BVG     Atrás    Índice de Páxinas

O ascensor baixaba até a garaxe. Cando parou, Mauro empurrou a porta e foi-se botar fora, mais un forte golpe en pleno rosto mandou-no outra vez para dentro do camarin até chocar fortemente coas costas na parede metálica do fondo. A intesa dor fixo-lle fechar os ollos e imediatamente notou que alguén o tomaba polos colares e o arrastaba cara a fora. Ao mesmo tempo notou o contacto dun obxecto frio debaixo do seu queixelo e abriu os ollos. Un coitelo que ben valeria para lle levar a cabeza a un becerro dun golpe só, sostido por un home que se lle fixo coñecido, apoiaba-se no seu pescozo.      O home turrou por el para o arredar da porta e empurrou-no contra a parede. Achegou moito o seu rosto ao do rapaz, mandando-lle unha bafarada de alento que fedia a augardente, e aumentou lixeiramente a presión do coitelo contra a gorxa.      —Mira que ben te teño agora para facer-che pagar todas as que me levas feitas coa tua teima de xogar aos xogos dos homes —falou o do coitelo.      Mauro pensou que naquela situación era imprescindíbel manter a calma. Calquer cousa que pudese pór a aquel tipo nervoso, podia ser o pulo necesário para que se decidise a lle espetar o coitelo até que Ile saíse pola caluga.      —Ter, tes-me —dixo Mauro—. Que é o que queres?      —Primeiro quero ver como te cagas de medo aqui, diante de min, asi cara a cara, non coma ti que vas agachado por tras dos coches para lle facer fotos de lonxe á xente sen que te podan ver.      Isto foi de abondo para que Mauro lembrase de quen se trataba. Aquel home era Xesus Soleira, ex-empregado nun armacén de maquinária agrícola. O dono da indústria suspeitaba que alguén lle roubaba mercadorias e procurou a maneira de investigar os roubos.      Mauro entrou a traballar no armacén e deseguida descobriu o ladrón, seguiu-no un par de dias e acadou a lle facer unhas fotos cando estaba nunha chatarraria a vender unhas pezas roubadas no armacén. Con só mostrar-llas Soleira abandonou voluntariamente o traballo deixando o finiquito para compensar os roubos.      —Eu estaba a facer o meu traballo. Non as fagas, non as temas.      —Deixa-te de refráns que non estás en situación de filosofias barateiras. Eu quedei na rua, pero ti agora mesmo non estás en mellor situación. Vas-mas pagar todas xuntas porque te vou deixar en filetes. Apresentache-te como un compañeiro para que eu me confiase e resulta que traballabas para o patrón. Traidor!      Ao pronunciar esta última palabra o home tentou pegar-lle a Mauro co antebrazo na cara. O rapaz aproveitou este afastamento do coitelo para lle mandar un forte golpe co xoello na entreperna. Berrou o individuo ao tempo que se dobraba e levaba as mans á parte dorida. Un direitazo á cara enviou-no recuando pola garaxe adiante até topar cun coche. Tomou ar o agresor e lanzou-se co coitelo por diante cara a Mauro que xa o agardaba co peso todo do seu corpo apoiado na perna direita. Cando o tivo cerca fixo un quebro cambiando o peso do corpo á outra perna ao tempo que lle lanzaba unha patada á man na que traía o coitelo que voou pola garaxe para se ir estrelar no teito dun coche.      Repuxo-se o tipo da sorpresa e mandou-lle un zurdazo ao fígado do rapaz, Mauro abriu desmesuradamente a boca ao tempo que caía para tras. Tirou-se Soleira sobre el, mais xa o agardaban as pernas flexionadas de Mauro, que o lanzaron novamente polo ar até parar pegando coas costas no mesmo coche de antes.      A dor enfureceu a Soleira que saiu lanzado contra Mauro como impulsado por un foguete. O voo foi tan longo, que cando aterrou xa o fixo directamente sobre o cimento do chan da garaxe. Virou xusto cando xa viña polo ar a perna de Mauro e o zapato contactou coa boca do home que volveu berrar. Puxo-se en pe cunha rapidez impensábel en quen acababa de receber semellante patada e arremeteu contra Mauro espetandolle a cabeza no estómago. A boca resultaba buraco pequeno para atender as necesidades de ar que o mozo sentiu. Máis que cair deixou-se ir para ter tempo a se recuperar. Cando estivo no chan a sua man direita topou cunha botella de cervexa baleira que seguramente alguén deixara ali despois de botar auga ao circuito de refrixeración do coche. Xesus Soleira viña xa a correr cara Mauro que se puxo de pe como un lóstrego e comezou un xiro cara atrás, abrindo ao mesmo tempo o brazo que brandia a botella que foi bater na boca do home. O alarido encheu a garaxe inteira. Soleira caiu cuspindo dentes e anacos de vidros e ficou no chan totalmente imóbel.      O rapaz tomou novamente ar. Montou na sua moto e saiu da garaxe acelerando fortemente.      Cando Mauro chegou á axéncia só estaba ali Micha, a muller que facia de secretária do vello, ainda que en realidade non tiña unha función definida, o seu traballo consistia en facer todo aquilo que nen o vello nen o próprio Mauro facian.      Agora estaba precisamente ordenando todos cantos papeis foran quedando en riba das mesas ao longo da semana anterior e que todos manexaran co acerto de deixá-los sempre fora do seu sítio, como para lle demostrar ao azar que non era quen de atinar nen unha vez.      —Xesus! Pero a ti que che pasou? —dixo Micha asustada de ver como viña Mauro.      —Nada, non te apures que non foi nada. Neste ofício sempre hai alguén que non queda satisfeito do traballo, pero el a tal ponto, está moito pior —respondeu entrando no cuarto de baño para recompor un pouco a sua aparéncia.      —Ainda non chegou o vello? —perguntou ao sair, xa restaurados case por completo os desaliños da liorta.      —Non chegou. Pero calquer dia vai-te pór na rua dunha patada no cu como che escoite chamar-lle vello. Xa sabes que non Ile gosta.      —Pois canto máis tempo pasa, máis vello se vai facendo, asi que vai ter que se ir acostumando. Imos ao noso. O tio de marras non ten querindonga nengunha, pasa as noites metido nun tugúrio de má morte que hai na estrada que sobe ao monte Dónigas, supoño que pegando-lle ao naipe, porque non houbo maneira de que me deixasen meter o fociño os dous tios que hai na entrada, que son como dous armários de catro portas, tanto polo tamaño como pola incapacidade de utilizar a linguaxe oral.      —E contas-mo a min no canto de llo contar a el, asi cando veña dirá-me que redacte eu o informe cos dados que ti me des. Non terás ti tamén certa incapacidade para a linguaxe escrita?      —Non. E vou-cho demostrar facendo un informe de gastos que vai causar o teu abraio, pola ortografia e pola sintaxe, xa verás...      Sentou-se Mauro diante da máquina de escreber e puxo nela un papel en branco. Comezou a teclear.      Asi seguia cando entrou pola porta Nacho; era o dono da axéncia. Home duns cuarenta e cinco anos que de mozo fora moi popular na cidade pola sua presenza en todos os acontecimentos públicos, nos que sempre habia aparecer de tal xeito que chamase a atención o máis posíbel. Resultaban especialmente coñecidos os seus orixinais disfarces polo entroido, tempo no que percorria a cidade inteira sen falar con ninguén vestindo traxes feitos cos máis curiosos materiais: vitolas de charutos, selos de correos, caixas de mistos, grelos, etc. sen que ninguén o fixese nunca obxecto de nengunha represión en nengun tempo; era algo asi como un componente arquitectónico da cidade que todos aceitaban.      Unha grande parte da popularidade de Nacho debia-se á sua peculiar cara, na que destacaba a case total auséncia de nariz, de aí o alcume de Nacho con que todos o chamaban desde que comezou a ser recoñecido pola rua.      Inexplicabelmente, e tras dos máis variados fracasos nos estudos de diversas profisións e ofícios, veu dar en se facer detective privado e, non contente co desatino de que unha personaxe a quen coñecia toda a cidade se dedicase á profisión para a que se supón que é máis necesária a discreción, alugou un entresolo e por baixo das xanelas fixo instalar un grande letreiro no que dicia: DETECTIVES NACHO, cando, ainda que na cidade hai máis persoas co nariz pequeno, Nacho só hai un: Delfino Filgueira, que é o seu verdadeiro nome.      Todas estas cousas non debian ter nengunha importáncia para Nacho, porque para cumprir co papel que a nova profisión lle deparaba, adoptou a decisión de usar unhas gafas de sol que nunca quitaba, e que, dado o problema que o seu escaso apéndice nasal lle plantexaba para que se lle tivesen diante dos ollos, amarraba por detrás da caluga cunha goma elástica; desta maneira confiaba en pasar inadvertido.      Pasou Nacho por diante da mesa na que escrebia Mauro, seguido pola muller e sen se parar dixo-lle que, encanto rematase, queria falar con el.      Cando regresou Micha, entrou Mauro no despacho do vello; este pelexaba por facer casar as cantidades escritas nunha fita de papel da calculadora, coa lista de facturas que lle ia apresentar a un cliente.      —Senta —dixo sen erguer a cabeza dos papeis.      Nacho comezou a gardar os papeis dentro da carpeta. Meteu-na nun caixón da mesa e mirou ao rapaz, como se acabase daquela mesmo de reparar na sua presenza.      —Xa me dixo Micha que o polo ese bota as noites metido nun tambucho no que supós que hai boas timbas. Seguro que non ten por aí algun flete como suspeita a sua muller?      —Seguro que todas as noites que non dorme na casa vai ali, máis eu non sei.      —Está ben, dá-lle a Micha os dados todos que non consten no diário e que faga o informe. Agora teño duas cousas para ti que podes facer simultaneamente ou como che pete, o caso é facé-los ben e pronto.      —De que se trata?      Nacho abriu unha gaveta da sua mesa e tirou dela unha carpeta castaña como a que acaba de gardar habia un pouco. Abriu-na e mostrou-lla a Mauro. Habia unha foto dunha muller como duns trinta ou trinta e cinco anos, de pelo loiro e ollos escuros. Cando lle fixeran o retrato sorria con tristura torcendo lixeiramente a boca. Nun formulário que Nacho facia de cada cliente, constaba que o marido se apresentara na axéncia para que a vixiasen porque desconfiaba que lle puña os cornos con alguén, xa que, desde habia un tempo, a atopaba rara e esquiva —dicia o formulário no espazo reservado para observacións do cliente—. El pensaba que se via con alguén polos Campóns, zona de ensanche da cidade na que a especulación imobiliária acadara meter cincuenta mil corpos no espazo onde non caberian máis de dez mil.      —Tres dias —dixo Mauro gardando a foto no peto e volvendo-lle a carpeta ao vello—. Que outra cousa tes?      —Trata-se duns cobros...      —Xa sabes que non gosto deses traballos.      —Hai dez mil pesos para ti por riba da tua parte de sempre.      —Vinte mil —apertou Mauro—.      —Quince mil pesos e non se fale máis —regateou Nacho dando-lle ao rapaz unha presa de facturas— Unha nai moi amorosa que lle merca ao fillo todo canto se lle antolla, aí atoparás unha equipa de vídeo completa con cámaras de meio quilo, magnetoscópios, antorchas, un ordenador acompañado de non sei que cacharraria; en total nun ano, un millón setecentas oitenta mil. Se queres os quince mil pesos saca-lle millón e meio.      Saiu Mauro da axéncia, colleu a moto e foi-se directamente á cafetaria onde almorzaba alguns dos raros dias que ia á axéncia a primeira hora da mañá.      Ao ve-lo chegar, o camareiro fixo-lle un aceno coa man dando-lle a entender que o atenderia imediatamente. Colleu o xornal que estaba no mostrador e foi-se sentar a unha mesa. Ao mesmo tempo que chegaba o camareiro coa cunca do café e un prato cun boliño, un rapaz como de quince ou dezaseis anos achegou-se á mesa na que estaba Mauro. Levaba uns pacotes de panos de papel na man. O recén-chegado e o camareiro ollaron-se con mútuo receo, mais un xesto de Mauro freou o pulo do camareiro de botar ao mozo fora, ao tempo que lle infundia a este a confianza necesária para lle oferecer a sua mercadoria ao cliente. Non lle fixo falla dicer palabra para vender, porque Mauro botou man ao peto, tirou del unha moeda de cen pesetas que lle ofereceu dicendo:      —Dá-me un pacote que non sei se non me acatarraria.      —Obrigado —dixo o cativo collendo os cartos. Deu meia volta e saiu do bar.      Despois de almorzar, Mauro foi na moto a dar unha volta pola cidade. Para el conducir a moto era pracer suficiente para que todos os problemas desaparecesen do seu horizonte. Sentia-se seguro de si mesmo con só pasar a perna direita por riba da máquina para se sentar nela, xa daquela se producia a transformación que o convertia nunha parte do todo indivisíbel que formaban home e cabalgadura. Paseando na moto era cando via claras as cousas. Asi era como decidia a maneira de acometer os traballos que o vello lle encomendaba.      Parou nun semáforo que se atopaba en vermello. Os pes apoiados no chan termaban da moto, os dedos petaban tamborinando sobre o depósito do combustíbel, e desde o paseo, ollando para el, o rapaz que oferecia panos de papel. A bucina do automóbel que estaba parado detrás, avisou-no de que o semáforo mudara a verde. Embriaxe, cámbio e acelerador na secuéncia debida fixeron saír a motocicleta, case encabritando-se, por entre os dous coches que o precedian.      Pouco despois aparcaba entre dous coches. Amarrou o casco e da maletiña tirou unha carpeta cuns papeis que foi colocando mentres entraba nun portal. No ascensor apertou o botón do sétimo andar. Durante a ascensión puxo unhas gafas escuras e deu volta á cazadora que de ser azul pasou a ser a raias brancas e azuis.      Cando se abriu a porta na que chamara, unha cadea de seguranza impedia que pudese ver máis que o rosto da muller loira da fotografia que lle entregara Nacho. A muller perguntou que desexaba.      —Perdoe, señora, ten vostede máquina de coser?      —Teño, teño, moitas grazas —respondeu a muller fechando a porta con rapidez.      Instalado na barra dun bar non perdeu de vista o portal até que a muller loira saiu. Daquela botou-se detrás dela, seguindo-a a unha distáncia que fixese discreto o seguimento. Polo informe prévio que lera na axéncia sabia que iria a pe porque ela non conducia.      A muller mirou duas ou tres veces para atrás, mais Mauro tiña a seguranza de que non se decatara da sua presenza. De todos os xeitos, cando comprendeu que camiño seguiria a muller para se dirixir aos Campóns, regresou a onde deixara a moto.      Logo chegou ao semáforo onde vira ao vendedor de panos de papel. Aparcou e dirixiu-se ao rapaz.      —Tio! —berrou Mauro facendo-lle un aceno para que se achegase.      Achegou-se aquel sen dar mostras de desconfianza, pero sen pronunciar palabra algunha.      —Queres gañar un talego con pouco traballo?      —Voçê dirá que hei-de fazer.      —Como te chamas?      —Henrique é meu nome, senhor.      —Mira Henrique, dentro de moi pouco vai pasar por aqui esta tia —explicou Mauro mostrando-lle a fotografia—. Ti vas detrás dela sen que se percate de que a segues. Se entra nalgures, agardas até que saia. E máis nada. Hoxe ás cinco volverei aqui, contas-me todo canto viche e o talego é para ti.      —Conforme, senhor.      —Moi ben, eu vou-me pór ali en frente, cando a vexa vir montarei na moto e desde daquela mesmo a tia é toda tua. Deica logo.      —Até as cinco, senhor.      —Non me volvas dicer señor como se foses a miña criada —dixo arredando-se do rapaz.      Cando viu vir de lonxe á loira, agardou que pasase por diante del. Entón montou na moto e arrancou.      Meia hora despois entraba no aparcamento duns grandes armacéns. Subiu á planta de deportes. Andou por ali un pouco, curioseando como un cliente calquer, até que no momento que lle pareceu oportuno achegou-se a unha dependenta que estaba de costas a el.      —Inés! —dixo detrás dunha rapaza de cabelo acastañado.      A dependenta virou-se e encarou con Mauro. Teria uns dezasete ou dezaoito anos. Espetou os seus ollos verdes nos de Mauro e apertou con forza os dentes. Tensaron-se-lle os músculos da mandíbula nun aceno de certa dureza.      —Mauro! —falou séria—. Xa che teño dito que non veñas aqui. Vas-me meter nun lio.      —Trata-me como un cliente. Vende-me algo.      —Deixa-te de coñas, se me ve o xefe de planta falando contigo monta-me un círio de moito coidado.      —Amosa-me un mono de motociclista mentres falamos.      Mauro dirixiu a vista na procura do lugar onde estaban os artigos que acababa de nomear. Localizounos e botou a andar cara a eles. Inés foi detrás del e cando pararon semellou que lle amostraba algunha cousa.      —Por que non viñeche todos estes dias? —perguntou Mauro.      —Iso sabe-lo ti perfeitamente. Xa sabes que quero deixar pasar un tempo para pensar en certas cousas.      —Que cousas tes que pensar ti? —inquiriu o rapaz.      —Mira Mauro, ti vas de duro pola vida, alá ti. Pero se pensas que non tes máis que asobiar e Inés vai correr detrás de ti como unha cadeliña, estás equivocado.      —Xa vexo, entón agora andas a pensar a ver se te afás sen min. Se é asi, adeus que che vaia ben, Mauro —dixo Mauro erguendo a voz.      —Non berres.      —Non berro. O que pasa é que me amola isto de desaparecer sen dicer nada. Supoño que todo se pode falar, porque pode suceder que eu xa teña as cousas pensadas e que non me afaga sen ti.      —Xa está mirando o encarregado, non se che ocorra faltar... —detivo-se un intre o rapaz para mudar de ton—. Quero dicer que non faltes. Ven comigo á caixa para que me den unha ficha do aparcamento, que estou case sen branca.      Acompañou-no Inés até a altura dunha caixa onde non fixo máis que intercambiar unha ollada coa rapaza que ali estaba e deu meia volta para se dirixir aos clientes que tiña máis perto.      Cando Mauro entrou no bar de Eusébio, habia poucos parroquianos nel. Estaba situado nunha das estreitas ruas que baixan ao porto e era un tabernucho de reducidísimas dimensións ao que lle puxeran na porta un rimbombante letreiro que dicía Cafetaria Esmeralda dos Mares, pero que a ninguén debia enganar, porque só nas cartas que lle enviaban ao Eusébio da facenda ou do concello lle chamaban asi; o resto da xente sempre lle chamara o bar de Eusébio e raro era o persoal que nel entraba que non se tutease co vello Eusébio. Era como un clube privado inglés, pero en cutre, porque os que non eran clientes sempre acudian acompañados dun veterano que os apresentase e avalase, do contrario corrian o risco de paralisar todas as conversas e concentrar sobre si mesmos a curiosidade dos sócios de tan particular clube.      Eusébio fora mariñeiro até os catorce anos en que un acidente a bordo Ile levou a man direita. Incapacitado para volver a navegar recolleu-no Esmeralda, viúva do seu padriño e coñecida como Esmeralda dos Mariñeiros, de axudante no bar. Á morte da pendanga el pasou a ser o dono da Esmeralda dos Mares. Agora o seu bar era lugar de xuntanza dunha clientela fixa que se turnaba rigorosamente nas estáncias por mor da inelastibilidade do local.      Sentou-se Mauro en riba dunha das duas únicas mesas que habia e Eusébio puxo-lle no mostrador un xarra de cervexa.      —Fai-me un bocata grande de polbo —pediu.      Mentres agardaba polo que seria o seu xantar, entrou no bar un rapaz coxo de non máis de quince anos que se sentou ao seu lado.      —Hola colega —dixo o recén-chegado.      —Que tal, Lúrpio. Que trais?      —Teño un televisor pequeno a cores que era para ti que nen pintado.      —Xa me pasache un que calquer dia cho hei de pór de chapeu.      —E logo que ten?      —Ten que se está aceso e se me ocorre tocar-lle aos mandos, larga-me cada lostregazo que un dia vou quedar pegado nel.      —Por dez talegos troco-cho por este —dixo o coxo.      —Nen teño os dez talegos, nen quero máis televisores.      —E un vídeo?      —Podes dar a mobília da miña casa por completa, asi que toma unha cervexa e non te esforces máis.      —Non é unha cervexa o que eu preciso agora, mais vou-cha aceitar porque estou sen unha cadela.      —Canto che falta? —preguntou Mauro.      —En pasta case todo, só teño un talego. En tempo podo tirar até meia tarde ben.      Botou Mauro a man ao peto, tirou del dous billetes de mil pesetas e entregou-lle un ao rapaz.      —Toma, eu tamén vou case limpo.      —Grazas colega —dixo o Lúrpio pillando a cervexa que lle acababa de servir Eusébio e bebendo un grolo.      —Tes algo que facer ao redor das cinco? —perguntoulle Mauro.      —O mesmo que farei ás catro e meia e as cinco e meia, procurar a miña vida.      —Por que non me fas un favor?      —Veña, feito.      —Vas-te á encrucillada da Ronda Vella con Ramón Leboiro, ali hai un rapaz oferecendo panos de papel aos automobilistas, chama-se Henrique, dis-lle que non podo ir á hora que quedamos, que estexa ali hoxe ás dez. Nen outra palabra nen pergunta nengunha, que te coñezo, Lúrpio.      —Tránqui, colega, tránqui...      Mauro rematou o seu xantar e dispuxo-se a sair. Como ocorria sempre. Eusébio perguntou-lle se non ia tomar café e, igual que a maioria dos clientes, Mauro desbotou a oferecimento de tomar a auga purrela que Eusébio facia cunha absoluta auséncia de habilidade. Non queria recoñecer que era imbebíbel para calquer que conservase unha mínima sensibilidade nas papilas gustativas.      Mentres tomaba café nunha cafetaria do centro da cidade, foi mirando unha por unha as facturas que lle dera Nacho. Daba-lle noxo facer aqueles traballos o mesmo outras axéncias non os aceitaban, mais Delfino Filgueira aceitaba todo canto vise que se lle podia tirar un peso de gaño. Para Mauro estes traballos sempre supuñan uns ingresos algo máis substanciosos e permitian-lle pagar pontualmente o aluguer do piso e as letras da moto, as duas cousas nas que Mauro baseaba a dignidade da vida.      Se os dados que Nacho lle dera non eran falsos, ainda a pesar da grande cuantia da débeda, a cousa non parecia difícil. Seguramente habia várias maneiras de facer pagar a unha nai tan amorosa.      Apresentou-se no domicílio indicado e abriu-lle a porta a que el supuxo imediatamente como a mesma indivídua en cuestión. Era unha muller de mediana idade, con propensión ao engorde e os cabelos tinxidos dun amarelo intenso. De todas as maneiras era unha muller atractiva.      —Boa tarde, señora.      —Boa tarde, que desexa? —respondeu a muller ao saúdo mentres as suas mans termaban da porta con forza.      —Queria falar con vostede dun asunto sumamente delicado e coido que este non é o lugar máis apropriado para que os viciños non se inteiren.      —Sexa o que for, diga-mo aqui se quer e se non vaia-se, non pretenderá que lle permita entrar na miña casa sen máis?      —Como queira, pero trata-se de certos impagos que vostede ten con Electrónica Méndez...      A muller palideceu lixeiramente e cortou o parlamento de Mauro abrindo a porta de todo.      —Pase, faga o favor. Falaremos mellor dentro —dixo ao tempo que lle franqueaba o paso ao visitante.      Cando Mauro estivo no interior, a muller fechou a porta e botou a andar diante nun xesto de lle indicar o camiño ao rapaz. Acaneaba lixeiramente as cadeiras ao andar e as suas ben feitas pernas confirmaron que era unha muller que sempre tivera e ainda conservaba un indubitábel atractivo.      Entraron nun salón coidadosamente amobilado e a muller atravesou-no inteiro para se ir sentar nun sofá que habia diante da xanela. Cos xoellos firmemente apertados e a cabeza alta, mirou fixamente aos ollos do rapaz como para lle demostrar que xa recuperara novamente a seguranza en si mesma. Estaba disposta a pelexar.      —Sente, faga o favor —dixo indicando-lle a Mauro unha butaca que habia en frente do sofá que ela ocupaba—. Pertence vostede a Eletrónica Méndez?      —Non. Eu pertenzo a Detectives Nacho a quen Electrónica Méndez Ile encarregou o cobro destas facturas en primeira instáncia —esta xíria de referéncias xudiciais sempre impresionaba moito.      —Xa, un deses. Ou sexa que se non pago vostede me pegará —falaba con dureza ainda que sen amosar nervosismo.      —Escoite, señora. Comecemos por onde debemos comezar, que será mellor para todos. Deixe vostede ese ar de duquesa ofendida por un vasalo, que a situación non vai por aí. A min é-lle-me o mesmo que vostede lle pague a Electrónica Méndez ou que lle meta un pufo de cen millóns. Por min poden-se escornar entre os que mercan e non pagan e os que Ile meten as cousas polos ollos á xente e despois queren cobrá-las por calquer camiño. Pero eu agora teño como traballo o de lle levar a Electrónica Méndez os cartos que vostede non lle levou cando debia.      —Mais é que eu agora non podo pagar eses cartos... —falou a muller nun ton xa máis suplicante que puxo nas mentes de Mauro un letreiro que dicía: "tocada"      —Pois volva-lles a mercadoria e todos tan contentos.      —Precisamente por non poder-lles volver a mercadoria é polo que non podo pagar...      —A ver, a ver,... Explique-se algo mellor, que teño a tarde inteira para este asunto —pediu Mauro recostandose na butaca.      —Eu teño un fillo que será pouco máis ou menos da sua idade, ten vinte anos.      Mauro nunca falaba da sua idade, polo que a deixou seguir permanecendo en siléncio.      —O pobre ten má sorte e sai-lle mal todo canto emprende —proseguiu a muller—. É un rapaz dunha sensibilidade especial para as artes e por aí é por onde el procura o seu camiño unha e outra vez. Hai dous anos puxo con outro amigo un estudio de deseño industrial mais foi-lle mal e tivo que fechá-lo. O pai quixo levá-lo consigo a traballar á telleira na que é encarregado, pero o meu fillo non naceu para estar metido no meio dos tixolos. Cando hai un ano o meu home tivo que se marchar a pór en marcha outra telleira, o meu Alberto dixo que se tivese cartos poria un estudio de vídeo e faria traballos de promoción para empresas. Seu pai dixo que de maneira nengunha Ile daria unha peseta máis para montar nada, que el tiña a oportunidade de poder traballar na telleira e que nos tempos que corren iso era un luxo, que se queria montar máis negócios que se agarrase ao traballo e que aforrase, despois cos seus cartos que fixese o que lle dese a gana. O caso é que eu merquei todo canto precisaba para pór o estudio, alugamos un local céntrico e cando comezase a lle ir algo ben, xa non haberia problema para llo dicer a seu pai, porque cos cartos que fose gañando el volveria-lle até a última peseta. Pero o rapaz comezou a andar en más compañias que o enganaron, miña xoia, el é tan bo que calquer o leva por onde quer...      A muller comezaba a impar e fungar polo nariz.      —Non me diga máis —interrompeu Mauro—, de canto lle mercou a tal hora xa non hai nen as embalaxes.      —Enganaron-no. Enganaron-no miserabelmente xentes sen conciéncia. Outros que teñen máis corrido ca el. Eu non podo pagar tantos cartos sen que o meu home se inteire.      —Certamente que un millón oitocentas mil pesetas son moitos cartos, mais non é menos certo que Electrónica Méndez non ten a máis mínima intención de perdé-los.      —E se non podo pagá-las, que me van facer? Matar-me?      —Non, matá-la non, porque os mortos non pagan e eles o que queren é cobrar.      —Entón? —perguntou de novo a muller que volvia a recuperar a sua seguranza característica, o que Ile fixo comprender a Mauro a necesidade de atacar para que amolecese un pouco.      —Mire, señora...      —Non me trate de señora, que ainda non son tan vella. Chamo-me Pilar —agora intentaba gañar a simpatia do rapaz.      —Ben sei que se chama Pilar, que o seu nome está escrito en todas as facturas ben clariño. O que eu quero é explicar-lle con clareza o que pode suceder neste asunto. En princípio xa ve que veño eu a tentar de convencé-la de que pague polas boas e por iso escoito todas estas cousas que me está a contar. Caso que eu fracase, Electrónica Méndez pode facer duas cousas: unha é tratar de atopar o seu home e instá-lo a que pague el. A outra é chamar un par de caratecas que teñen de man para estes casos e mandá-los na procura do seu fillo. Se o atopan, que o atoparán, van-llo volver coa cara meio borrada...      A muller puxo unha man na boca e afogou asi un berro que principiaba a lle fuxir da gorxa, mais os ollos desmesuradamente abertos foron máis que un berro. Daquela Mauro soubo que a muller pagaria.      —Que podo facer, logo? —suplicou Pilar—. Eu estou disposta a facer o que vostede me diga, o que vostede queira de min, non ten máis que dicer-mo con tal que me axude a solucionar o problema —engadiu insinuante.      Riu Mauro semellante oferecimento.      —O que ten que facer non é o que eu queira, senón o que eles queren que faga, que pague.      —Pero eu non teño eses cartos disponíbeis... O meu home daria-se conta nada máis chegar e ver o balance do banco. Por favor, axude-me, mais ao meu fillo que non lle peguen, é un rapaz tan débil, seguramente morreria —choromicaba a muller.      —Imos ver —dixo o rapaz sentindo-se totalmente dono da situación—, Electrónica Méndez di conformar-se con millón e meio, pero estou seguro que se lles chego con un millón trescentas mil, colle-nas sen piar e esquecen para sempre a Pilar e o seu débil fillo.      —É que tampouco teño esa cantidade disponíbel.      —Pois vostede verá o que máis lle convén, porque a min xa se me está facendo longa de máis esta conversa.      A muller quedou pensativa e Mauro puxo-se de pe. Non pensaba en se ir, pero pensaba que Pilar precisaba un puliño para que atopase a solución definitiva. E asi foi.      —Agarde un pouco —dixo agarrando ao rapaz por un brazo—. E se lle entrego esa cantidade en xoias? Valeria asi?      Mauro moveu a cabeza negativamente.      —Cartos. Só admiten cartos.      —Xa sei —dixo rosolta estricando o seu corpo no asento—. Por que non vai vostede empeñar as xoias por min?      Mauro sorriu dando-se conta de aonde o pretendia levar aquela nai tan amorosa do seu fillo e tan temerosa do seu home.      —Vostede está resolta a que eu quede mergullando na mesma merda na que vostede está presa. Primeiro oferecese-me a ver se eu dou pago en espécies o que Electrónica Méndez quer cobrar en cartos e agora pretende que eu vaia empeñar as suas xóias para, despois, cando o seu home chegue ir de ganchete a denunciar o roubo, co que eu xa teño o follón montado. Pois mire o que imos facer, vaia na procura desas xoias e vexamos canto poden valer en venda.      Pilar notou por primeira vez na tarde que o seu corpo era demasiado pesado cando os azos minguaban. Con certo esforzo, puxo-se de pe e saiu do salón. Tardou vários minutos en volver cun cofriño nas maus e un sobre en riba do cofre. Depositou todo na mesiña baixa que habia diante do sofá, arrodeou-na e sentou-se.      —Neste sobre hai as trescentas mil pesetas que teño hoxe na casa. Estas xoias son todo canto teño que poda empeñar, pode estar seguro de que valen máis de dous millóns de pesetas —explicou abrindo o cofriño.      Mauro botou-lle un vistazo por riba, non entendia absolutamente nada de xoias.      —Moi ben pois meta-as todas nunha bulsa e imos a onde llas pagarán mellor, dentro de como adoitan pagar estas cousas.      —E como sei eu que vostede non está conchabado con alguén para me estafar?      —Xa me estou cansando de toda esta léria, señora. Eu tratei de lle dicer as cousas como son, se quer confiar en min, imos aló, se non quer aí se queda coas suas xoias, co seu filliño e coas suas débedas.      —Está ben, está ben. Imos logo.      Acompañou Mauro á muller á porta do local onde Delgado, o ourives, tiña o seu negócio de merca de ouro e xoias a xente en apuros. Cando ela entrou no portal o rapaz deu volta e foi agardar nun bar que habia defronte.      Tardou máis de meia hora en sair a muller do local e dirixiu-se ao bar onde agardaba por ela Mauro, que cando a viu vir, foi á barra e marcou un número no teléfono.      —Delgado? —perguntou polo aparello—. Son Mauro, o auxiliar de Nacho. A operación que acabas de facer cunha tia que acaba de sair, é legal? Seguro? Moi ben. Canto? Vale. Ao portador? Graciñas, tio.      Colgou ao tempo que se dirixia novamente á mesa e a muller dispuña-se a se sentar. Pilar estaba silenciosa e pensativa. Entregou-Ile a Mauro un talón e un sobre. O rapaz contou os billetes, meteu o talón no sobre e gardou todo no peto interior da sua cazadora. A continuación escrebeu en cada factura "recebin" e asinou-nas unha por unha. Entregou-llas á muller e saiu do bar sen volver a cabeza co que non chegou a contemplar como esta, collendo a cabeza entre as duas mans rompia en saloucos.      —Pasa-lle algunha cousa, señora? —perguntou-lle o camareiro que retiraba o servizo que usara o rapaz.      —Non. Grazas, non me pasa nada.      Ergueu-se da cadeira e botou-se fora do bar.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega