Poemas

Toni García Arias

ESTACIÓNS  Ti escoitabas unha canción de Los Tamara i eu líache con voz calada poemas de Pablo Neruda

ESTACIÓNS

Ti escoitabas unha canción de Los Tamara
i eu líache con voz calada
poemas de Pablo Neruda.
Encol da tua espalda espida
os meus dedos debuxaban países fermosos
e no teu crecho cabelo o verán
desfacíase en infinidade de brillos e cores.
"A Santiago vou" cantaba Pucho Boedo.
Eu dicíache
"me gustas cuando callas".
Mirámonos os ollos
seguros de que aquela armonía
duraría eternamente.
Fomos ditosos, lembro.
...
Lembro que chovía,
Era Decembro.



CHOVE

Chove.
Os meus compañeiros de oficina
falan animadamente do tempo,
da derradeira xornada de fútbol,
das novas.
"Xa chega o inverno, o nadal", din compracidos.
As gotas de choiva colgan agónicamente da cornixa,
logo,
esvaran ó vacío
empurradas unhas por outras.
Sucédense na cornixa
inútilmente.
Dende a fiestra ollo
o discorrer da morte
rúa abaixo.
Hai unha longa tristeza
neste solpor sen fin.
Os meus compañeiros propóñenme
pasa-lo nadal con eles.
Eu acepto, agradecido.
Ninguén advirte que tra-la fiestra
o inverno suicídase
eternamente.


MONECOS DE TRAPO

Estou só.
Verbas, máis nada, acompáñanme.
O seu son ferve no meu interior
coma ascuas de memoria que contan a falsedade
dos verbos que alguén grabou
na miña fronte.
Foron morrendo os intres
coma unha inútil sucesión de ondas
que alcanzan sen porqué a beiramar. E esvaécense.
Area, pó.
Voz, vento.
Hai días que se perden en alta mar
e non voltan,
noites que camiñan sobre vidros rotos cos pés espidos.
e deixan pegadas de sangue
sobre os nomes.
As verbas, ó fin, de nada me protexen.
Estou só.
Mudos quedaron os rostros
coma monecos de trapo que finxen sorrisos.


SETEMBRO

Alguén habita unha casa e está só.
Fóronse lenemente o son
coma aves de outras latitudes
que alzan o vó
e lévanse o sabor a verán, a desorde do riso,
os verbos que outros ofreceron ós nosos beizos.
Voltan as follas a espallarse sobre setembro
e enchen de nomes a distancia.
Alguén habita unha casa e está só.
Nunha habitación valeira
ordena o ar
e perde a precisión da linguaxe
desangrándose, coma o mar,
en ondas para ninguén.


A SUOR DOUTRO

Ca incerteza contida nas mans,
gardo na miña maleta
camisas de inverno, un par de vaqueiros esgotados,
roupa interior, un cepillo, algo do meu medo
ás distancias.
Unha cidade sen memoria
dilatarase ante min, descoñecida,
coma unha paisaxe de verán
que nos abre un camiño que non evoca
o bico, o mar,as apertas.
Tra-la viaxe, cheo de cansanzo,
unha cama de hotel acolle o meu corpo.
Ó abri-la maleta
observo no seu interior
obxetos que a distancia
semella ter impregnado 
coa suor doutro.


ESQUEZAMOS

Esquezamos eses homes que estouparon
en mil pedazos,
ese neno tremoroso baixo o brazo morto
de seu pai,
os ollos inservibles ante o xemer gris-morto
das balas.
Esquezámo-la ferida da terra,
o neno que non chora,
a noite atravesada por un berro.
Esquezamos á nai morta,
o amencer que non veremos.
Esquezamo-la gorxa sen alimento,
as moscas, as ratas,
os vertedeiros de lixo, as escolas.
Esquezámo-la boca sen dentes,
o aire pechado coma cemento,
a rabia,
os pés para que vos quero, a casa,
o camiño da infancia, a patria, a terra,
o non saber ata cando, o medo a durmir,
os cartóns,
o nadal sen luces, os misiles, a ignorancia,
o pó do camiño,
o frío,
os buratos,
o regreso.
Esquezamos,
porque o olvido é o lugar
onde non acontece.
Esquezamos que cada día ó espertar
os nosos pes érguense
sobre un millón de mortos.


AS PANTASMAS

Deixo aberta a saudade ás pantasmas,
meus seres máis queridos,
por se en mitade da noite
deciden voltar a ronda-los meus soños
ou a desvelarme con preguntas que non sei respostar,
que xa non importan.
Quito o pó ós rostros da infancia,
á rúa aquela,
a unha noite de agosto na que compartimos
silencio e derrota,
e foi a derradeira.
Recoñezo a miña falta de vontade,
a miña inutilidade para o mundo,
prometo deixar de fumar
a sabendas de non facelo,
ordeo, en fin, os meus erros
según as datas,
porque a eles
gústalles troca-las cousas,
remexer nas feridas,
axita-lo mundo.
A mín, dalgún xeito,
tamén me acouga a súa presencia,
ollar como recollen a miña cinza
con fervor de sentinela,
espallándoa por aquí e por acolá,
facéndoa, de novo, sensible.
Agradezo que durante tanta eternidade
convertiran en novidade
o resignado.


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega