cando lle daban eses ataques botaba as mans á cabeza e mesmo a golpeaba co primeiro que atopara. “Pobre home” era a frase que pechaba calquera conversa relacionada con el.
     Unha tarde de verán, case a finais de curso e con exames, os quebrados e as divisións atrancábanseme e non lle daba collido o truco, ou máis ben é que a escola non estaba feita para rapaces coma min, que so pensaba en saír ó recreo cos petos cheos de bólas ou co balón agachado en algures para xogar un partido. O certo é que da última avaliación dependía que pasase ó seguinte curso. A pesares de non estudiar non era moi burro e mal que ben ía tirando. Ese día xunteime con Fernando, o meu veciño, que ía un curso por riba de min e que non tería problema en ensinarme. Estabamos dándolle voltas a unha división con decimais, que si a coma aquí, que si o cero alí. Tiñamos tal churro armado que non sabiamos por onde tirar. Decidimos pousa-los cadernos nas escaleiras do cruceiro que naquela encrucillada se atopaba, para darlle patadas á pelota, que era máis divertido. Nunha destas foinos o balón para a eira do Campaneiro. Tivemos que brinca-lo muro, e sen que o can se dera conta, buscalo entre a herba que tiña debaixo da parra. Atopouno Fernando non sen antes bater coa cachola nun esteo da viña, maldicindo en alto algún santo, cousa que por norma estaba prohibido, alertando ó can que nos fixo saír pitando coma se tivesemos foguetes nos pés.
     Para recuperar folgos sentamos onde deixáramos os cadernos. Dende alí víase o camiño que discorría costa abaixo e perdéndose na curva que facía xusto diante da casa do chileno ía o home do saco. Dixen eu: “que sorte que non nos topamos con el”. “Din que non fai nada malo” respondeu o meu amigo. Coa mesma, sen máis saber, recollémo-los trebellos e marchamos cada un para a súa casa.
     Senteime na cociña para intentar remata-los ditosos problemas contando coa axuda, nesta ocasión, de miña nai, pero leveime unha sorpresa cando vin que todo estaba resolto, ordenadiño e con uns números que parecían feitos a máquina. Calei o conto porque me decatei de quen os fixera. Dende ese momento deixei de ter medo do home do saco.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega