v2xerardogusteibonacendedor.html
O día espertara tremendo de xeada. Cumpriría deixar que o sol se achegase ó mediodía para ver se hoxe puidera ocorrer algo importante, pois nas mañás frías o tempo non se move, permanece na súa casa acubillado detrás da cociña.
Os obreiros da canteira sopraban nas mans, mais desta vez o aceno non pretendía correr o frío, porque, cousa rara, alguén ría e maldicían moitos outros.
As máquinas votaron a andar e coma sempre a tusir os seus operarios. A pedra fendía ou esmigallaba coa forza da pólvora. Os homes a pesar do gran estrondo falaban e entendíanse.
No seu despacho o patrón agreaba contra todos aqueles que coma de costume levaban o traballo con menos presa ca de costume. Vixiaba dende a fiestra. Aqueles rapaces novos cubertos de po, coma mobles vellos, apartábanse un pouco e comían o bocadillo. O patrón non soportaba velos sucios do po branco do granito, non entendía coma un traballador pode deixar que nada se lle pouse enriba, iso tan só se admitía nun fato de nugallaos.
O patrón manexou os seus papeis e topeñou boa parte da mañá. Aínda que a monotonía o asolagaba, non esqueceu arremeter contra o baixo rendemento dalgún dos peóns, nembargantes hoxe ninguén se deixara levar pola forza, ninguén rosmou, ninguén o mirou ós ollos. Hoxe parecían de boa lúa.
Chegada a hora da saída o patrón recolleu o xornal do escritorio e agardou ata que no reloxo as agullas se cadraron marcando a unha. Achegouse entón ó cadro de mandos para facer sonar a serea. Pero sen pulsala, recuou e ollou pola fiestra unha vez máis. "Estes cabróns non fixeron nada". Sacou entón un cigarro e decidiu agardar. "Pobre de ti, obreiro, pobre de ti. Deixa que a túa muller remate de preparar o xantar." Pensaba para os seus adentros, co cigarro entre os dedos, recreándose na espera creada tan de súpeto.
Despois de dez minutos achegouse ata o escritorio de novo buscando o acendedor, fumaría un último cigarro esta mañá, pero o acendedor non aparecía nin no escritorio nin en ningún outro sitio. Impulsado pola carraxe abriu as dúas follas da fiestra e berrou: "¡Quen carallo me roubou o mechero!" Pero alí fóra xa non había ninguén. "Serán fillos de puta". E volveu a berrar:"Eh! Ides ir todos á merda por saír antes de hora do traballo! ¡Entendido!". Entón calou, observou e pechou unha folla da ventá. Pensou entonces nun escarmento e nese preciso instante algo bateu contra un dos vidros rachandoo en anacos afiados. O patrón anicouse e viu no chan o acendedor, colleuno na man. Consciente de que algún xogo se tecía entre os seus empregados e disposto a berrar de novo, sacou medio corpo fóra da fiestra, pero antes de pronunciar ningunha palabra recibiu unha volada de aire quente na cara e calou.
O patrón quedou petrificado, escoitando nalgún lugar, moi preto, o son dunha mecha queimándose.
Os obreiros xa chegaban ás súas casas cubertos de po, lavaban as mans no fregadeiro da cociña e antes de sentarse na mesa todos oíron a explosión que destruíu por completo as oficinas da canteira.
BVG
Voltar atrás
