Visualizar colaboración

                                                            NÓ

                                                            Acordei,

                                                            foi cando penetrei dentro de ti

                                                            e adoptei esta postura para sempre,

                                                            acougado,

                                                            tranquilo,

                                                            sen remorsos...

                                                                                ............?

                                                            É o recuncho máis fermoso de Galiza;

                                                            estou perdido nel, noitébrego, bohemio,

                                                            sen buscar a saída.

                                                            Pouca xente. Paseo.

                                                            Nunha esquina, o poeta do saxo;

                                                            á súa beira, o poeta que chora;

                                                            noutra esquina, a poeta da gaita;

                                                            seguramente houbo intre

                                                            en que houbo un triángulo de poetas,

                                                            e no baricentro, a poesía.

                                                                 -don, don, don...

                                                                 -até a próxima

                                                            -respóndolle aos sinos mentres marcho.

-ONDE VAS TRISTE
MARIÑEIRO?

-quero navegar con vós

                                                                                                    finar na terra non quero

-vou na procura de tripulación                                                        onde houbo navegantes

  que loite comigo contra o poder                                                    debe haber mariñeiros

    que non me deixa navegar co meu barco                                     a tripulación vermella!

      barco que coidaron meus avós e outros tantos vellos                  n o s c h a m a r e m o s

        barco que quixeron negar durante séculos      que viva Galiza unha xeración de nenos!

                                                                 IMPOTENCIA

                                                           A mañá é eu acordar

                                                           e unha falsa placenta rodeándome

                                                           -viscosa iso si, moi viscosa.

                                                           A tarde é eu falar

                                                           e a xente me non ouvindo

                                                           -ao mellor me non entenden.

                                                           A noite é eu soñar

                                                           e o meu soño eu non dirixindo

                                                           -para o día seguinte volver a empezar.

                                                                 VELLO TRONCO

                                                          Vellos troncos

                                                          -do país que chega tarde

                                                          ao Romantismo-,

                                                          vellas seivas

                                                          -a máis vella-

                                                          que me achegan a vida,

                                                          que me achegan a raiba.

                                                          Se me critican

                                                          que me critiquen,

                                                          que o non fan por che eu roubar,

                                                          senón por te amar.

                                                       VOLVERÁS A SER NOSA!

                                        A través da franxa azul desfilaremos de novo,

                                        un por un,

                                        golsando o sangue que nos os nosos avós deron,

                                        por meio dos nosos pais,

                                        por meio doutros versos,

                                        e deixaremos no centro un sinal de identidade;

                                        A Coruña, Pontevedra, Ourense e Lugo nas esquinas

                                        e abaixo Portugal,

                                        so Portugal.

Poemas